ดาวรุ่งแห่งส่วนงานอุปกรณ์โฆษณา

บริษัทที่ทำงานอยู่เปลี่ยนชื่อเป็นว่าเล่น

สถานที่ทำงานของเซกิชิโระ โนบุโอะเดิมชื่อบริษัทไดเอ ต่อมากลายเป็นคาโดะคาวะไดเอ ตามด้วยคาโดะคาวะภาพยนตร์ มาคราวนี้ควบรวมทั้งบริษัทกับสำนักพิมพ์คาโดะคาวะ จากที่เคยเป็นบริษัทภาพยนตร์ ขณะนี้จึงกลายเป็นหน่วยธุรกิจสิ่งพิมพ์และภาพยนตร์ของสำนักพิมพ์ไปเสียแล้ว

อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่นับเรื่องต้องพิมพ์นามบัตรใหม่แล้ว การเปลี่ยนชื่อบริษัทไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลยสำหรับเซกิชิโระซึ่งล่วงวัยห้าสิบแล้วยังค้างเติ่งอยู่ที่ตำแหน่งหัวหน้าส่วนมานานปี หน้าที่ของส่วนงานอุปกรณ์โฆษณา แผนกประชาสัมพันธ์นี้เหมือนเดิมแทบทั้งปีคือควบคุมดูแลแผ่นป้ายโฆษณาตามท้องถนนซึ่งมีจำนวนมหาศาล

ของสะสมอย่างแผ่นพับภาพยนตร์หรือโชว์การ์ดยังอาจกลายเป็นของมีราคาเมื่อนำไปขายทอดตลาดหลังฉายภาพยนตร์ แต่แผ่นป้ายโฆษณากลับต่างออกไป เพราะไม่มีนักสะสมคนไหนชายตามองป้ายโฆษณาที่ตากแดดตากลมจนสีซีด เปรอะเปื้อนแถมยังชำรุด

มันเป็นแผ่นป้ายโฆษณาซึ่งต้องเก็บรักษาเอาไว้นานปีด้วยเหตุผลด้านบัญชีภาษี สักแต่เก็บจนกลายเป็นความเคยชินและชวดโอกาสนำไปกำจัดทิ้งมาสิบกว่าปี ปัจจุบันแผ่นโฆษณาใช้แล้วจึงกองสุมเต็มโกดังของโรงถ่ายคาโดะคาวะไดเอที่เมืองโจฟุ

เมื่อลองจัดทำรายชื่อแผ่นป้ายและนำทั้งหมดออกประมูลทางอินเตอร์เน็ตต่างประเทศ ปรากฏว่ามีนักสะสมชื่อวลาดีมีร์ เจเนวา อาศัยอยู่ที่บัลแกเรียมาประมูลซื้อไปด้วยราคาสูงพอตัว ค่าสินค้าและขนส่งถูกโอนมาให้แล้ว เหลือเพียงส่งป้ายโฆษณาทั้งหมดนี้ไปทางเรือ

แผ่นป้ายถูกขนขึ้นรถบรรทุกมายังสำนักงานใหญ่สำนักพิมพ์คาโดะคาวะที่แขวงฟูจิมิ เขตจิโยดะ ชั้นหนึ่งของอาคารใหม่แห่งนี้เป็นพื้นเปลือยซึ่งตามปกติเป็นที่กองเก็บกล่องบรรจุหนังสือก่อนจัดจำหน่าย และขณะนี้เซกิชิโระกำลังง่วนกับการห่อแผ่นป้ายทั้งสามร้อยแผ่นด้วยวัสดุกันกระแทกก่อนบรรจุลงกล่อง

ส่วนงานอุปกรณ์โฆษณามีพนักงานคนเดียวคือเซกิชิโระเอง พูดง่ายๆ ว่าเขาเป็นหัวหน้าส่วนที่ต้องทำงานเองทุกอย่าง แม้จะมีเวลาอีกสามเดือนก่อนถึงเส้นตาย แต่เมื่อนึกถึงปริมาณงานแล้วก็อดหวั่นใจไม่ได้ ทว่าอย่างน้อยวันนี้เขามีผู้ช่วย หลังจากสอบถามไปตามแผนกต่างๆ ว่ามีพนักงานที่พอมีเวลาว่างบ้างไหม กองบรรณาธิการนิตยสาร ‘คาโดะคาวะรายสัปดาห์’ ก็ส่งคนหนุ่มซึ่งเพิ่งเริ่มงานเป็นปีที่สี่มา

ผู้ช่วยคนนี้เป็นชายร่างผอม ไว้ผมยาวเข้าสมัยสีน้ำตาลเข้มเล็กน้อย ใบหน้าเรียว จมูกโด่ง คางแหลมเหมือนผู้หญิงแต่ดูเป็นชายเต็มตัว เรียกว่าหากจับแต่งกายแนวพั้งก์ก็คงรับบทเป็นนักร้องนำในวงร็อกได้สบาย

โองาซาวาระ ยูโตะ ชายหนุ่มซึ่งดูหงิมๆ เกินกว่าจะเป็นนักข่าว ทว่าบุคลิกอ่อนน้อมถ่อมตนกลับชวนให้ถูกชะตา

“คุณเซกิชิโระครับ แผ่นป้ายเรื่อง ‘เชร็ค’ ต้องเอาไว้ในกล่องหนังฝรั่งใช่ไหม หรือไว้ในกล่องหนังการ์ตูนดีครับ”

“เอ นั่นสินะ” เซกิชิโระกวาดตามองทั่วชั้นล่างซึ่งรกรุงรัง “เอาไปไว้รวมกันตรงกล่องเปล่าตรงนั้นก่อนละกัน เพราะเรื่อง ‘เชร็ค’ ทุกภาครวมกันน่าจะมีเกือบสามสิบแผ่นได้”

“นั่นสินะครับ ถ้าอย่างนั้นเผื่อพื้นที่เอาไว้วางทั้งสามภาครวมกัน ฮึบ” ว่าแล้วยูโตะก็ยกป้ายหลายแผ่นที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมา

ป้ายขนาดใหญ่ต้องห่อแยกชิ้น แต่ส่วนใหญ่ที่มีจะเป็นป้ายขนาดกลางซึ่งเล็กหรือใหญ่กว่าโปสเตอร์ B2 เพียงเล็กน้อย เหตุที่มันมีจำนวนเยอะก็เพราะขนาดพอเหมาะจะใช้โฆษณาตามหน้าสถานีหรือย่านร้านค้า อีกทั้งยังเอาอาร์ตเวิร์กของเวอร์ชั่นโปสเตอร์มาปรับใช้ได้เลย

แผ่นป้ายเหล่านี้ทำจากไม้อัด ความหนามีตั้งแต่ไม่กี่มิลลิเมตรไปจนถึงหนึ่งเซนติเมตรกว่า ในอดีตจิตรกรที่เชี่ยวชาญเฉพาะด้านต้องค่อยๆ วาดไปทีละแผ่น แต่ปัจจุบันใช้วิธีพิมพ์เอา สีอาจสวยสู้ป้ายอะลูมิเนียมไม่ได้แต่ก็สะดวกกว่าตรงที่กำจัดง่ายเพราะเป็นขยะเผาได้ทั้งชิ้น

ป้ายหลายแผ่นโดนลมฝนมานานจนผุพัง ถ้าแผ่นไหนสภาพแย่มาก็ต้องคัดทิ้ง อย่างป้ายโฆษณาการ์ตูนแอนิเมชั่นเรื่อง ‘กระโดดจั๊มพ์ทะลุข้ามเวลา’ หรือ ‘ทรานสปอร์ตเตอร์’ ก็สีหลุดลอกจนเห็นเนื้อไม้ ขณะเดียวกันแผ่นป้ายผลงานที่ไม่ติดตลาดก็มักดูใหม่เอี่ยมเพราะถูกนำไปใช้โฆษณาแค่เพียงระยะสั้น