เถียนหลิงเอ๋อร์ยิ้มสดใส ขณะนั้นเหอต้าจื้อพลันตะโกนว่า“อาจารย์อาจารย์หญิงมาแล้ว”เถียนปู้อี้กับซูหรูเดินเคียงคู่กันออกมา เถียนปู้อี้อยู่ในชุดเสื้อคลุมยาวสีฟ้า สีหน้าเคร่งขรึมเป็นงานเป็นการ หากมิใช่เพราะร่างเตี้ยไปนิดพุงโตไปหน่อย จะต้องมีบุคลิกปรมาจารย์ที่ชวนให้คนยำเกรง ส่วนซูหรูนางเป็นสตรีที่รูปโฉมโดดเด่นเหนือใครอยู่แล้ว วันนี้อยู่ในชุดกระโปรงสีเขียวอ่อน บนเรือนผมเสียบปิ่นทองประดับหยกแกะสลัก วาดคิ้วเรียวจนโค้งโก่งดุจเนินเขา ผิวขาวเนียนละมุนดุจไขนม ดวงตาสุกใสปานสายน้ำ ริมฝีปากเรียวงามประดับรอยยิ้มที่ทำให้โลกสว่างไสว นับเป็นสุดยอดความงามในปฐพีซ่งต้าเหรินเดินตามอาจารย์ออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย เพียงแต่เมื่อศิษย์คนอื่นๆ เห็นมันต่างพากันอมยิ้ม และที่ติดตามอยู่ด้านหลังก็คือเจ้าเหลืองกับเจ้าเทา ตอนนี้เจ้าเทาดูเหมือนจะติดนิสัยนั่งขี่หลังเจ้าเหลืองไปแล้ว พอมันเห็นจางเสี่ยวฝานก็ร้องเรียก ‘เจี๊ยกๆๆ’ กระโดดลงจากหลังเจ้าเหลือง กระโจนไม่กี่ทีก็ตะกายขึ้นไปนั่งเกาะอยู่บนไหล่เถียนปู้อี้เห็นศิษย์ทุกคนพรักพร้อมก็พยักหน้า“พวกเราไป”จบคำก็โบกมือขวา กลางฝ่ามือปรากฏแสงสีแดงวาบ แล้วกระบี่วิเศษ ‘เทวะแดง’ อันโด่งดังมานานของมันก็ถูกเสกขึ้น เปล่งรังสีแดงเข้มนับหมื่นประกาย ขณะที่เถียนปู้อี้ยกเท้าขึ้นจะเหยียบ ชายเสื้อกลับถูกดึงอย่างกะทันหัน ปรากฏว่าถูกเจ้าเหลืองงับไว้ มันส่ายหัวกระดิกหางเห่า ‘ฮึ่งๆๆ’ (เพราะปากงับชายเสื้อเอาไว้) สองตาจับจ้องมองเจ้านายอย่างอ้อนวอนเถียนปู้อี้ลังเลเล็กน้อย บ่นอะไรงึมงำประโยคหนึ่ง แต่สุดท้ายยังคงโบกแขนเสื้อกวาดเอาเจ้าเหลืองลอยขึ้นเหนือตัวกระบี่ มันส่งสัญญาณกับซูหรูก่อนจะลอยขึ้นเวหานำหน้าไปซูหรูหัวเราะเบาๆ กล่าวต่อทุกคน“พวกเจ้าก็ไปเถอะ”นางชะงักเล็กน้อยก่อนหันไปสั่งซ่งต้าเหริน“ต้าเหริน เจ้าพาเสี่ยวฝานไปด้วย”ซ่งต้าเหรินรับคำสั่ง“ทราบแล้วอาจารย์หญิง”ซูหรูพยักหน้า พอขยับร่างวูบ ลำแสงสีเขียวอ่อนเข้ากับอาภรณ์ที่สวมใส่ก็นำร่างนางพุ่งทะยานขึ้นฟ้าติดตามลำแสงสีแดงของเถียนปู้อี้ไปทันที
