ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 5 บทที่ 3

กุ้ยตันเหลยที่อยู่ตรงข้ามยังคงกางฝ่ามือตั้งท่ามวยไท่จี๋อันสุขุมอยู่ มิได้ขยับเพราะประกายคมนี้แม้แต่น้อย

แรงกดดันที่กุ้ยตันเหลยแบกรับในยามนี้ ความจริงมิได้เบาไปกว่าอิ่นอิงชวนเลย ถึงขนาดหนักเสียยิ่งกว่า

เฝ้าตรอกเส้าฉือแห่งนี้ ต้านทานศัตรูจำนวนมากให้เจ้าสำนัก ถึงจะเป็นหน้าที่สำคัญก็ตาม แต่สำหรับนักสู้อู่ตังแล้ว ความปลอดภัยของเจ้าสำนักคนเดียวยังไม่นับว่าสำคัญที่สุด

เผชิญหน้ากับศัตรู ไม่ชนะไม่กลับ…นี่ต่างหากคือภารกิจสำคัญอันดับหนึ่งที่ศิษย์อู่ตังแบกรับ

ไม่นานก่อนหน้าที่ถนนเฉียวจื่อโข่ว ซั่งซื่อหลางศิษย์สายพลอีกาเพิ่งถูกหลวงจีนเส้าหลินเอาชนะ หากว่า ณ ที่นี้อู่ตังพ่ายแพ้ติดต่อกันอีกเป็นคำรบสอง เช่นนั้นจะเป็นความอัปยศที่มิอาจจินตนาการ กุ้ยตันเหลยถึงตายก็จะไม่ให้มันเกิดขึ้น

…อนึ่ง การประลองต่อหน้าพระพักตร์ที่เป่ยจิง ฉู่หลันเทียนศิษย์อู่ตังก็เอาชนะองครักษ์เสื้อแพรสำนักปากว้าได้ กุ้ยตันเหลยคือหัวหน้าสายเต่าพิทักษ์ที่อาวุโสกว่าฉู่หลันเทียน ปะทะกับสำนักปากว้าอีกครั้ง ไหนเลยจะยอมให้เกียรติคุณที่ศิษย์น้องชนะมาถูกโค่นกลับไป

สิ่งที่อิ่นอิงชวนต้องการคือพิสูจน์กำลังฝีมือของตนเอง แต่สิ่งที่อู่ตังต้องการใช่หยุดที่ยอดฝีมือ

แต่เป็นไร้เทียมทาน

ความคิดมุ่งหมายจะสูงส่งที่สุด ต้องยอมรับแรงกดดันที่เกินกว่าคนทั่วไปจินตนาการ

ท่าต่อสู้ของกุ้ยตันเหลยภายนอกแม้เงียบสงบ แต่ภายในเลือดลมพลุ่งพล่าน จิตวิญญาณกำลังจมอยู่ในความตื่นเต้นและไม่สบายใจอันกว้างขวาง ร่างคล้ายลูกทรงกลมนั้นก็ขยายขึ้นเป็นสองเท่าเพราะเส้นเลือดที่ล้นหลาม มันรู้สึกถึงพลังงานอันยิ่งใหญ่ชนิดหนึ่งที่กำลังจะระเบิดจากในร่าง

สะกดมันไว้…และผสานกับการชักนำ จากนั้นค่อยระเบิดออกมาในโอกาสที่ดีที่สุด

หย่อนนอกตึงใน…ภาวะทำศึกที่เหมาะสมที่สุดของมวยไท่จี๋

กุ้ยตันเหลยสูดลมหายใจเข้าลึกเข้าสู่จุดตันเถียนเต็มเปี่ยม ใบหน้าราวราชสีห์ที่แผ่มาดอันน่าสะพรึงที่มิอาจล่วงเกินออกมา

นิ้วทั้งห้าของอิ่นอิงชวนกุมมั่นบนด้ามดาบยักษ์ ข้อนิ้วปรากฏสีขาวเล็กน้อย อาการตื่นเต้นในขณะนี้ของร่างกายและจิตใจมันคล้ายกันกับกุ้ยตันเหลย

คู่ต่อสู้อ่อนวัยกว่ามันห้าปีที่จ้องมองอยู่…อิ่นอิงชวนลอบซาบซึ้งต่อสวรรค์

“ไม่มีคำสั่งข้า พวกเจ้าห้ามลงมือ” มันกล่าวต่อศิษย์สำนักปากว้าที่ยืนอยู่ในตรอกด้านหลัง และเหล่าผู้กล้าแต่ละสำนักแห่งทัพตะวันตก

ยามนี้หน้าต่างชั้นสองของหอตำราสองฝั่งของตรอกเส้าฉือต่างเปิดออก นักเรียนและอาจารย์มากมายทั้งหนุ่มและแก่ ชะโงกหน้ามองทอดลงมาอยู่ตรงหน้าต่าง บางคนในมือยังถือม้วนตำราอยู่ พวกมันล้วนถูกเสียงอึกทึกของเหล่าผู้กล้าดึงดูดให้เปิดหน้าต่างชมดู พลันเห็นฉากที่คนผู้เดียวนี้เฝ้าทางตรอกประจันหน้ากับคนร้อยคน ซ้ำยังมีอาวุธครบมือมากมาย ล้วนรู้สึกประหลาดใจและงุนงง บัณฑิตแต่ละคนอ้าปากอยู่แต่มิได้ส่งเสียงออกมา

จู่ๆ มีดวงตาร้อยกว่าคู่ชมศึก ทว่ายอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองที่คุมเชิงกันอยู่ล้วนมิได้สั่นคลอนแม้แต่น้อย พวกมันนำสมาธิทั้งหมดจดจ่ออยู่กับคู่ต่อสู้

ศิษย์สำนักปากว้าที่ยืนอยู่ด้านหลังอิ่นอิงชวนแต่เดิม พลันรู้สึกถึงความห้าวหาญที่ปล่อยออกมาจากร่างของอาจารย์อา จึงพากันถอยหลังไปหลายก้าว