• Connect with us

    Enter Books

    ทดลองอ่าน

    ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 1

    ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์รอเป็นเวลาอีกครู่ใหญ่ จากนั้นจึงขยับเข้าไปเล็กน้อยสังเกตดูพระพักตร์อู่เจ๋อเทียน เส้นเกศาขาวหลายปอยปกพระนลาฏซึ่งเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น พระนางดูแล้วแก่ชรา ผอมเหลืองกระไรเช่นนั้น ไม่ต่างอะไรกับหญิงชราที่เท้าข้างหนึ่งก้าวเข้าในโลงแล้ว

    ดังนั้นครั้งนี้จักรพรรดินีพ่ายแพ้อย่างไร้กังขาแล้วจริงๆ

    ทว่าหว่านเอ๋อร์เข้าใจดี จักรพรรดินีหาได้ทรงพ่ายแพ้แก่เหล่าขุนนางที่บุกเข้ามาบีบบังคับให้มอบราชบัลลังก์ไม่ และยิ่งมิได้พ่ายแพ้แก่องค์รัชทายาทผู้ซึ่งบัดนี้ยังคงสั่นเทาทั่วร่างแน่นอน พระนางเพียงพ่ายแพ้แก่กาลเวลาอันเวิ้งว้างกว้างใหญ่

    เมื่อเผชิญหน้ากาลเวลา ผู้ใดจักเอาชนะได้

    เช่นนี้แล้วซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ที่ปราศจากจักรพรรดินีอู่เจ๋อเทียนในอนาคตจะเป็นอย่างไรเล่า

    คิดถึงฝีเท้าอันไร้เรี่ยวแรงของหลี่เสี่ยน ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็มิอาจไม่ทอดถอนใจคราหนึ่ง แผ่นดินจะต้องตกอยู่ในมือคนขลาดเขลาไร้ความสามารถเช่นนี้หรือ ทว่าสำหรับหว่านเอ๋อร์แล้วนี่ยังนับเป็นข่าวประโลมใจ กว่ายี่สิบปีแล้ว หลี่เสี่ยนยังคงลุ่มหลงนางเช่นที่ผ่านมา ส่วนนางทำได้เพียงอาศัยความผูกพันอันเรียบง่ายนี้สืบชีวิตต่อไป และจำเป็นต้องอาศัยสิ่งนี้เอาชีวิตรอดต่อไป

    นับแต่ก้าวออกจากฝ่ายในเป็นครั้งแรกเมื่อวัยสิบสี่ปี จนถึงวันนี้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ยังคงเป็นต้นไม้เถาที่แนบอาศัยใต้ร่มเงาแห่งอำนาจ มีชีวิตอยู่อย่างเด็ดเดี่ยวและตัวลีบตัวเล็ก แต่ละวันผ่านไปเยี่ยงการก้าวเดินบนแผ่นน้ำแข็งอันแสนเปราะบาง ตัวสั่นงันงก

    “หว่านเอ๋อร์” อู่เจ๋อเทียนลืมพระเนตรขึ้นเล็กน้อย “เจ้ายังอยู่ที่นี่หรือ”

    “เพคะ หม่อมฉันอยู่นี่”

    “เหตุใดไม่ไปหาเสี่ยน”

    ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์จุกสะอื้นจนพูดไม่ออกแล้ว

    “เสี่ยนเป็นคนดี…ภายภาคหน้าเจ้าก็ติดตามเขาเถิด”

    ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ส่ายศีรษะ น้ำตาร่วงไร้สุ้มเสียง

    อู่เจ๋อเทียนจ้องพิจารณานางครู่หนึ่ง พลันรับสั่งถาม “เมื่อครู่เจ้าปักอันใดอยู่”

    หว่านเอ๋อร์สะดุ้ง “เป็น…ภาพเสวียนจี ปัก…ปักเล่นเพคะ”

    “ภาพเสวียนจี…คือภาพเสวียนจีที่เราเขียนอารัมภกถาหรือ นึกออกแล้ว เรื่องเนิ่นนานหลายปีแล้วกระมัง…” อู่เจ๋อเทียนพึมพำ “หว่านเอ๋อร์ ส่งมาให้เราดู”

    ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์สองมือสั่นเทา ประคองผ้าเช็ดหน้าแพรไหมที่ชุ่มเหงื่อมาถึงเบื้องหน้าพระพักตร์ อู่เจ๋อเทียนหรี่พระเนตร นิ่งเงียบอยู่เนิ่นนาน นานสองนาน

    ในขณะที่ความรู้สึกของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์กำลังจะพังทลายลงนั้นเอง อู่เจ๋อเทียนยกพระหัตถ์ ชี้ยังกลางผ้าเช็ดหน้า ตรัสแผ่วเบา “นี่สกปรกแล้ว”

    กลางผ้าเช็ดหน้ามีสีแดงสดแต้มหนึ่งจริงๆ นั่นคือรอยเลือดที่หว่านเอ๋อร์พลั้งมือแทงนิ้วเป็นแผลนั่นเอง

    อู่เจ๋อเทียนทอดถอนพระปัสสาสะยาวมากคราหนึ่ง ดวงเนตรหลับลงอีกครา

    นับแต่วันนั้นมาจักรพรรดินีก็แทบจะไม่ตรัสกระไรอีกเลย ทุกวันเพียงแต่บรรทมอยู่บนพระแท่น แม้ตื่นบรรทมก็ยังเงียบงัน ปราศจากวาจา

    Comments

    comments

    Continue Reading

    More in ทดลองอ่าน

    นิยายยอดนิยม

    Facebook