รุ่งเช้าฝนหยุดตกแล้ว ลมชื้นๆ แฝงไว้ด้วยความหนาวเย็นพัดจากหุบเขาผ่านยอดดอย จางเสี่ยวฝานมาถึงห้องครัวที่คุ้นเคย ก่อไฟต้มน้ำ เสียงฟืนในเตาแตกปะทุ เปลวไฟสีเหลืองอมส้มไหม้ลามท่อนฟืนราวปีศาจกำลังเริงระบำส่องใบหน้ามันจนเป็นสีแดง มันหยิบไม้ซีกเล็กๆ มาเขี่ยฟืนที่กำลังติดไฟอย่างใจลอย‘ฝึกอย่างไรเจ้าก็คงไล่ไม่ทันศิษย์พี่ฉีเฮ่าคนนั้นหรอก’คำพูดประโยคนี้ดังสะท้อนอยู่ในใจมันไม่รู้กี่ร้อยกี่พันรอบสร้างความเจ็บปวดใจให้ มันรู้ว่าทำแบบนี้ช่างโง่เขลา ศิษย์พี่หญิงมิได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่พูดในสิ่งที่ทุกคนล้วนรู้ๆ กันอยู่เท่านั้นแต่มันก็ยังคิด คิดแล้วคิดอีก คิดจนในใจเหมือนมีไฟสุมแผดเผาจิตวิญญาณของมัน“โอ๊ย!”จางเสี่ยวฝานร้องลั่น ผงะพลางสะบัดมือเร่าๆ ที่แท้มัวแต่ใจลอย ไฟในเตาได้ลามไหม้ไม้เขี่ยไฟในมือมันมันยกมือเป่า แล้วจุ่มลงในอ่างน้ำเย็น ยามนี้สิ่งที่มันต้องการที่สุดไม่ใช่อะไรอื่น ขอเพียงไม้เขี่ยไฟท่อนหนึ่งเท่านั้น“ฮึ่งๆๆ”เสียงดังมาจากด้านนอก ฟังออกว่าคือเสียงเห่าของเจ้าเหลือง เพียงแต่นึกฉงนว่าทำไมเสียงเห่าไม่เป็น ‘โฮ่งๆๆ’ พอเดินออกไปดูก็ต้องหัวเราะ ที่แท้ปากเจ้าเหลืองกำลังคาบกระบองสีดำอยู่ข้างหนึ่ง เจ้าเทาดึงอยู่อีกข้างหนึ่ง ต่างฝ่ายต่างยื้อยุดกันไม่เลิก เพราะปากคาบกระบองไว้แน่น เสียงเห่าของเจ้าเหลืองจึงดังอู้อี้เป็น ‘ฮึ่งๆๆ’จางเสี่ยวฝานเข้าไปแย่งกระบองมาเสียเองแล้วโบกมือไล่พวกมันไป มิคาดพวกมันกลับไม่ยินยอม ส่งเสียงร้อง ‘โฮ่งๆ’ ‘เจี๊ยกๆ’ หนวกหู จางเสี่ยวฝานแกว่งกระบองเป็นเชิงขู่“ไปๆๆ หากยังก่อกวน เที่ยงนี้จะให้พวกเจ้าอดข้าว”เจ้าเหลืองกับเจ้าเทามองหน้ากัน ตัวหนึ่งหอนตัวหนึ่งแลบลิ้นปลิ้นตา พอเจ้าเทากระโดดขึ้นหลังเจ้าเหลืองก็เดินวางมาดผ่านหน้าจางเสี่ยวฝานไปอย่างช้าๆ จนเห็นแล้วอดเดือดดาลไม่ได้พอไล่ตัวก่อกวนทั้งสองจากไปแล้วจางเสี่ยวฝานก็กลับเข้าห้องครัว ยกกระบองในมือขึ้นดูก็นึกได้ว่ามันคือของประหลาดที่เก็บได้จากหุบเขา ดูท่าคงเป็นเจ้าเทาจอมซนไปค้นได้จากมุมห้อง เอามาเล่นแล้วเกิดการแย่งชิงกันกับเจ้าเหลืองจางเสี่ยวฝานถอนใจเบาๆ แต่แล้วก็ตาเป็นประกายเดินฉับๆ ไปที่เตา ใช้กระบองลองเขี่ยฟืนดูสองสามที ปรากฏว่าเหมาะมือยิ่ง อีกทั้งเจ้ากระบองปริศนาไม่รู้ทำจากวัสดุใด ทั้งไม่ติดไฟและไม่เก็บความร้อน ใช้เขี่ยไฟหลายอึดใจยังคงเย็นเป็นปกติ จึงพยักหน้าหงึกๆ คิดในใจว่าเจ้าสิ่งนี้ก็มีประโยชน์อยู่เหมือนกัน
