บทที่ 21 ราตรีที่มืดมิด
แม้หมู่ตึกบนดอยทะลุเมฆาจะได้ชื่อว่าโอ่อ่าโอฬารเพียงใด แต่เมื่อมีแขกมาพำนักเพิ่มอีกหลายร้อยคน ห้องหับย่อมต้องอัดแน่นเป็นธรรมดา คนสังกัดดอยไผ่ใหญ่หากคิดจะพักอย่างสบายเป็นการส่วนตัวเช่นบนดอยของตนย่อมเป็นเรื่องเพ้อเจ้อ นอกจากเถียนหลิงเอ๋อร์ที่ไปพักรวมกับศิษย์ดอยไผ่น้อย ศิษย์ชายทั้งเจ็ดตั้งแต่ซ่งต้าเหรินลงมาล้วนต้องนอนอัดอยู่ในห้องเดียวกันปกติบนดอยทะลุเมฆาห้องพักแต่ละห้องรองรับศิษย์ได้สี่คน ยามนี้ต้องมาปูเสื่อเพิ่มอีกสามเรียกว่าอัดแน่น แต่ก็ยังพอถูไถ เพียงแต่มีบางคนอึดอัดทนไม่ไหวบ่นกระปอดกระแปดออกมา“ให้ตายเถอะ วันๆ ก็เอาแต่ชมว่าเจ้าสำนักดีอย่างนั้นเจ้าสำนักดีอย่างนี้ ตอนนี้ถึงกับจัดให้พวกเราเจ็ดคนมานอนอัดกัน ช่างใจแคบเหลือเกิน”“เจ้าหก อย่าปากเสีย หากถูกศิษย์เจ้าสำนักได้ยินจะไม่ดี”“ศิษย์พี่รอง ก็ท่านนอนเตียงนี่นา ทำไมไม่เห็นใจพวกเราที่นอนพื้นเย็นๆ บ้างล่ะ มิสู้พวกเรามาแลกที่กันดีหรือไม่”“ครอก…ฟี้…”“…ล้อเล่นน่า พริบตาเดียวท่านจะหลับแถมยังกรนได้รึ”“ครอก…ฟี้…”“เอ่อ ศิษย์พี่สี่ ใครๆ ก็ว่าท่านช่างหล่อเหลาสง่างาม ซ้ำยังสติปัญญาเฉลียวฉลาด…”“ครอก…ฟี้…”“อะไรกัน หมู่นี้นิยมเรื่องปิดตาปุ๊บหลับปั๊บกันหรือไง อ้อ ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านใจดีมีเมตตาต่อศิษย์น้องมาตลอด ทำไมถึงทนมองพวกเรา…”“ครอก…ฟี้…”“เออ ศิษย์พี่สาม…”‘ปังๆๆ!’ทุกคนสะดุ้งโหยง เพราะอยู่ดีๆ ผนังห้องติดกันก็ถูกทุบโครมครามตามด้วยเสียงคนตะโกนโวยวาย“นี่ พวกเจ้าศิษย์ดอยไผ่ใหญ่นอนกรนเสียงดังสนั่นกันแบบนี้ทุกคนรึ!”ภายในห้องพลันเงียบกริบ ไม่นานเจ้าของเสียงบ่นแรกก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ อุทานว่า“เอ๊ะ ศิษย์พี่ห้า…”“เจ้าจะทำไม ข้าก็นอนอยู่ข้างๆ เจ้านี่แหละ อยากจะเปลี่ยนที่รึ ข้าไม่มีปัญหา!”“แหะๆ ไม่เป็นไรหรอก เฮ้อ เจ้าเสื่อนี่ไม่ได้เย็นเฉียบอย่างเดียว มันยังสั้นไปด้วย นอนไม่ค่อยสบายตัวเลย ว่าไปแล้วเป็นศิษย์น้องเล็กโชคดีที่สุด รูปร่างกำลังเหมาะ”“ศิษย์พี่หก ทำไมท่านหลับตาพูดจามั่วซั่วแบบนี้ ไม่เห็นหรือว่าทางข้ายังมีเจ้าเทากับเจ้าเหลืองมานอนเบียดแย่งผ้าห่มด้วย คนที่อึดอัดที่สุดคือข้าต่างหาก ท่านยังจะมาพูดอีก”“…แต่ข้ายังคิดว่า…”“เจ้าหก หุบปาก!”เสียงตวาดนี้แทบจะดังพร้อมเพรียงขึ้นจากคนทั้งห้อง
