“ทำไมเจ้าไม่ท่องกระบี่ขึ้นไปเล่า”จู่ๆ มันก็เอ่ยปากถามหลินจิงอวี่มองมันอย่างประหลาดใจ“เจ้าไม่รู้หรือ ศิษย์รุ่นเยาว์อย่างพวกเราห้ามใช้วิชาท่องกระบี่เหินเวหาเหนือวิหารหลักดอยทะลุเมฆา ศิษย์พี่ฉีบอกว่าประการแรก เพื่อเป็นการแสดงความเคารพต่อท่านเจ้าสำนัก ประการที่สอง ได้ยินว่าตอนเริ่มก่อตั้งสำนัก เพื่อปกป้องดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ท่านปฐมาจารย์นักพรตเมฆาเขียววางแนวป้องกันอันร้ายกาจไว้ มีชื่อว่า ‘พยุหะกระบี่เทพสังหาร’ ไม่ว่าใครหากเหินเวหาเข้ามาเหนือดอยโดยพลการ จะต้องถูกสังหารโดยพยุหะที่ว่า”จางเสี่ยวฝานรับฟังจนแตกตื่น“มิน่าเล่า พวกนี้ล้วนเป็นยอดฝีมือของสำนัก แต่กลับไม่มีใครกล้าท่องกระบี่ขึ้นไป เอ่อ ‘พยุหะกระบี่เทพสังหาร’ นั่นร้ายกาจมากนักหรือ”สายตาหลินจิงอวี่เลื่อนไปที่ยอดดอยสูงตระหง่านตรงหน้า“ข้าไม่รู้ แต่คิดว่าต้องร้ายกาจแน่นอน เล่ากันว่า ‘พยุหะกระบี่เทพสังหาร’ นี้ถ่ายทอดมาโดยปฐมาจารย์นักพรตเมฆาเขียว จนเมื่อหนึ่งพันปีก่อนตอนสมัยปรมาจารย์ชิงเยี่ยก็ได้ปรับปรุงแก้ไขจนสมบูรณ์ มีเดชานุภาพเลิศพิภพจบแดน และนับจากนั้นมายังไม่เคยมีใครหาญกล้ามารุกรานสำนักเมฆาเขียวของพวกเราอีกเลย”จางเสี่ยวฝานมองตามสายตาอีกฝ่ายไปยังยอดดอยสูงล้ำตรงหน้า ทอดถอนใจอย่างเลื่อมใส“ร้ายกาจ ร้ายกาจ!”ระหว่างข้ามสะพานรุ้ง จางเสี่ยวฝานแอบสำรวจศิษย์ที่เข้าร่วมประลองจากแต่ละสังกัด เห็นในจำนวนหกสิบกว่าคนนั้นส่วนใหญ่เป็นชาย สตรีมีเพียงสิบสามสิบสี่คน ซึ่งเกือบทั้งหมดจะเป็นศิษย์สังกัดดอยไผ่น้อย แต่ไม่ว่าหญิงหรือชาย แต่ละคนล้วนมีบุคลิกลักษณะไม่ธรรมดา บุรุษดูห้าวหาญองอาจ สตรีก็งดงามเปิดเผย คิดว่าคนภายนอกเห็นก็ต้องยอมรับว่าสำนักเมฆาเขียวมีผู้สืบทอดที่เปี่ยมความสามารถ อนาคตข้างหน้าจะต้องเจริญรุ่งเรืองยิ่งขึ้นพอลงจากสะพานก็มาถึงสระน้ำมรกตที่อยู่ของ ‘กิเลนน้ำ’ สัตว์เทวะคุ้มครองยอดเขา แตกต่างจากเมื่อห้าปีก่อนตอนจางเสี่ยวฝานกับหลินจิงอวี่มาถึงเป็นครั้งแรก เจ้าสัตว์ดึกดำบรรพ์ที่ถูกศิษย์ทั้งหลายเรียกหาอย่างยกย่องว่า ‘ผู้วิเศษ’ ยามนี้ไม่ได้หลบอยู่ในสระ แต่นอนรับแสงแดดอยู่ข้างๆ ทว่าท่านอนอย่างเกียจคร้านของมันกลับยังคงเหมือนเดิม
