ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 4 บทที่ 2

“เจ้ายังเป็นสหายของพี่จิงอยู่หรือไม่” ถงจิ้งถามอย่างกดดัน

“แน่นอน!” เยียนเหิงตอบอย่างเด็ดเดี่ยว “แต่…เรื่องนี้มันไม่ชอบ ข้าเองก็ไม่มีวิธี…”

“ไม่มีวิธีอะไร” ดวงตาใสกระจ่างของถงจิ้งมองตรงไปยังดวงตาของเยียนเหิง “เจ้าล่ะ เจ้าชอบหรือ”

เยียนเหิงถูกถามจนตะลึงงัน ตั้งแต่มันมาถึงเมืองซีอานก็ไม่เคยคิดว่าตนเองอยากจะทำอย่างไร แต่ที่จำได้ไม่ลืมคือฐานะตัวแทนสำนักชิงเฉิงนี้

“ข้าไม่เหมือนกับพี่จิง” เยียนเหิงก้มศีรษะกล่าว “ข้าแบกสิ่งที่ไม่เหมือนมันเอาไว้”

“ข้าถามเจ้าว่าตัวเองชอบทำเช่นนี้หรือไม่ต่างหาก”

“นี่มิใช่เรื่องของข้าคนเดียว”

เยียนเหิงลูบกระบี่พยัคฆ์มังกรคู่ผู้เมียบนร่าง

“นี่คือโอกาสอันดีที่จะฟื้นฟูสำนักชิงเฉิง เกี่ยวพันกับรากฐานวิชายุทธ์ชิงเฉิงสามร้อยปี ข้าเป็นศิษย์สาวกสืบมรรคา ข้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”

คำตอบหนักแน่นเช่นนี้ทำให้ความเดือดดาลของถงจิ้งสลายไป เริ่มเข้าใจเยียนเหิงอยู่บ้าง

คนทั้งสองเดินตามกองกำลังใหญ่อย่างนิ่งเงียบโดยตลอด

“พี่จิงเองก็เคยพูดเรื่องในอดีตของเจ้ากับข้า” ถงจิ้งกล่าวอีก “ประสบการณ์ของพี่จิงไม่ต่างกับเจ้าเท่าไรกระมัง? สำนักหู่จุนหนานไห่ก็ถูกสำนักอู่ตังทำลายล้าง สิ่งที่มันแบกก็เป็นเช่นเดียวกับเจ้า”

“แต่เหตุใดข้าไม่เคยได้ยินมันพูดมาก่อนว่าจะฟื้นฟูสำนักหู่จุน” เยียนเหิงโต้กลับ “ข้าคิดว่าบางทีมันพเนจรอยู่ข้างนอกหลายปี ความรู้สึกต่อสำนักตัวเองคงจืดจางไปแล้ว”

“เจ้ามิได้สังเกตหรือ” ถงจิ้งถอนหายใจส่ายหน้า “ยามพี่จิงแจ้งชื่อตนเองต่อผู้อื่น ล้วนไม่ลืมบอกชื่อของสำนัก”

เยียนเหิงยามนี้จึงนึกขึ้นได้ จิงเลี่ยเป็นเช่นนั้นจริงๆ มันอดมิได้ที่จะคิดว่าพี่จิงที่พกพารอยยิ้มเผชิญศึกกับศัตรูเป็นประจำนั้นซ่อนความโศกเศร้าและเดือดดาลไว้ในใจหรือไม่

เยียนเหิงมองดูถงจิ้ง

บางทีนางอาจจะเข้าใจพี่จิงมากกว่ามันเสียอีก

“เมื่อครู่ตอนที่ข้าพบกับพวกมันอีก เดิมทีดีใจอย่างมาก” ถงจิ้งกล่าว “แต่ข้าเห็นว่าพี่จิงที่ชอบยิ้มมาโดยตลอดมิได้ยิ้มแล้ว ข้าจึงรีบเร่งรุดมาหาเจ้า ดูว่าเรื่องเป็นอย่างไรกันแน่”

เยียนเหิงนิ่งเงียบ มันหวนนึกถึงหลายเดือนที่ผ่านมา วันเวลาที่คนทั้งสี่ทัศนาจรฝึกกระบี่ไปตามแม่น้ำ ตอนนั้นมันเอาแต่คิดว่าจะฝึกกระบี่มือซ้ายอย่างไร สอนเพลงกระบี่ถงจิ้งทุกวันก็ค่อนข้างรู้สึกเหนื่อยเปล่า จิตใจหาได้ผ่อนคลายไม่ แต่ตอนนี้หวนนึกขึ้นมากลับรู้สึกคิดถึงอย่างยิ่ง

“เจ้าจำประโยคที่พี่จิงพูดกับบิดาเจ้าตอนแยกกันที่ช่องเขาอูสยาได้หรือไม่” เยียนเหิงถาม

ถงจิ้งออกแรงพยักหน้า “ข้าจะลืมได้อย่างไร ก็เพราะประโยคนั้นบิดาจึงให้ข้าออกมาอย่างไรล่ะ พี่จิงบอกว่า ‘คนทุกคนล้วนมีทางของตัวเอง’ ”

“เมื่อครู่พี่จิงก็เอ่ยคำพูดนั้นกับข้า”

เยียนเหิงมองดูกองกำลังใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง ซ้ำยังมองทอดทางถนนด้านหน้า

“นี่คือทางที่ข้าต้องเดิน” เยียนเหิงกล่าวเสียงเครียด “ไม่ว่าตัวข้าเองจะชอบหรือไม่ก็ตาม”