ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 1

บทที่ 1 พบหน้าสหายเก่า

ซังซังเดินหมากไม่เป็น พอเดินตาแรกก็วางหมากไว้ในตำแหน่งย่ำแย่ที่สุด จนเว่ยกวงหมิงไม่ว่าจะขบคิดอย่างไรก็มิอาจแก้ไขสถานการณ์ให้ตีตื้นขึ้นมาได้ ยิ่งเล่นไปหมากดำก็ยิ่งได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัด แต่ใบหน้าเฉินผีผีแทนที่จะปรากฏแววกระหยิ่มยินดีของผู้ที่กำลังจะกำชัยชนะ กลับดูเคร่งเครียดเอาจริงเอาจัง ขมับและหน้าผากถึงกับผุดเหงื่อเม็ดโป้งไหลย้อยมาถึงคางเม็ดแล้วเม็ดเล่า

เทียบกันแล้วสีหน้าของเว่ยกวงหมิงดูสงบนิ่งและผ่อนคลายกว่า ทางหนึ่งดื่มชาที่ซังซังยกมาให้ อีกทางหนึ่งเดินหมากอย่างสบายอารมณ์ เพียงทอดถอนใจกล่าวออกตัวว่า

“สิบสี่ปีแล้วที่ไม่ได้สัมผัสตัวหมาก รู้สึกมือไม้เก้ๆ กังๆ อยู่บ้าง”

ได้ยินคำว่า ‘สิบสี่ปี’ เฉินผีผีก็ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อมือเป็นระวิง แม้ใบหน้าไม่แสดงพิรุธ แต่ในใจกลับคร่ำครวญ

เป็นมันจริงๆ ด้วย!

เว่ยกวงหมิงเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ ก่อนถามว่า

“เมื่อครู่เรียกให้เจ้าเดินหมาก เหตุไฉนเจ้าถึงจะเดินหนี”

เฉินผีผีตอบอย่างนอบน้อม

“เพราะท่านเก่งกว่า ข้าเดินหมากสู้ท่านไม่ได้ จึงไม่อยากสู้”

เว่ยกวงหมิงเห็นมันหลั่งเหงื่อชุ่มโชก ก็ถามยิ้มๆ ว่า

“เจ้ากลัวอะไรอยู่”

เฉินผีผีตอบทื่อๆ

“กลัวท่าน”

เว่ยกวงหมิงส่ายหน้ากล่าวว่า

“ที่ข้าอุทิศตนรับใช้เฮ่าเทียนมาชั่วชีวิตมิใช่เพราะอยากให้ผู้คนกลัวข้า”

เฉินผีผีเงียบไปครู่หนึ่งก่อนกล่าวเสียงเบา

“ความตั้งใจแต่ดั้งเดิมกับผลลัพธ์มักไปกันคนละทาง”

เว่ยกวงหมิงมองมันแน่วนิ่ง แล้วจู่ๆ ก็ถามว่า

“เจ้าแซ่เฉิน?”

เฉินผีผีตอบ

“ใช่ ข้ามีนามว่าผีผี”

เว่ยกวงหมิงพยักหน้า กล่าวว่า

“เจ้าก็รู้ว่าข้าเพิ่งออกมาได้ไม่นาน แต่ตอนอยู่ที่นั่นก็ได้ยินแล้วว่าเจ้าหนีออกจากอารามจือโส่ว และยังกราบไหว้จอมปราชญ์เป็นอาจารย์”

เฉินผีผีเอาแต่จ้องกระดานหมากตาเขม็ง ปากตอบว่า

“ใช่”

เว่ยกวงหมิงยิ้มละไม