4

หลังการปรากฏตัวเพียงไม่กี่นาทีของแขกผู้ซึ่งชัดเจนว่าไม่เป็นที่ต้องการ นักสืบทั้งสามก็นั่งรถของเบ็กกี้ออกไปจากที่นั่น รถแล่นฝ่าฝูงนักข่าวที่มารุมล้อมอยู่หน้าประตูใหญ่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ออกไป นอกจากที่หัวหน้าผู้กำกับการฝ่ายสืบสวนบอกคนขับว่าเขาจะนั่งรถไปกับเบ็กกี้และทอมแล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งออกมาพ้นอาณาเขต ไม่มีใครแสดงความเห็นจนกระทั่งอยู่ไกลจากกล้องแล้ว ภาพระยะประชิดของตำรวจหน้าบึ้งสามนายในข่าวช่วงเย็นคงจะทำให้ผู้คนตั้งข้อสันนิษฐานต่างๆ นานาโดยไม่จำเป็น พวกเขาจึงตีหน้านิ่งมาตลอดทาง เบ็กกี้เป็นคนแรกที่พูดขึ้นมา

“นอกจากฉันแล้วมีใครรู้สึกว่ามันแปลกบ้างไหมคะ แทบจะไม่พูดอะไรสักคำ…แล้วอยู่ดีๆ ก็ระเบิดอารมณ์ออกมาแบบนั้น พอพี่สะใภ้โผล่มาปุ๊บ เธอก็รีบไล่พวกเรากลับแทบไม่ทัน”

ทอมรู้ว่าเบ็กกี้พูดถูก ความเครียดของลอร่าดูเป็นของจริง แต่พอแขกคนนั้นโผล่มา ลอร่าก็แทบผลักทั้งสามออกจากประตูเลยทีเดียว เบ็กกี้เสนอตัวว่าจะค้างคืนที่นั่นเพื่อคอยดูแลลอร่า แต่ก็ถูกปฏิเสธทันควัน แม้เบ็กกี้จะแสดงความผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนนี้เธออยากแปลงร่างเป็นแมลงวันไปเกาะผนังห้องนั้นแทบตายแล้ว

“ทอม คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการวิเคราะห์แรงจูงใจ คุณรู้สึกยังไงตอนเห็นเลดี้เฟลตเชอร์ครั้งแรก” ดวงตาดุดันของเจมส์ ซินแคลร์หันมามองทอมซึ่งกำลังนั่งครุ่นคิดอยู่ตรงเบาะหลัง

ทอมได้แต่นึกถึงว่าลอร่าเปราะบางแค่ไหนตอนที่เขาพยายามประคองเธอไม่ให้ล้มลง เขาบังคับตัวเองให้หวนไปคิดเรื่องเหตุการณ์ในห้องรับแขก “เธอคนนี้อ่านยาก แน่นอนว่ากำลังอยู่ในภาวะโศกเศร้า ดูเหมือนจดจ่ออยู่กับการควบคุมตัวเอง จดจ่อมากจนแทบเหมือนตัดขาดจากโลกภายนอก ราวกับทุกสิ่งไม่ใช่เรื่องจริง แน่นอน ยกเว้นปฏิกิริยาที่เธอมีต่อแขกผู้มาเยือน อันนั้นของจริงแน่”

“อืม แขกผู้มาเยือน…แขกที่ว่านี่ชื่ออะไรนะ เบ็กกี้”

“อิโมเจน เคนเนดี้ค่ะท่าน”

“ขอบคุณ อืม อิโมเจนเคยแต่งงานกับพี่ชายของเลดี้เฟลตเชอร์ อาจมีเหตุผลล้านแปดที่เธอมีปฏิกิริยาแบบนั้น…ความขัดแย้งในครอบครัวอะไรแบบนี้ล่ะมั้ง แต่แน่นอนว่าคุ้มค่าที่จะลองตรวจสอบให้ลึกลงไป ด้วยระดับความเป็นปฏิปักษ์แบบนั้น มันอาจมีอะไรมากกว่าที่พวกเราคิดก็ได้ คุณคิดว่ายังไงล่ะ เบ็กกี้” เจมส์ถาม

“ฉันคิดว่าเลดี้เฟลตเชอร์ดูหมดอาลัยตายอยากในชีวิตไปแล้ว ตรงข้ามกับพี่สะใภ้ที่เป็นคนสวยค่ะ”

ทอมคิดว่าข้อสังเกตแบบตรงไปตรงมาของเบ็กกี้ถูกต้องอย่างถึงที่สุด ถูกต้องแต่ก็น่าเศร้า ลอร่า เฟลตเชอร์สวมกระโปรงลายพร้อยสีม่วง ขอบกระโปรงเกาะตรงเอวอย่างไร้รสนิยม เสื้อก็เป็นจั๊มเพอร์คอกลมแขนสั้นสีเบจซีดจาง ผมของเธอรวบไปข้างหลังด้วยหนังยางธรรมดาๆ ส่วนผิวที่ขาวซีดกับรอยคล้ำจากการร้องไห้ยิ่งไม่ช่วยเรื่องความงาม ส่วนอิโมเจน เคนเนดี้กลับปรากฏตัวมาแบบไม่ได้รับการต้อนรับในสภาพสวยนิ้ง ดูตัดกันอย่างชัดเจน

“ผมอยากเห็นปฏิกิริยาตอนที่เลดี้เฟลตเชอร์ทราบข่าวเป็นครั้งแรก ตำรวจหนุ่มนายนั้นมัวแต่เลิ่กลั่กจนไม่ทันสังเกตเห็นอะไรเลยสักอย่าง”

“ว่าแต่ทอม ตอนนี้คุณรู้แล้วหรือยังว่าคุณคลาดกับเธอไปได้ยังไง”

“ไม่แน่ใจครับ พวกเขารับรองหนักแน่นว่าประกาศเรียกบนเครื่องแล้ว แต่ไม่มีใครแสดงตัว เธอบอกว่าเธอคงหลับมาตลอดทาง”