และแล้วผู่จื้อพลันตวาดก้อง อานุภาพเลื่อนลั่นดุจเสียงสิงโตคำราม ประคำหยกเปล่งแสงเจิดจ้าเหมือนจะได้รับพลังเสริมจากมหามนต์ หนึ่งในนั้นพลันระเบิดขึ้นกลางอากาศ ปรากฏตัวอักษรว่า ‘พุทธะ’ พุ่งปะทะเข้ากลางแสกหน้าเจ้าผีร้าย
“อ๊ากกกกก!”
มันกรีดร้องโหยหวน ลนลานล่าถอยไปหลายจั้ง แสงสีแดงจางหายไปกว่าครึ่ง เห็นชัดว่าได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่น้อย มารในหมอกดำตวาดด่าอย่างโกรธแค้น
“ไอ้เฒ่าเดนตาย!”
มันคิดจะแก้ไขสถานการณ์ แต่ก็สายเกินไป เพราะประคำหยกแปดเม็ดเปล่งอักษรในคำสวดพุ่งเข้าใส่ร่างผีร้ายจนมันกรีดร้องไม่เลิก ถอยกรูดอย่างหมดทางสู้ ท่าทางหวาดกลัวสุดขีด เมื่อถูกโจมตีด้วยประคำเม็ดที่เก้ามันก็แผดร้องโหยหวน ดวงตาทั้งห้าระเบิดแตกพร้อมๆ กัน ตามด้วยเสียงกระดูกหักสะบั้น ร่างตกกระแทกพื้น ดิ้นรนตะเกียกตะกายอยู่สองสามครั้งก็แน่นิ่ง กลายเป็นกองเลือดส่งกลิ่นเหม็นคาวคลุ้ง
แต่ตัวผู่จื้อเองก็กระอักโลหิตสีดำคล้ำออกมาคำใหญ่
“อ๊ะ!”
ขณะนั้นเองก็มีเสียงร้องตกใจดังขึ้นที่หน้าประตู
เด็กชายที่ชื่อจางเสี่ยวฝานไม่รู้ปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อใด มันยืนตะลึงอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตา
มารในหมอกดำแค่นเสียงเย็นชา ไม่รู้ว่ามันใช้วิธีใดเจ้าตะขาบที่คลานอยู่บนตัวหลินจิงอวี่พลันกระตุกหางดีดกายขึ้นด้วยความเร็วปานสายฟ้าพุ่งเข้าหาจางเสี่ยวฝาน
ผู่จื้อเลิกคิ้วสูงชัน รีบดีดนิ้วขวาส่งประคำหยกเม็ดหนึ่งแล่นฝ่าอากาศออกไป เจ้าตะขาบเจ็ดหางเหมือนจะรู้พิษสงของลูกประคำดีจึงมิกล้าปะทะแตกหัก มันขยับหางพั่บๆ เหมือนจะใช้แทนปีก บินแฉลบเปลี่ยนทิศทางหายลับไปในความมืด
มารในหมอกดำกล่าวอย่างอาฆาต
“หึๆ หลวงจีนเฒ่า ไม่เสียทีเป็นหนึ่งในสี่มหาเถระแห่งวัดเสียงสวรรค์ ขนาดบาดเจ็บสาหัสยังทำลาย ‘จ้าวผีดิบโลหิตพิษ’ ของข้าได้ แต่เจ้าเสียท่าถูกมันทำร้าย หนำซ้ำยังถูกพิษตะขาบเจ็ดหาง ยังจะทนไปได้อีกกี่น้ำ ยังไม่รีบมอบ ‘มุกดูดโลหิต’ มาให้ข้าแต่โดยดี”
ยามนี้หางตาผู่จื้อเริ่มมีเลือดดำคล้ำไหลย้อยลงมา แต่มันยังคงฝืนใจยิ้ม
“ต่อให้วันนี้อาตมาต้องทอดกายเป็นศพ ก็ต้องกำจัดปีศาจร้ายอย่างเจ้าให้ได้”
