กลางเวหา นักพรตเต้าเสวียนหน้าตาเคร่งเครียด ตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะรับศึกหนัก ด้านหลังมันบังเกิดเสียง ‘ฟิ้วๆๆ’ หลายครา ปรากฏเงาร่างคนสิบกว่าคนโลดแล่นตามมาสมทบ คนนำหน้าคือนักพรตชางซง ที่เหลือคือเจ้าสังกัดรวมทั้งผู้อาวุโสของแต่ละสังกัด เถียนปู้อี้กับซูหรูก็เป็นหนึ่งในนั้น ต่างมีสีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กันสถานการณ์ที่ยอดฝีมือของสำนักมารวมตัวกันหมด ทอดตาไปในแผ่นดิน หากศัตรูหน้าไหนมาเผชิญจะต้องรู้สึกหวาดหวั่นอยู่เจ็ดส่วน แต่ปรากฏว่าเจ้ากิเลนน้ำกลับปราศจากท่าทีครั่นคร้าม เพียงแต่ตอนนี้ทุกคนดูออกว่าแววเดือดดาลบ้าระห่ำในดวงตามันหายไปแล้ว แทนที่ด้วยแววตาแปลกๆ คล้ายจะงุนงงสับสน ส่วนเจ้าลำวารีที่มีอานุภาพมหาศาลก็ค่อยๆ หดตัวเล็กลง สุดท้ายเหลือเพียงหยดน้ำเปาะแปะเปียกอยู่กับพื้นเป็นทางต่อให้เจ้ากิเลนน้ำไม่แสดงอารมณ์และอิทธิฤทธิ์ แค่ร่างกายที่ใหญ่โตของมันก็เพียงพอให้คนแตกตื่นขวัญผวาแล้ว เห็นมันไม่เหลือบแลยอดฝีมือรุ่นอาวุโสที่ยังลอยตัวอยู่กลางอากาศแม้แต่น้อย สองตาเอาแต่กวาดมองศิษย์ที่ยืนตัวลีบอยู่ตามบันไดและบนพื้น ขยับจมูกฟุดฟิดคล้ายกำลังสูดหากลิ่นผ่านไปสักพัก หลังจากทำพฤติกรรมแปลกๆ ซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง ในที่สุดเจ้ากิเลนน้ำก็รามือ มันสะบัดหัวอันใหญ่มหึมาแรงๆ จากนั้นเดินกลับไปหมอบลงยังที่ว่างอีกแห่งหนึ่ง ซบหน้ากับขาหลับตาพริ้ม ไม่นานก็หลับสนิทกรนเสียงดังสนั่นทุกๆ คนมองหน้ากันเลิ่กลั่กนักพรตชางซงได้สติก่อนใครรีบขยับเข้าไปใกล้นักพรตเต้าเสวียน เตือนเบาๆ ว่า“ศิษย์พี่เจ้าสำนัก อย่าให้ศิษย์ทั้งหลายอยู่ตรงนี้จะดีกว่า”เต้าเสวียนจึงได้สติกลับมา สั่งว่า“เจ้านำศิษย์ทั้งหลายเข้าไปก่อน ข้าจะไปดูผู้วิเศษสักหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น”กล่าวจบก็เหินไปหากิเลนน้ำนักพรตชางซงหันไปกล่าวต่อศิษย์ทั้งหลายว่า“ผู้วิเศษแค่หยอกเล่นเท่านั้น ทุกคนไม่ต้องกลัว เดินเข้าวิหารได้แล้ว”ศิษย์ทุกคนรับคำ ขยับตัวตั้งแถวเดินเรียงอย่างเป็นระเบียบ ทว่าในใจแต่ละคนพอย้อนนึกไปถึงภาพการจู่โจมอันน่าสะพรึงกลัวของกิเลนน้ำ เกรงว่ามีไม่กี่คนเท่านั้นที่เชื่อว่านี่คือการล้อเล่นจางเสี่ยวฝานกับหลินจิงอวี่เดินตามทุกคนเข้าวิหารหยกวิสุทธิ์อันใหญ่โต ยามยืนอยู่ในนั้น ภาพในอดีตเมื่อห้าปีก่อนค่อยๆ ผุดขึ้นในห้วงความคิด
