ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 15 ตอนที่ 2

ซังซังทำข้าวเย็นส่งเข้ามา หนิงเชวียกินอย่างรีบร้อนไปหลายคำ พอวางชามข้าวก็คว้าตำรามาอ่านต่อ ซังซังเห็นคบไฟไหววูบวาบไม่อยู่นิ่ง ไม่ดีต่อการอ่านหนังสือ จึงเดินเข้ากระท่อมไปค้นหาอยู่ครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็ได้ตะเกียงมาดวงหนึ่ง จึงจุดแล้วนำมาวางไว้ให้ข้างๆ

ภายใต้แสงอันนุ่มนวลจากตะเกียง หนิงเชวียอ่านตำราต่ออย่างใจจดใจจ่อ ประสบการณ์จากภพที่แล้วทำให้มันรู้สึกขัดแย้งต่อเนื้อหาตรงหน้า แต่มันรู้ดีว่าหากต้องการร่ำเรียนความรู้แปลกใหม่เพื่อนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ มันจะต้องทำความเข้าใจกับตำราเล่มนี้ให้ทะลุปรุโปร่ง

ล่วงเข้ายามวิกาล ตะเกียงใกล้จะดับ หนิงเชวียจึงค่อยวางตำราในมือลง มันมิได้ล้มตัวลงนอนทันที แต่หลับตาทบทวนสิ่งที่เรียนรู้ได้จากในตำราอยู่ในใจอีกรอบ

เนื่องจากนอนดึก ดังนั้นตอนถูกเสียงฟืดฟาดๆ เหมือนเสียงเตาสูบลมปลุกให้ตื่นตั้งแต่รุ่งสาง มันจึงอารมณ์เสีย นึกด่าอยู่ในใจว่าเสียงผีสางเหล่านี้มิทราบว่ามาจากบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของผู้ใด

หนิงเชวียขยี้ตาแล้วคว้าเสื้อมาคลุมตัวก่อนเดินออกไปดูที่ปากถ้ำ พอเห็นร่างอ้วนตุ๊ต๊ะกำลังเท้าสะเอววางท่าชื่นชมทิวทัศน์ทั้งๆ ที่กำลังหอบหายใจแฮ่ก ก็ตะลึงงันไป

เสียงที่ปลุกมันขึ้นมาจากห้วงนิทราก็คือเสียงหอบหายใจของเฉินผีผีนี่เอง คิดไม่ถึงว่าเสียงหอบหายใจของคนผู้หนึ่งจะสามารถดังสนั่นไปทั่วทั้งขุนเขาเช่นนี้ได้

“นี่เจ้าเหนื่อยถึงเพียงนี้จริงๆ หรือ”

มันส่ายหน้าถามอย่างอิดหนาระอาใจ

เฉินผีผีมิได้หันมา ยังคงวางท่าสง่างามต่อขณะกล่าวเสียงปนหอบว่า

“อนิจจา ปีนบรรพตสูง ทอดสายตาไปทั่วหล้า…”

“อวี้…”

หนิงเชวียสอดปากทำเสียงลากยาวราวกับจะรั้งบังเหียนม้าให้หยุดวิ่งในทันที

เฉินผีผีหันมามองก่อนส่ายหน้ากล่าวตำหนิ

“หยาบคายจริงๆ เมื่ออยู่เบื้องหน้าทิวทัศน์ที่เป็นหนึ่งในโลกหล้า ไฉนเจ้ายังทำตัวหยาบคายเช่นนี้ได้อีก”

หนิงเชวียเห็นอากัปกิริยามันแล้วก็รู้สึกขัดตาเต็มทน จึงกล่าวเสียงขุ่นเคืองว่า

“รู้ทั้งรู้ว่าข้าอารมณ์ไม่ดี ยังมายั่วโมโหอีก ระวังเถอะ ข้าจะเตะเจ้าตกหน้าผา”

เฉินผีผีลูบอกไปมา กล่าวอย่างหวาดเสียวไม่หาย

“หน้าผานี้สูงชันเกินไป กว่าจะขึ้นมาได้ข้าเกือบเอาชีวิตไม่รอด นึกถึงว่าเจ้าต้องอยู่ที่นี่นานเป็นสิบปี เอาเถอะ ข้าจะไม่ถือสาหาความกับเจ้า”

หนิงเชวียแค่นเสียงหัวเราะ

“หน้าผามิได้สูงชันจนเกินไป แต่เป็นเพราะเจ้าตะกละกินจนอ้วนเกินไปต่างหาก บ่นไปก็เท่านั้น ข้าไม่เห็นใจเจ้าหรอก”

คำพูดนี้ทิ่มแทงใจอย่างร้ายกาจ แต่เฉินผีผีก็จนปัญญาจะตอบโต้ จึงเสยักไหล่มองเข้าไปในถ้ำ และแล้วตาของมันก็เป็นประกาย ถอนใจกล่าวด้วยความชื่นชมว่า

“ที่แท้นี่ก็คือถ้ำที่อาจารย์อาเคยอยู่ การขึ้นมาที่นี่ช่างยากลำบากนัก นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ข้ามา สถานที่แห่งนี้มีความหมายทางประวัติศาสตร์ไม่น้อย สามารถได้อยู่ที่นี่นับเป็นเกียรติอันสูงส่ง ข้ารู้สึกอิจฉาเจ้าจริงๆ”