ครึ่งเดือนต่อมา
ยามเช้าสองสัปดาห์หลังเสร็จงานประเมินนอกสถานที่ ณ สวนเกษตรย่านโคงาเนอิ โตเกียวอากาศปลอดโปร่ง เช้านี้รินดะ ริโกะออกเดินทางจากแมนชั่นแบบสตูดิโอหน้ามหาวิทยาลัยเมจิมายังสำนักงานที่อีดะบาชิเช่นเคย
เดือนนี้มีงานว่าจ้างจากนิติบุคคลซึ่งต้องการจัดการกับภาพวาดจำนวนมาก เรื่องรายได้จึงหมดห่วง น่าจะพอจ่ายค่าเช่าสำนักงาน ค่าเช่าแมนชั่นและส่งเงินไปให้ที่บ้านซึ่งอยู่เกาะฮาเทรุมะได้ตามแผนที่วางไว้ แต่อาจต้องรัดเข็มขัดค่าใช้จ่ายทั่วไปพอสมควรเช่นเดียวกับที่ผ่านมา…
เธอเดินไปยังโต๊ะทำงานใต้โคมไฟ เริ่มจากจัดการเอกสารของเมื่อวานก่อนก็แล้วกัน
ริโกะว่าจะหย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้ แต่สายตาเหลือบมองข้ามผนังกระจกสำนักงานไปเห็นรถแท็กซี่จอดอยู่ด้านหน้า
ประตูด้านหลังรถเปิดออก พอชายหนุ่มในชุดสูทลงจากรถแล้วเดินตรงมาหา ริโกะจึงพบว่าอีกฝ่ายคือคนคุ้นเคย
ยูโตะหน้าซีดถลาเข้ามาในสำนักงาน ก้าวฉับเข้ามาถามหน้าเครียด “คุณริโกะ ตอนนี้พอมีเวลาไหม”
“ค่ะ…ช่วงเช้าไม่มีนัดอะไร…”
นักข่าวหนุ่มได้ยินแล้วตรงเข้ามาคว้าแขนริโกะแล้วจะพาออกไปนอกร้านทันที “ช่วยมาด้วยกันหน่อยสิ”
“อะ…อะไรนะ” ริโกะถึงกับอึ้ง ประหลาดใจที่ชายหนุ่มซึ่งจัดอยู่ใน ‘กลุ่มสัตว์กินพืช’* อยู่ดีๆ จะมาบังคับกันแบบนี้ “จะให้ไปไหนเหรอ”
“เดี๋ยวขึ้นรถแล้วจะเล่าให้ฟัง คุณมีกระเป๋าถือหรืออะไรมาด้วยไหม”
“ก็มีเอามาด้วยนะ แต่…”
“ไปกันเถอะ ต้องรีบแล้ว ไม่งั้นไม่ทันการ”
ริโกะล็อกประตูอัตโนมัติของสำนักงานแล้วขึ้นไปยังเบาะหลังรถแท็กซี่ในลักษณะเหมือนถูกดันเข้าไป ยูโตะเข้าไปนั่งข้างๆ แล้วปิดประตูสั่งออกรถ แท็กซี่แล่นจากถนนย่านอีดะบาชิไปทางคาซึมิงาเซกิ จากนั้นเปลี่ยนเลนจากขวาไปซ้ายเพื่อเร่งความเร็วตามคำสั่งของยูโตะให้รีบ
นักข่าวหนุ่มเหล่มองริโกะ “ชุดที่สวมอยู่นั่นคือชุดสูทใช่ไหม”
“ก็นับเป็นชุดสูทอยู่หรอก…แต่สไตล์ค่อนไปทางชุดลำลองมากกว่า พวกเรากำลังไปสถานที่แบบไหนกันเหรอ”
“คุณพอจะทราบไหมว่าท้องที่คาซึมิงาเซกิเขตสามมีอะไรตั้งอยู่”
“สำนักงานราชการรวมละมั้ง มีตั้งแต่สำนักงานคณะรัฐมนตรี กรมการเงิน แล้วก็กระทรวงศึกษาธิการวัฒนธรรมกีฬาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี”
“ถูกต้อง จุดหมายที่เราจะไปคือกรมวัฒนธรรม สังกัดหน่วยงานภายนอกของกระทรวงศึกษาธิการวัฒนธรรมกีฬาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีนั่นแหละ”
“กรมวัฒนธรรมเหรอ…” ริโกะรู้สึกหน้าแดงซ่านขึ้นมา “เดี๋ยว ฉันขอกลับไปก่อน ต้องไปเปลี่ยนชุดที่สุภาพกว่านี้”
“ชุดที่ใส่อยู่ก็ใช้ได้แล้ว เหมาะกับคุณมากเลยล่ะ”
ริโกะยังร้อนใจไม่หาย “นั่นไม่ใช่ปัญหาสักหน่อย…มันจะดีเหรอที่ไม่สวมชุดสูทอย่างเป็นทางการ”
กลุ่มสัตว์กินพืช* : คำเปรียบเปรยหมายถึงคนที่มีบุคลิกเฉื่อยชา ขาดความกระตือรือร้นโดยเฉพาะในแง่ของการเข้าหาเพศตรงข้าม