ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 1

“เช่นนั้นแล้วเจ้าจะกลัวข้าไปไย อันที่จริงต่อให้เจ้าไม่ใช่ศิษย์ของจอมปราชญ์ ข้าก็ต้องเห็นแก่หน้าอารามจือโส่ว มีหรือจะทำให้เจ้ายุ่งยากลำบากใจ เขาเถาซานก็อยู่ห่างจากอารามไม่ไกลนัก”

เฉินผีผีปาดเหงื่อบนใบหน้าอีกครั้ง พยายามข่มกลั้นความแตกตื่นในใจ ก่อนวางหมากสีดำลงบนกระดานอีกเม็ด

เว่ยกวงหมิงลดสายตามองตัวหมากที่มันเพิ่งวาง ส่ายหน้ากล่าวว่า

“ผู้คนล้วนพูดกันว่าเรื่องราวทางโลกก็เหมือนตัวหมาก แต่ตามความเห็นของข้า ที่เหมือนมิใช่ตัวหมาก แต่เป็นแนวทางการเดินหมากต่างหาก ไม่ว่าทั้งสองฝ่ายจะดูห่างไกลกันสักเพียงไร ย่อมมีสักวันที่ต้องมาบรรจบพบกัน”

เฉินผีผียิ้มขมขื่นขณะกล่าวว่า

“ข้ากลับอยากให้เป็นตัวหมากมากกว่า เพราะหมากดำกับหมากขาวไม่มีทางได้สัมผัสกัน”

เว่ยกวงหมิงชวนสนทนาต่อ

“ว่าไปแล้วช่างบังเอิญจริงๆ เมื่อวานข้าเพิ่งพบกับหลวงจีนรูปหนึ่งจากวัดเสวียนคง”

เฉินผีผีถามอย่างประหลาดใจ

“วัดเสวียนคงก็มีคนอยู่ในฉางอันด้วยรึ จากนั้นเล่า”

เว่ยกวงหมิงตอบ

“มันตาบอดแล้ว และคงต้องรออีกหลายวันกว่าจะเรียกสติกลับคืนมาได้”

น้ำเสียงที่กล่าวสงบนิ่งเป็นปกติ แต่เฉินผีผีถึงกับสูดลมหายใจลึกด้วยความหนาวเหน็บ มันยกมือเกาศีรษะ ถลึงตาใส่อีกฝ่าย กล่าวเสียงสั่นด้วยความขุ่นเคือง

“ดูเอาเถอะ! ขนาดคนของวัดเสวียนคงแท้ๆ ท่านบอกทำมันตาบอดมันก็ตาบอด ต่อให้ข้ามาจากอารามแล้วเป็นอย่างไร ดวงข้ากุดจริงๆ ที่ต้องมาพบเจอท่าน ท่านยังมีหน้าบอกให้ข้าไม่ต้องกลัว จงใจแกล้งข้าใช่หรือไม่”

เว่ยกวงหมิงยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า

“เจ้ากับมันไม่เหมือนกัน มันเป็นบุตรที่เกิดจากการลักลอบของมหามุนีนำสวด”

เฉินผีผีได้ยินเช่นนั้น แววโกรธเคืองบนใบหน้าค่อยจางหายไป

เว่ยกวงหมิงถาม

“เจ้าอารามสบายดีหรือไม่”

เฉินผีผีส่ายหน้า

“ข้ามาอยู่สถานศึกษาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าท่านผู้เฒ่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง น่าจะยังท่องเที่ยวไปตามสถานที่ต่างๆ อยู่”

เว่ยกวงหมิงพยักหน้า

“ปกติมันมักจะท่องอยู่ในทะเลทางใต้”

สนทนากันถึงตรงนี้ ซังซังก็อุ้มโถใบใหม่เดินเข้ามา เนื้อรมควันยังถูกแขวนไว้บนกิ่งสนตรงลานบ้าน มีฟืนสุมไฟอ่อนๆ เอาไว้ ไม่จำเป็นต้องยืนเฝ้าตลอดเวลา นางจึงเดินออกมาถามความเห็นเว่ยกวงหมิง

“โถใบนี้เป็นอย่างไรบ้าง”

เว่ยกวงหมิงเงยหน้ามองก่อนถามอย่างประหลาดใจ

“เอามาใช้ทำอะไร”

“ทำน้ำตุ๋นไก่”

ซังซังตอบ