ทดลองอ่าน สุขสมปมอำมหิต 1

เขาเดินไปอีกฟากของห้องโดยค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าไปด้วย เขาหันหน้าหาเธอ จับจ้องเธอตลอดเวลา เสื้อผ้าทุกชิ้นที่เขาถอด เขาบรรจงพับมันไว้บนเก้าอี้อย่างเรียบร้อย สุดท้ายเขาก็เปลือยทั้งตัว และก็เช่นเคย ความไม่รู้ปลุกเร้ากำหนัดของเขาให้ตั้งชัน เธออยากเบือนหน้าหนีแทบตายแล้ว

“แล้วตอนนี้ล่ะ” เขาถาม

“ไปนอนบนเตียง อย่างที่ฉันบอก” น้ำเสียงเธอแข็งกร้าวขึ้นไปตามระดับความมั่นใจที่เพิ่มพูน

เขาเดินไปยังเตียงสี่เสาตรงกลางห้อง ท่ายืนองอาจเผยชัดว่าเขารับรู้ถึงรูปร่างที่เรียกว่าเกือบสมบูรณ์แบบของตัวเองเป็นอย่างดี แผ่นหลังของเขาเป็นสีแทนจางๆ กล้ามเนื้อสะโพกและต้นขาแข็งแน่นเรียวยาวนั้นน่าจะเป็นของคนที่อายุน้อยกว่าเขาครึ่งหนึ่งได้เลยทีเดียว เขาหันไป นอนลงบนเตียง และยิ้มอย่างผู้มีชัย

“พร้อมแล้ว” เสียงของเขาทุ้มลึกด้วยความกระสันที่แทบไม่ข่มไว้ เธอพยายามไม่แสดงอาการสั่น

“ดูสิว่าฉันเตรียมอะไรมาให้คุณ” เธอพูดพร้อมสิ่งที่หวังว่าจะเป็นรอยยิ้มชวนเชื่อ

แล้วก็หยิบผ้าพันคอไหมออกมาห้าผืน ล้วนเป็นสีเดียวกัน สีแดงเลือด “สีโปรดของคุณ”

เขาเริ่มเลียริมฝีปากขณะความตื่นเต้นพุ่งสูงขึ้น สีหน้าของเขาแทบจะแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าสัตว์ร้าย ริมฝีปากนั้นบวมอิ่มไปด้วยตัณหา ดวงตาลุกโชนไปด้วยความคาดหวัง

เธอเดินไปที่เตียงแล้วเริ่มมัดแขนตามด้วยขาของเขาเอาไว้กับเสาไม้สี่ด้านของเตียงอย่างระมัดระวังและเชี่ยวชาญ เธอหยิบผ้าพันคอผืนที่ห้ามาแล้วลังเลไปแวบหนึ่ง

เธอสูดหายใจลึกๆ เร็วๆ หนึ่งครั้ง ยืดตัว จากนั้นก็เดินไปตรงหัวเตียง

“วันนี้จะพิเศษหน่อย…ฉันไม่อยากให้คุณเห็นอะไรเลยจนกระทั่งนาทีสุดท้าย”

รอยยิ้มตอบรับของเขาเปี่ยมไปด้วยสิ่งที่มากกว่าความพึงพอใจส่วนตัว เขาดูเชื่อหมดใจว่าเธอเพียงต้องการให้ความสุขสมแก่เขา

โดยไม่พูดอะไร เธอใช้ผ้าพันคอผูกตาเขาแน่น แล้วเดินไปที่ประตู ร่างเปลือยนั้นเผยให้เห็นถึงระดับความตื่นเต้นของเขา แล้วเขาก็ถามด้วยน้ำเสียงที่เธอแทบจำไม่ได้ว่า “แล้วยังไงต่อ” เธอหันกลับมามองเขา บังคับตัวเองให้ตอบคำถาม

“ตอนนี้คุณต้องรอ แต่ฉันสัญญา มันต้องเหนือกว่าที่คุณคาดหวังแน่”

เธอรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำหรูที่อยู่ติดกันกับห้องนอนใหญ่ ภายในไม่กี่วินาทีเธอก็ถอดเสื้อผ้าจนหมด เหลือไว้แต่ถุงมือยาวสีดำคู่นั้น แล้วบรรจงใส่ชุดพิเศษที่เตรียมมา ไม่ถึงสามนาที เธอก็พร้อม

พอเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง เธอก็เห็นว่าความตื่นตัวของเขาไม่ได้หดหายไปเลยแม้แต่นิดเดียว การรอคอยกลับกลายเป็นโหมกระพือไฟปรารถนาให้เพิ่มพูน แต่แล้วน้ำเสียงของเขาก็เผยความไม่แน่ใจออกมาตอนเขาได้ยินเสียงสวบสาบขณะเธอขยับตัว ตามด้วยเสียงวัตถุที่ถูกวางลงบนโต๊ะหัวเตียง…ทีละชิ้นๆ …อย่างระมัดระวัง ซึ่งเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“คุณใส่ชุดอะไร ผมนึกว่าน่าจะเป็นผ้าไหมนี่นา”

เธอยื่นมือที่สวมถุงมือไปยังผ้าพันคอผืนที่ปิดตาเขา แล้วก็รูดมันลงมาที่ปากอย่างรวดเร็ว และมัดเอาไว้แน่น

เขากะพริบตาปริบ มองดูเธอในชุดพิเศษชุดนั้น ความตื่นตัวของเขาพุ่งสูงจนต้องใช้เวลาหลายวินาทีกว่าจะประมวลภาพที่เห็นได้สำเร็จ เขาจ้องหน้าเธออย่างสยดสยองขณะพยายามส่งเสียงร้องซึ่งไร้ประโยชน์

หน้ากากที่เธอสวมเปิดเผยไว้แต่ดวงตา และมันก็เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่ผสมปนเปจนซับซ้อน ยากจะตีความ มีเพียงคนสนิทไม่กี่คนที่จะดูออกถึงสิ่งที่โดดเด่นอยู่ในนั้น…ความแน่วแน่มั่นคง

เธอเอื้อมไปยังโต๊ะหัวเตียงที่เมื่อครู่เพิ่งจะเอาเข็มฉีดยาไปวางไว้ เธอสูดหายใจเร็วๆ ครั้งหนึ่งก่อนแหวกเส้นขนสีเข้มตรงหว่างขาเขาด้วยมือที่สวมถุงมือ จากนั้นก็แทงเข็มฉีดยาเข้าไปลึกที่สุด มีเพียงเสียงครางต่ำๆ ให้ได้ยินขณะเขาพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ แต่ก็ไม่สำเร็จ เธอรู้ว่าเข็มฉีดยาไม่ได้ทำให้เจ็บอะไรมากมาย และเธอก็ยังรู้อีกว่าเขาเข้าใจความหมายของสิ่งนี้ดี

และแล้วเขาก็แน่นิ่งไป