ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้าพิชิตปฐพี 23_2

บทที่ 2เสียงระฆังของวัดเสวียนคง

ระหว่างความเป็นกับความตายมีความหวาดกลัวคั่นกลาง ยิ่งเมื่อความเป็นความตายของโลกเกี่ยวข้องกับตนเอง ความหวาดกลัวนั้นก็ยิ่งยากจะจินตนาการได้ พอซังซังได้ฟังคำตอบของหนิงเชวียก็นิ่งเงียบไปดังเดิม ไม่รู้คิดอะไรอยู่

หนิงเชวียยื่นมือไปแตะหน้าผากนาง รู้สึกว่าเย็นอยู่บ้าง แต่ไม่มากเท่าตอนที่ป่วย หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็สวมเสื้อคลุมขนสัตว์ให้นาง แล้วอุ้มลงจากรถม้า

สองคนเหยียบย่ำไปบนพื้นดินของทุ่งร้างที่กำลังจะแข็งยะเยือก เดินไปที่ต้นโพธิ์

ทอดสายตามองไป รอบด้านมีแต่ความรกร้าง คล้ายมีต้นหลิ่วที่เหี่ยวเฉาไปนานแล้วอยู่ไม่กี่ต้น เสียงร้องอย่างสร้อยเศร้าของเหล่าวิหคดังมาแต่ไกล ต้นโพธิ์ยังคงเขียวขจี เป็นที่สะดุดตามากในทุ่งร้าง

หนิงเชวียกับซังซังศึกษาและสวดท่องคัมภีร์พุทธอยู่หลายวันตอนอยู่วัดลั่นเคอ เข้าใจถึงด่านฌานของแนวทางพุทธ จึงสัมผัสพุทธจิตที่หลงเหลืออยู่ใต้ต้นโพธิ์ได้อย่างชัดเจน พุทธจิตเหล่านี้มีน้อยมาก ให้ความรู้สึกเย็นชาและห่างไกล

พื้นดินใต้ต้นโพธิ์มีรอยยุบหลายแห่ง ภายในเรียบลื่นเหมือนกระจก ที่น่าอัศจรรย์คือไม่ว่าจะเป็นใบไม้ที่ร่วงหล่นหรือฝุ่นผงที่ไม่อาจนับกาลเวลา ล้วนไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้ในนั้น

หนิงเชวียมองดูรอยยุบเหล่านั้น แล้วลองคำนวณเปรียบเทียบคร่าวๆ ก็พบว่าพอดีกับรอยประทับที่เวลาคนคนหนึ่งนอนลง รอยยุบเล็กๆ ที่อยู่หน้าสุดน่าจะเป็นส่วนที่รองรับข้อศอก รอยถัดมาอีกหลายรอยที่ค่อนข้างใหญ่กว่าก็คือรอยประทับของร่างกาย

หนิงเชวียบอกซังซังว่า

“ได้ยินว่าตอนปฐมพุทธะละสังขารคือนอนตะแคงแล้วหลับตา ตอนนี้ดูแล้วเห็นทีจะจริง”

ซังซังไม่เข้าใจว่าทำไมหนิงเชวียจึงพาตนเองมาดูต้นโพธิ์ มาดูร่องรอยที่ปฐมพุทธะทิ้งไว้

“สานุศิษย์ของนิกายพุทธทั่วโลกล้วนอยากมากราบไหว้ต้นโพธิ์ต้นนี้ พวกเราไม่เคยคิดอยากมาแต่กลับได้มา ถ้าจะมีสิ่งที่เรียกว่าบุญวาสนาอยู่จริง นี่ก็คือบุญวาสนาของพวกเรา”

หนิงเชวียกล่าวต่อว่า

“การฝึกฌานแนวทางพุทธมีประโยชน์ต่อร่างกายเจ้า แม้รักษาได้เพียงปลายเหตุก็สมควรฝึกต่อไป พุทธจิตที่เหลืออยู่ใต้ต้นโพธิ์ต้นนี้น่าจะมีส่วนช่วยในการฝึกฌานแนวทางพุทธของเจ้า”

ซังซังซบอกมันอย่างอ่อนแรง ถามว่า

“จากนี้พวกเราจะไปไหนกัน”

หนิงเชวียตอบว่า

“แน่นอนว่ากลับสถานศึกษา”

ซังซังห่อไหล่ เห็นได้ชัดว่าไม่สบายใจ บอกว่า

“แต่ข้ากังวลมาก”

หนิงเชวียขมวดคิ้วถามว่า

“เจ้ากังวลอะไร”