• Connect with us

    Enter Books

    Uncategorized

    ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้าพิชิตปฐพี 23_3

    หน้าที่แล้ว1 of 4

    บทที่3ทุ่งร้างไม่มีเรื่องใหม่

    ระหว่างจัดเก็บสิ่งของต่างๆ หนิงเชวียเห็นกระดานหมากแผ่นนั้น หลังจากชะงักอยู่ครู่หนึ่งก็โยนมันไปที่มุมหนึ่งของรถ จากนั้นยื่นมือไปหยิบร่มดำมา เห็นแล้วก็อดส่ายหน้าไม่ได้

    เทียบกับเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว สภาพของร่มดำในตอนนี้เปลี่ยนไปมาก ชั้นน้ำมันบนผิวร่มหายไปหมด เผยให้เห็นผ้าสีดำสะอาดที่บางจนแทบขาด ตรงขอบมีรอยแหว่งวิ่นหลายรอย สภาพน่าอนาถยิ่ง

    ร่มดำคันใหญ่ที่ในอดีตแข็งแรงไม่อาจถูกทำลายและสามารถต้านทานการโจมตีบนโลกได้ทุกรูปแบบ สุดท้ายมากลายสภาพเป็นแบบนี้ ทำให้ตระหนักได้เลยว่าแสงพุทธะสายนั้นที่วัดลั่นเคอมีอานุภาพน่ากลัวเพียงใด

    หนิงเชวียจัดเก็บสิ่งของต่อไป แยกลูกธนูเหล็ก ยันต์กระดาษ และลูกธนูสำรองออกจากกัน วางไว้ตรงตำแหน่งที่หยิบใช้ได้สะดวก จากนั้นดึงไม้กระดานที่พื้นของประทุนรถขึ้น ตรวจนับเสบียงกรัง หินประหลาดที่จำเป็นในการกระตุ้นยันต์ขับเคลื่อนรถม้า และอาหารชั้นดีสำหรับเจ้าดำที่เก็บไว้ในนั้น

    จากปริมาณในตอนนี้ น่าจะสามารถวิ่งจากทุ่งร้างกลับถึงสถานศึกษาได้ ต่อให้เสบียงกรังไม่พอ มันก็ไม่ได้กังวลเลยว่าในทุ่งร้างจะหาของกินไม่ได้ การหาแหล่งน้ำก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับมันเช่นกัน หากหมดหนทางจริงๆ อย่างมากก็สิ้นเปลืองพลังจิตเขียนยันต์วารีขึ้นมาอีกสักหลายใบเท่านั้นเอง

    กระดาษยันต์ในอ่างทองเหลืองหายไปนานแล้ว กลายเป็นเปลวไฟสีเหลืองอ่อน

    นี่คือยันต์อัคคีที่หนิงเชวียเขียนขึ้นเมื่อนานมาแล้ว ดูแล้วร้ายกาจ แต่ความจริงไม่ว่าจะเป็นความร้อนของเปลวไฟหรือว่าระยะเวลาที่ดำรงอยู่ล้วนธรรมดามาก น้ำในหม้อเล็กเหนืออ่างเพิ่งจะเดือด เม็ดข้าวในน้ำหมุนเวียนขึ้นลง สียังคงขาวเข้มไม่เลือนแม้สักเล็กน้อย หากจะรอจนสุก ยังไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไร

    หนิงเชวียหยิบโสมต้นหนึ่งเดินลงจากรถม้า เรียกเจ้าดำที่เฝ้ายามอยู่ไกลหลายร้อยจั้งกลับมา ลูบแผงคอมัน นึกถึงภาพที่ร่วมเป็นร่วมตายกันในวัดลั่นเคอก็รู้สึกซาบซึ้งใจ จึงกล่าวว่า

    “นับแต่นี้ไป หากข้ามีเนื้อกิน เจ้าก็จะมีน้ำแกงดื่ม”

    พูดจบก็ยัดโสมใส่ปากเจ้าดำ แล้วลูบศีรษะมัน

    เจ้าดำเคี้ยวโสมจนละเอียดก่อนกลืนลงไป เงยหน้าขึ้นมาบอกเป็นนัยว่ายังไม่พอ ทำหน้าตาน่าสงสารมองหนิงเชวีย พ่นน้ำลายไม่หยุด

    ความหมายของมันชัดเจนยิ่ง เจ้านายท่านเคยไร้ยางอายอย่างไรก็ยังไร้ยางอายอยู่อย่างนั้น มีเนื้อกินกลับยอมให้ข้ากินแค่น้ำแกง นี่ท่านก็ยังให้ข้ากินโสมต้นเล็กแค่นี้ จะกินอิ่มที่ไหน วันนี้ข้าถูกหลุมฟ้าประหลาดกับวัดที่น่ากลัวนั่นทำให้ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ แล้วยังบรรทุกพวกท่านวิ่งมาสามร้อยกว่าลี้ กองทัพต้องเดินด้วยท้องหลักการแค่นี้ก็ยังไม่รู้หรือ

    หนิงเชวียแม้ไม่รู้ภาษาม้า แต่ภาษากายที่เจ้าดำแสดงออกมานี้ มันล่มหัวจมท้ายกับเจ้าดำมานานจนพอจะเข้าใจ ออกจะละอายใจอยู่บ้าง จึงบอกว่า

    หน้าที่แล้ว1 of 4

    Comments

    comments

    Continue Reading

    More in Uncategorized

    นิยายยอดนิยม

    Facebook