ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 2

ตอนเฉินผีผีเดินออกจากร้านเหล่าปี่ไจ แสงโคมทั้งหมดในซอยสี่สิบเจ็ดพลันดับลงพร้อมกัน ท่ามกลางเงาตะคุ่มรอบด้าน หมวกโบราณทรงสูงใบหนึ่งลอยเด่นเป็นสง่า เฉินผีผียกมือกุมศีรษะ รีบเดินไปยืนด้านหลังของผู้สวมอย่างสงบเสงี่ยม

ศิษย์พี่รองมองประตูที่ปิดสนิทของร้านเหล่าปี่ไจด้วยสีหน้าสงบเยือกเย็น ทว่าสายตากลับแฝงแววฮึกเหิมตื่นเต้นเอาไว้

ในซอยเงียบสงัดไร้ซึ่งผู้คน ประตูร้านขายของเบ็ดเตล็ดต่างๆ รวมถึงร้านขายของเก่าปลอมต่างก็ปิดสนิท ใต้ต้นไม้ริมกำแพงสีเทา มิทราบว่าเก้าอี้ตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากที่ใด ศิษย์พี่รองนั่งอยู่บนนั้น ตัวตรงแหน่วราวกับต้นสนที่หยั่งรากอย่างมั่นคงบนหน้าผา ข้างกายมีเด็กรับใช้ที่น่ารักไร้เดียงสาคนหนึ่ง ยืนอย่างสงบราวกับเป็นก้อนหินสีขาวที่อยู่ใต้ต้นสน

ศิษย์พี่รองจ้องประตูร้านเงียบๆ สักพักก็เอ่ยปากถามอย่างอดรนทนไม่ไหว

“ไฉนถึงไม่สู้กันสักที”

เฉินผีผีก้มหน้าตอบอย่างนอบน้อม

“ตอนที่ข้าออกมา พวกมันยังสนทนารำลึกถึงความหลังกันอยู่”

ใบหน้าเคร่งขรึมของศิษย์พี่รองปรากฏแววไม่พอใจขณะกล่าวว่า

“คนเฒ่าคนแก่ทำอะไรมักอืดอาดยืดยาด ในเมื่อต่างคนต่างยืนกรานว่าตัวเองถูก สุดท้ายแล้วก็ต้องตัดสินกันด้วยกำปั้น จะมาพิรี้พิไรกันอยู่ทำไม เชื่องช้าเยี่ยงนี้ ไม่มีทางเป็นวิญญูชนได้หรอก”

เฉินผีผีนิ่งเงียบ มิกล้าแสดงความคิดเห็นใดๆ ออกมา

คิ้วที่ตรงเหมือนพู่กันของศิษย์พี่รองยามนี้เลิกสูง มันทั้งกระพืออกเสื้อ ทั้งจัดหมวกซึ่งเดิมทีก็ตรงอยู่แล้วให้ตรงยิ่งขึ้น กล่าวอย่างหงุดหงิดใจว่า

“ไม่ลงมือกันสักที หรือต้องให้ข้านั่งรอทั้งคืน”

เฉินผีผีรู้ดีว่าศิษย์พี่รองไม่อยากเสียเวลาไปกับการรอคอยในสิ่งที่เปล่าประโยชน์ พอเห็นอีกฝ่ายผุดลุกขึ้นทำท่าจะเดินเข้าไปในร้าน หัวใจก็แทบหยุดเต้นทันที

ต้าเสินกวนหน่วยแสงสว่างกับเหยียนเซ่อต้าซือกำลังเผชิญหน้ากันอยู่ในร้านเหล่าปี่ไจ หากเพิ่มศิษย์พี่รองเข้าไปอีกคน ผู้ใดจะรู้ว่าจะเกิดคลื่นลมขนาดใหญ่โตมโหฬารสักเพียงใด ซอยแห่งนี้ยังจะเหลือเศษกระเบื้องอยู่สักกี่ชิ้น

คิดถึงตรงนี้มันก็รีบคว้าแขนเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ลืมเลือนไปแล้วว่าปกติตัวเองเกรงกลัวศิษย์พี่รองเพียงใด อีกทั้งยังไม่สนว่าศิษย์พี่รองไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะต้องเสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่อยู่เป็นที่สุด โพล่งออกไปด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น

“ศิษย์พี่ เข้าไปไม่ได้เด็ดขาด”

ศิษย์พี่รองปรายตามองชายแขนเสื้อที่ถูกยึดเอาไว้ ถามด้วยสีหน้าเย็นยะเยียบ

“พวกมันเข้าไปได้ แล้วทำไมข้าจะเข้าไปไม่ได้”

เฉินผีผีคิดในใจ ลมสามารถเข้าไปได้ ฝนสามารถเข้าไปได้ แสงสว่างสามารถเข้าไปได้ สีก็สามารถเข้าไปได้ แต่ศิษย์พี่รองเข้าไปไม่ได้เด็ดขาด เพราะสองผู้เฒ่าที่อยู่ในร้านขณะนี้ ไม่ว่าจะเคยฆ่าคนมาสักเท่าใด แต่อย่างน้อยตอนนี้ยังสงบดีอยู่ และต่อให้พวกมันคิดจะทำอะไร ก็ต้องยับยั้งชั่งใจคิดหน้าคิดหลังถึงผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นกับชาวเมืองที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ แต่หากปล่อยให้ศิษย์พี่รองเข้าร่วมวง ดูจากนิสัยแข็งกร้าว ทุบถองต่อยตีไม่เลิกรา ทันทีที่ย่างเท้าเข้าไปมีหรือจะไม่เกิดศึกที่สะท้านฟ้าสะเทือนดินขึ้น