“ทุกคนฟังให้ดี พวกเจ้าล้วนเป็นศิษย์รุ่นเยาว์ของสำนัก นับแต่เริ่มก่อตั้งสำนักมาจนถึงปัจจุบัน สำนักเรามีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่าสองพันปีแล้ว เป็นผู้นำของทั้งสำนักเต๋าสายตรงและสำนักธรรมะ คนโบราณว่าไว้ วิชาความรู้สำเร็จได้ด้วยความมานะ ล้มเหลวเพราะความเกียจคร้าน และยังมีคำสุภาษิตว่าพายเรือทวนน้ำย่อมต้องถอยหลังเข้าคลอง เพื่อเตือนสติคนรุ่นหลังและอุปถัมภ์ค้ำชูศิษย์รุ่นเยาว์ให้ก้าวหน้า ปรมาจารย์ของพวกเราจึงริเริ่ม ‘งานประลองฝีมือเจ็ดสังกัด’ อันยิ่งใหญ่นี้ขึ้นมา จนบัดนี้นับเป็นครั้งที่ยี่สิบพอดี”“โอ้โห”ในหมู่ศิษย์มีคนอุทานขึ้น ในเมื่อหกสิบปีมีครั้ง ยี่สิบครั้งนี้มิหมายถึงหนึ่งพันสองร้อยปีหรอกหรือ!ชางซงมองสีหน้าแตกตื่นของทุกคนอย่างพอใจ กล่าวต่อไปว่า“บัดนี้ภายใต้การนำของท่านเจ้าสำนัก สำนักเมฆาเขียวโด่งดังเกรียงไกรกว่ายุคก่อนๆ ในบรรดาศิษย์รุ่นเยาว์ก็มียอดฝีมือที่โดดเด่นจำนวนมากนับไม่ถ้วน หลังจากผ่านการปรึกษาหารือระหว่างท่านเจ้าสำนักและเจ้าสังกัดทุกคนแล้ว ปีนี้จึงได้เพิ่มจำนวนผู้เข้าร่วมพิธีประลองเป็นหกสิบสี่คน”ฟังถึงตรงนี้จางเสี่ยวฝานอดมองหน้าเถียนปู้อี้มิได้ เห็นอาจารย์ซึ่งนั่งต่อจากนักพรตเต้าเสวียน มาตรว่าสีหน้าเรียบเฉยปราศจากความรู้สึกแต่แววตาบอกชัดว่าหงุดหงิดรำคาญใจ เพราะเรื่องจำนวนคนที่เพิ่มนั้นฉากหน้าบอกว่าได้ปรึกษากับเจ้าสังกัดทุกคน แต่ที่จริงเป็นเพียงความเห็นชอบของเจ้าสำนักกับชางซงสองคนเท่านั้นเสียงชางซงกล่าวต่อไป“การประลองครั้งนี้มีจำนวนคนเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ดังนั้นการจับสลากต้องมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย พวกเจ้าดู…”มันชี้ไปยังหีบไม้สีแดงซึ่งวางไว้ทางด้านขวาของตัววิหาร ด้านข้างของหีบเจาะรูขนาดเท่าแขนคนไว้ช่องหนึ่ง“ในหีบจะมีก้อนเทียนไขอยู่หกสิบสามก้อน ภายในมีกระดาษแผ่นหนึ่งเขียนหมายเลขหนึ่งถึงหกสิบสามเอาไว้…”ในหมู่ศิษย์พลันส่งเสียงถามกันดังกระหึ่ม แต่ชางซงไม่สนใจ อธิบายต่อว่า“หลังจากจับสลากได้แล้วก็จับคู่ประลองตามหมายเลข โดยหนึ่งคู่กับหกสิบสี่ สองคู่กับหกสิบสาม สามคู่กับหกสิบสอง…ไปเรื่อยๆ พอถึงรอบที่สองก็จับคู่ตามลำดับตัวเลขแบบนี้เหมือนเดิมไปจนถึงรอบสุดท้าย ทุกคนเข้าใจหรือไม่”ศิษย์คนหนึ่งอดรนทนไม่ได้ร้องถามเสียงดัง“เรียนถามท่านอาจารย์อาชางซง มีผู้เข้าร่วมประลองหกสิบสี่ ไฉนจึงมีก้อนเทียนไขเพียงหกสิบสามเล่า”ชางซงเหมือนจะเตรียมตัวตอบคำถามข้อนี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว มันกระแอมเบาๆ
