ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้าพิชิตปฐพี 23_2

“สถานศึกษาอยากรักษาข้า แต่ถ้าโรคของข้าเป็นเครื่องหมายที่หมิงหวังประทับไว้จริงๆ จะรักษาได้อย่างไร ข้ายังรู้สึกได้อีกด้วยว่า พุทธจิตที่เหลืออยู่ใต้ต้นโพธิ์ช่วยอะไรข้าไม่ได้เลย”

ซังซังกล่าวอย่างเศร้าใจว่า

“ท่านเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าถ้าสุดท้ายแล้วสถานศึกษาก็รักษาข้าไม่ได้ และอีกไม่ช้าโลกนี้จะต้องถูกทำลายเพราะข้า ถึงตอนนั้นจะทำอย่างไร”

หนิงเชวียนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบว่า

“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่สนใจ”

ซังซังถามเสียงเบาว่า

“แต่จอมปราชญ์กับพวกศิษย์พี่จะไม่สนใจเช่นเดียวกับท่านหรือ”

หนิงเชวียเงียบไป ไม่รู้ควรตอบอย่างไร มันรู้ดีว่าอาจารย์กับศิษย์พี่ทั้งสองอยากช่วยรักษาซังซัง แต่ถ้ารักษาไม่ได้จริงๆ มีหรือที่จะนิ่งเฉยมองโลกแห่งความมืดรุกล้ำเข้ามา

ซังซังเงยหน้ามองมันแล้วถามอย่างจริงจังว่า

“หนิงเชวีย ท่านเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าพวกเราฆ่าตัวตายก็จบแล้ว”

หนิงเชวียตบหลังนางเบาๆ ตอบว่า

“ถ้าเป็นเรื่องเศร้าในนิยายก็อาจมีบทสรุปเช่นนี้ แต่ข้าเคยพูดไว้แต่แรกแล้วว่านี่ไม่ใช่เรื่องราวในนิยาย ข้าไม่ชอบอ่านหนังสือ และไม่อยากตาย ยิ่งไม่อยากให้เจ้าตาย”

ซังซังกล่าวอย่างเศร้าใจว่า

“แต่พวกเราไม่มีอนาคตแล้ว”

การรุกล้ำของโลกแห่งความมืดหมายถึงการมาถึงของราตรีนิจนิรันดร์ หมายถึงอวสานของโลก บุตรีของหมิงหวังย่อมเป็นศัตรูของคนทั้งโลก ไม่ว่าจะเป็นสถานศึกษาหรือแคว้นต้าถังก็ไม่อาจยืนประจันหน้ากับคนทั้งโลกได้ตลอดไป นี่ก็หมายความว่าไม่ว่าโลกจะกว้างใหญ่เพียงใด ก็ไม่มีที่ให้พวกมันพึ่งพิงแล้ว

หนิงเชวียนิ่งเงียบไปนานก่อนกล่าวว่า

“ข้าเคยอ่านคัมภีร์สวรรค์เล่มแสงสว่าง และเคยอ่านบันทึกของปฐมพุทธะ ข้ารู้ว่าปฐมพุทธะมองเห็นอนาคตของโลกใบนี้แล้ว ดังนั้นจึงหาวิธีสร้างวัดเสวียนคงนี้ขึ้นมา จึงทิ้งกระดานหมากและกระดิ่งอวี๋หลันไว้ให้ เพื่อรับมือกับโลกแห่งความมืด”

ซังซังไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงพูดเรื่องพวกนี้

หนิงเชวียมองนางแล้วกล่าวว่า

“ฉีซานต้าซือบอกว่าถ้าตั้งใจมองจนเห็นอนาคต แม้เพียงชั่วพริบตาเดียว อนาคตก็อาจเปลี่ยนแปลงได้ ตอนนั้นปฐมพุทธะมองเห็นอนาคตแล้ว จึงเตรียมการมากมายถึงเพียงนี้ เช่นนั้นอนาคตที่ปฐมพุทธะมองเห็นย่อมแตกต่างจากอนาคตจริงๆ มาก”