น่าสงสารผู้เฒ่าใจอำมหิตแห่งพรรคมารที่ล่วงลับไปแล้ว หากมันรู้ว่า ‘มุกดูดโลหิต’ ที่ตัวเองทุ่มเทใจฝึกจนกลายเป็นของวิเศษ วันนี้กลับตกอันดับกลายเป็นส่วนประกอบของไม้เขี่ยไฟท่อนหนึ่งจะต้องเดือดดาลจนแทบคลานออกมาจากหลุมแน่ยามเที่ยงวันศิษย์ดอยไผ่ใหญ่นั่งเรียงหน้าพร้อมที่โต๊ะอาหาร เถียนปู้อี้เดินเข้ามาเป็นคนสุดท้าย พอนั่งประจำที่ก็กวาดตามองศิษย์ทุกคน พอถึงจางเสี่ยวฝานมันก็หยุดชะงัก จางเสี่ยวฝานรีบก้มหน้างุด“เรื่องเมื่อวานพวกเจ้าเห็นกันทุกคนแล้วใช่ไหม”เถียนปู้อี้ถามเสียงเรียบทุกคนเงียบ มีเพียงซ่งต้าเหรินยิ้มประจบตอบว่า“อาจารย์แสดงพลังปาฏิหาริย์ ลงมือสยบกระบี่สองเล่มนั่น…”“ผายลม!”เถียนปู้อี้ตวาดลั่นไปทั้งห้องกินข้าว ทุกคนสะดุ้งแล้วเงียบกริบเหมือนจักจั่นฤดูเหมันต์ เถียนปู้อี้ด่าต่อเสียงเกรี้ยวกราด“เรื่องเมื่อวาน พวกเจ้าเห็นกับตาแล้วสิว่าศิษย์สังกัดอื่นฝึกปรือได้ถึงระดับใด ไม่ต้องพูดถึงฉีเฮ่า แม้แต่เด็กน้อยที่เพิ่งเข้าสำนักมาได้สามปีถึงกับมีฝีมือล้ำหน้าพวกเจ้า กล้าบุกมารังแกคนถึงดอยไผ่ใหญ่ สำนึกกันบ้างหรือไม่”ทุกคนยังเงียบ มีเพียงจางเสี่ยวฝานเท่านั้นที่เงยหน้าเถียนปู้อี้ขู่เสียงเย็นชา“ ‘งานประลองฝีมือเจ็ดสังกัด’ กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า พวกเจ้าปิดประตูฝึกวิชากันให้หมด หากฝึกไม่ได้ดี คอยดูข้าถลกหนังพวกเจ้ากับมือ!”ทุกคนหน้าตาเหยเกไม่มีใครกล้าสอดปาก เถียนหลิงเอ๋อร์เอ่ยถามอย่างระมัดระวังตัวสุดขีด“ท่านพ่อ เช่นนั้นข้า…”“เจ้าก็เหมือนกัน!”เถียนปู้อี้ตวาดแหวเถียนหลิงเอ๋อร์เบะปากทำท่าจะเถียงกลับถูกมารดาส่งสายตาห้าม จำต้องกลืนคำพูดลงท้องไป“ต่อจากนี้ไป นอกจากเจ้าเจ็ดที่ทำหน้าที่หุงหาอาหาร ห้ามทุกคนออกไปไหน ปิดประตูคร่ำเคร่งฝึกวิชากันให้หมด เข้าใจหรือไม่”เสียงประกาศครั้งนี้ดังกึกก้องไปทั้งศาลาแล้วชีวิตก็ดำเนินต่อไปเช่นนั้น ดอยไผ่ใหญ่มีแต่ความเงียบสงบ ทั้งยังปกคลุมด้วยความตึงเครียดจางๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ศิษย์ทั้งหลายทุ่มเทสมาธิอยู่กับการฝึกวิชา นอกจากเจ้าเหลืองที่ว่างงาน เจ้าเทาที่ซุกซน และพ่อครัวที่เงียบเหงาจนเบื่อหน่ายอีกคนเท่านั้น
