ทดลองอ่าน สุขสมปมอำมหิต 2

เธอว่าปกติเธอจะไม่ขึ้นไปชั้นบน แต่ตอนนั้นพบว่าสัญญาณกันขโมยถูกปิด เธอเลยเดาว่าเซอร์ฮิวโกอยู่ที่นั่น เธอกะจะขึ้นไปอธิบายว่าเธอไปทำอะไรที่นั่น แล้วเธอก็ได้เจอศพแทน เธอหวาดกลัวมากและเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องคนงานเกือบชั่วโมง เผื่อฆาตกรยังอยู่ในบ้าน ในนั้นไม่มีโทรศัพท์ เธอเลยโทรแจ้งพวกเราไม่ได้”

“ผมได้ยินแม่บ้านพูดถึงอเลกซา” ทอมว่า “ลูกสาวของเซอร์ฮิวโกใช่ไหม”

“ค่ะ อยู่กับภรรยาเก่า”

เบ็กกี้กำลังจะออกความเห็นไม่เหมาะไม่ควรเรื่องภรรยาเก่า แต่โชคดีที่โทรศัพท์มือถือของเธอดังก่อน เธอง่วนกับหูฟังที่อยู่หลังใบหูซ้ายชั่วครู่ จากนั้นค่อยตอบ “จ่าสืบสวนโรบินสันพูด” เงียบ “จ่าสืบสวนโรบินสันพูด” เธอพูดซ้ำ

เธอส่งเสียงฮึดฮัดแล้วดึงวัตถุที่เหน็บหูออกไปโยนไว้เบาะหลัง

“หูฟังบลูทูธเวร เวลาที่ต้องใช้นี่ไม่เคยได้ดั่งใจเลย แต่จะใครก็ช่างเดี๋ยวเขาก็โทรกลับมาเอง ฉันขอเปิดลำโพงแล้วกันนะคะ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร”

แล้วโทรศัพท์มือถือก็ดังแทบจะในทันที เบ็กกี้กดปุ่มลำโพง

“จ่าสืบสวนโรบินสัน”

“เฮ้ เบ็กซ์ กว่าจะได้คุยกันสักที! นี่เอเจย์นะ อยู่กับทร็อบรึเปล่า”

ทอมหันขวับไปเลิกคิ้วใส่เบ็กกี้

เบ็กกี้สะดุ้งเฮือก “อยู่เอเจย์ ฉันอยู่กับเขานี่ล่ะ”

“งั้นก็รีบเปิดลำโพงเลย เขาจะได้ฟังด้วย”

“ไอเดียยอดเยี่ยมนะ เอเจย์…แต่ช้าไปนิดละ”

“โอ้ ระยำแล้ว ขอโทษครับหัวหน้า”

เอเจย์รีบพูดต่อ เหมือนตัดสินใจได้แล้วว่ารีบถ่ายทอดข้อความดีกว่า เผื่อเรื่องโง่ๆ เสียมารยาทเมื่อกี้จะถูกมองข้ามไป “ผมคิดว่าคุณคงอยากรู้ครับว่าลอร่า เฟลตเชอร์อยู่บนเครื่องบินลำนั้นแน่นอนแล้ว เพราะเธอเช็กอินกระเป๋า ไม่มีใบไหนค้างอยู่ และในบัญชีสำแดงรายชื่อผู้โดยสารก็มีชื่อเธอแน่นอน พวกเขาจะประกาศเรียกให้ก่อนเครื่องลง จากนั้นจะโทรหาคุณที่เบอร์นี้ เพื่อจัดแจงให้คุณได้ไปเจอเธอ”

การสนทนาจบลง เบ็กกี้วางสายและหันไปมองทอมแบบหวาดๆ เธอรู้ว่าตัวเองกำลังหน้าแดง ไอ้เอเจย์จอมงี่เง่าควรจะมีสติกว่านี้ พวกตำรวจตั้งชื่อเล่นให้เจ้าหน้าที่ระดับอาวุโสกันหมด แต่ปกติจะฉลาดพอที่จะเก็บไว้เงียบๆ

“อยากอธิบายไหม เบ็กกี้”

เบ็กกี้ส่งเสียงโอดครวญ “ฉันได้งานยากทุกที ไว้ต้องไปฆ่าเอเจย์ทิ้งละ คืออย่างนี้ค่ะ…ตอนที่คุณมาสัมภาษณ์งานครั้งแรกน่ะ ฟลอเรนซ์ที่นั่งอยู่ในออฟฟิศเห็นคุณ และเธอบอกว่าคุณดูหล่อบาดใจ (ฮาร์ตทร็อบ) อยู่เหมือนกัน พอคุณได้งานคุณเลยกลายเป็น ‘เดอะทร็อบ’ จากนั้นก็เหลือสั้นๆ แค่ทร็อบ มันก็…แค่นี้เองล่ะค่ะ”

ทอมไม่พูดอะไร แต่เบ็กกี้นี่เป็นคนเงียบไม่เป็นเลยจริงๆ

“แต่อย่าคิดมากนะคะ ฟลอเรนซ์น่ะอายุสักเก้าสิบได้ แถมดวงตาก็ฝ้าฟาง!”

“อา อย่างนั้นผมก็เข้าใจแล้วล่ะ” ทอมตอบประชด

เบ็กกี้คิดว่าความจริงแล้วทอมก็ดูดีทีเดียว ไม่ใช่สเป็กเธอเป๊ะๆ …คือเธอชอบคนที่ดูเปิดเผยกว่านี้สักเล็กน้อย ถ้าให้พูดตรงๆ คือดูเถื่อนกว่านี้หน่อย แต่เธอคงไม่ถึงขั้นเตะเขาออกจากเตียง แถมเขายังหุ่นดีไม่เบาอีกต่างหาก

เบ็กกี้รีบเปลี่ยนเรื่องด้วยการชี้ไปยังแฟ้มเอกสารตรงเบาะหลัง “คุณคงอยากเห็น มีคนอีเมลรูปภาพพวกนี้มาให้ฉันตอนคุณไปตรวจสอบศพอยู่ชั้นบน ฉันพริ้นต์ออกมาจากห้องทำงานของเลขาฯ พวกช่างเทคนิคบอกว่าใช้คอมพิวเตอร์ได้ไม่เป็นไร ฉันว่ามันน่าสนใจทีเดียว”