หอดับจิต บทที่ 2 #นิยายอ่านฟรี
ในเช้าวันศุกร์ ผมบอกเหม่ยซินให้เธอซื้อของเตรียมไว้ตั้งแต่เที่ยง พอผมเลิกงานตอนเย็นจะได้ไปหาฟู่เสี่ยวด้วยกัน เหม่ยซินทำงานที่สำนักงานหนังสือพิมพ์ เธอจึงไม่มีเวลาเข้าออกงานที่ตายตัวนัก
แต่ไม่ทันที่ผมจะนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน ผู้กำกับซ่งก็ผลักประตูเข้ามาพร้อมกับตะโกนโหวกเหวก
“ตั้งสติกันหน่อย เกิดเรื่องแล้ว มีคดีมาอีกแล้ว!”
ผู้กำกับซ่งคือหัวหน้าทีมตำรวจที่ผมอยู่ เขามีประสบการณ์การทำงานอยู่หลายปี ทำงานรวดเร็วและเด็ดขาด ศิลปะป้องกันตัวเป็นเลิศ ได้ยินมาว่าแต่ก่อนเขาเคยคว้ารางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่งในการแข่งขันระดับประเทศเลยทีเดียว หลังออกมาจากสถานีตำรวจผู้กำกับซ่งก็เรียกให้ผมขึ้นรถคันเดียวกับเขา พอขึ้นมาบนรถแล้วผมถึงทราบว่าทำไมเขาถึงเรียกผมมาด้วย คดีนี้เกิดขึ้นที่อพาร์ตเมนต์เดียวกับที่ฟู่เสี่ยวอยู่ ครั้งที่แล้วที่มีคนฆ่าตัวตายก็เป็นคดีที่ผมรับผิดชอบ เขาจึงอยากทราบเรื่องราวของสถานที่เกิดเหตุคร่าวๆ ก่อน ผมฉุกคิดขึ้นมาได้เกี่ยวกับสามีภรรยาห้อง 306 และผู้ชายปริศนาที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดนั่น และแน่นอนสิ่งที่ผมเป็นกังวลมากที่สุดก็คือจะเกิดอะไรขึ้นกับฟู่เสี่ยวหรือเปล่า
“เกิดคดีอะไรหรือครับ สถานการณ์แย่มากไหม” ผมเอ่ยถาม
“ยังไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้เท่าไหร่ เจ้าของอพาร์ตเมนต์นั่นเป็นคนแจ้งความ เธอบอกแค่ว่ามีคนตายในตึกของเธอ สภาพศพน่าสยดสยองมาก”
“น่าสยดสยองมากเลยเหรอครับ” ผมตกใจ
“อืม เจ้าของอพาร์ตเมนต์แจ้งความมาว่าอย่างนั้น แถมบอกอีกว่านายเป็นคนจัดการคดีครั้งก่อนให้ ฉันเลยอยากจะถามนายเกี่ยวกับตึกนี้สักหน่อยว่ามันเป็นยังไง มีคนตายติดต่อกันในตึกเดียวนี่มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้วนะ”
“หัวหน้ารู้ไหมครับว่าคนที่ตายเป็นใคร ทราบชื่อไหมครับ”
“คนที่แจ้งความไม่ได้บอกอะไร ทำไม นายมีอะไรกังวลรึไง” ผู้กำกับซ่งเห็นว่าผมเริ่มไม่สบายใจเลยถามขึ้น ผมก็ไม่ได้พยายามที่จะปิดบังอะไรจึงเล่าเรื่องที่เพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยต้องการหาที่พัก และผมก็แนะนำเขาให้ไปอยู่ที่นั่นเลยรู้สึกเป็นห่วง ผู้กำกับซ่งฟังที่ผมเล่าเสร็จก็ขมวดคิ้ว
“เขาพักชั้นไหน”
“ชั้นสามครับ”
“ไม่แน่ใจว่าเรื่องเกิดที่ชั้นไหน แต่ศพถูกพบตรงทางเดินชั้นสาม” ผู้กำกับซ่งพยักหน้าให้ผม “นายโทรศัพท์ถามเพื่อนเพื่อความมั่นใจก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่มีสมาธิทำงาน ถ้าคนที่ตายไม่ใช่เพื่อนของนายก็อาจจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่ม”
“ครับ” ผมหยิบมือถือออกมาแล้วรีบโทรหาฟู่เสี่ยวทันที ในใจได้แต่หวังให้เขาไม่เจอเรื่องอะไร โชคดี ในที่สุดเขาก็รับสาย
“แกรู้เรื่องแล้วใช่ไหม แกไม่เป็นอะไรนะ เดี๋ยวอีกสักพักฉันก็จะถึงที่นั่นแล้ว ตอนนี้อยู่ที่อพาร์ตเมนต์รึเปล่า เหตุการณ์เป็นยังไงบ้าง”
“เปล่า ไม่ได้อยู่ที่อพาร์ตเมนต์ ฉันมาโรงพยาบาลน่ะ ศพนั่นโคตรน่ากลัวเลย ขาฉันนี่สั่นไม่หยุด ตอนที่ลงมาจากตึกก็ล้มไม่เป็นท่า จนหัวแตกเลยเนี่ย ตอนนี้กำลังเย็บแผลอยู่”
“แกเห็นศพไหม ไม่ได้ไปเคลื่อนย้ายหรือขยับอะไรใช่ไหม แล้วมีใครเห็นศพอีกหรือเปล่า ใครเป็นคนแรกที่เจอศพวะ” ผมถามฟู่เสี่ยวตามความเคยชิน จนนึกขึ้นได้ว่าอาจซักไซ้เขามากไป
“คนที่อยู่ชั้นสามน่าจะเห็นกันหมดแล้วนะ คนที่เจอศพคนแรกก็ฉันนี่แหละ แน่นอนฉันไม่ได้เคลื่อนย้ายอะไร ฉันไม่ได้ไม่รู้อะไรเลยนะเว้ย แต่ว่าคนอื่นไปขยับอะไรหรือเปล่าอันนี้ไม่รู้ว่ะ เฮ้ย ตอนนี้ฉันกำลังเย็บแผลอยู่ ขอวางสายก่อนล่ะ ไอ้ศพนั่นโคตรน่ากลัวเลย เดี๋ยวแกเห็นแกก็เข้าใจเอง”
ฟู่เสี่ยวพูดจบก็วางสายทันที ผมพยักหน้าให้ผู้กำกับซ่งเพื่อบอกว่าเพื่อนของผมไม่ได้เป็นอะไร
“เขารู้เห็นเหตุการณ์บ้างไหม” ผู้กำกับซ่งถาม
“ไม่น่าจะรู้เห็นอะไรมากครับ แต่เขาเป็นคนแรกที่เจอศพ เมื่อกี้หกล้ม ตอนนี้เลยทำแผลอยู่โรงพยาบาล ถ้าเสร็จแล้วผมจะให้เขารีบกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ทันทีครับ”
“อืม แล้วความสัมพันธ์ของพวกนายเป็นยังไงบ้าง”
ผมหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ
“ก็แค่เพื่อนสมัยเรียนครับ” ถ้าผมบอกผู้กำกับซ่งว่าสนิทกับคนที่เจอศพคนแรกล่ะก็มีหวังถูกสั่งห้ามไม่ให้ดูคดีนี้แน่ ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลยโกหกเขาไป และคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก ฟู่เสี่ยวก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคดีนี้อยู่แล้ว เขาแค่ซวยได้เป็นคนแรกที่เจอศพเท่านั้นเอง
ผู้กำกับซ่งพยักหน้าตอบก่อนจะถามผมเกี่ยวกับเจ้าของอพาร์ตเมนต์ แต่ผมก็ไม่ได้รู้อะไรมากนัก อีกอย่างคดีที่แล้วก็เป็นเพียงการฆ่าตัวตายเท่านั้น
แม้รถที่ผมนั่งจะยังไม่ได้แล่นเข้าไปใกล้ตัวตึกนัก แต่ก็เห็นคนจำนวนไม่น้อยยืนมุงอยู่ที่หน้าประตู หนึ่งในนั้นก็คือเจ้าของอพาร์ตเมนต์ ผมเลยรีบชี้ให้ผู้กำกับซ่งดู ไม่ทันที่ผมจะออกมาจากรถเธอก็วิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจนัก
…
