ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 3 บทที่ 2

เยียนเหิงจำได้ว่าสามเดือนกว่าก่อนหน้า จิงเลี่ยรับปากพาถงจิ้งร่วมทาง ซ้ำยังจะสอนวิชายุทธ์ให้นางอีกด้วย สิ่งนี้ทำให้เยียนเหิงไม่พอใจมาก รู้สึกเป็นภาระหนักอย่างหนึ่งบนเส้นทางแก้แค้นนี้

‘เจ้าโง่’ จิงเลี่ยยามนั้นอธิบายกับมัน ‘พวกเราพาคุณหนูใหญ่พรรคหมินเจียงคนนี้มาด้วยก็เท่ากับพกถุงเงินที่เดินเหินได้อันหนึ่ง เสื้อผ้าอาหาร ที่อยู่อาศัย และการเดินทางล้วนมิต้องคิดหนักอีก’ จิงเลี่ยอธิบายเพิ่มขณะผ่านแคว้นข้ามมณฑล พวกมันพบกับด่านตรวจตราของทางการท้องถิ่นขอตรวจสอบหนังสืออนุญาตผ่านแดน แม้ว่านักสู้เช่นพวกมัน โดยทั่วไปทหารอาสาผู้คุ้มกันของทางการอำเภอมิอาจขัดขวางได้โดยเด็ดขาด แต่อย่างไรก็ไม่เท่ามีพรรคหมินเจียงคอยจัดการให้ผ่านด่านมาได้อย่างสะดวก

‘เช่นนั้น…ยิ่งไม่ดีเข้าไปใหญ่กระมัง’ เยียนเหิงในตอนนั้นเข้าใจแล้ว แต่กลับขมวดคิ้วกล่าว ‘เหมือนกับกำลังหลอกใช้นาง…’

‘ก็มิใช่จะหลอกนางเปล่า สอนวิทยายุทธ์ให้นางจริงๆ ก็พอ’ จิงเลี่ยจับหัวไหล่มันเบาๆ ‘ต้องพึ่งเจ้าแล้ว’

กระบี่เหล็กทื่อนั้นสะบัด ปลายกระบี่หมุนจากนอกเข้าในเกิดเป็นครึ่งวงกลมที่งดงามอย่างมาก เป็นท่า ‘อสรพิษรัดกิ่ง’ ท่าที่แปดของกระบี่เพลิงวายุ เพลงกระบี่แรกเข้าของสำนักชิงเฉิง

เยียนเหิงที่ยืนอยู่ด้านข้างกลับส่ายหน้า ตะโกนเสียงดัง “ใช้มิได้!”

ถงจิ้งกัดฟัน เคลื่อนกระบี่ใช้ท่าอสรพิษรัดกิ่งอีกครั้ง ครานี้ปลายกระบี่หมุนได้เร็วและแรงกว่าเดิม

“ไม่!” เยียนเหิงยังคงส่ายหน้า

“ทำไมล่ะ” ถงจิ้งกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ

“เจ้าลืมอีกแล้ว ข้าเคยบอกแล้วยังไง!” เยียนเหิงใช้กระบี่สีเทาดำในมือแสดงท่าทางของกระบวนท่า “ท่าอสรพิษรัดกิ่งนี้อ้อมสกัดจุดชีพจรข้อมือที่จับกระบี่ของฝ่ายตรงข้าม เคล็ดลับอยู่ที่ความละเอียดประณีต มิได้อยู่ที่เร็วแรง! เจ้าเร่งความเร็วในคราวเดียว วงกระบี่นั้นใหญ่และหละหลวมเกินไปแล้ว ฝ่ายตรงข้ามรู้ตัวได้ง่ายดายมาก หากมันหดมือกลับไปเจ้ายังจะเหลืออะไรให้สกัด”

ถงจิ้งกัดริมฝีปากล่าง ที่ผ่านมานางร่ำเรียนกับอาจารย์มากมาย แต่ไม่เคยต้องทนรับอารมณ์เช่นนี้มาก่อน

“มาอีก!” เยียนเหิงเร่ง

“ทำไมกัน…” ถงจิ้งกล่าวอย่างไม่พอใจ “นานขนาดนี้แล้ว เพิ่งเรียนได้สิบกระบวนแปดกระบวน…อาจารย์ก่อนหน้านี้ แค่สามเดือนข้าก็เรียนเพลงกระบี่ทั้งชุดจนเป็นแล้ว…”

“เพราะว่าอาจารย์ของเจ้าทั้งหมดเป็นพวกไม่เอาไหน” เยียนเหิงกล่าวดูถูก “สิ่งที่พวกมันสอนเจ้าล้วนเป็นปาหี่ที่ทำได้เพียงชมเล่น อาจารย์เหล่านั้นเป็นผู้ที่บิดาเจ้าจ่ายเงินเชิญมากระมัง? พวกมันคงกลัวว่าเจ้าจะเรียนจนหน่าย ไม่มีความสุข ทำให้พวกมันไร้การงาน ย่อมต้องสอนให้มากและเร็ว ทักษะวิชาที่แท้จริงมิใช่เรียนเช่นนี้ เจ้าคิดว่าตนเองเป็นผู้มีพรสวรรค์พิเศษในการเรียนวรยุทธ์หรือ”