แม้ราตรีคลี่ม่านคลุม แต่ยังมีศิษย์รุ่นเยาว์จากสังกัดอื่นหลายคนที่มาเยือนดอยทะลุเมฆาเป็นครั้งแรกออกจากที่พักไปเดินเล่น แต่ละคนตื่นตาตื่นใจกับทิวทัศน์อันงดงามวิจิตร แต่เมื่อวิกาลดึกสงัดทุกคนต่างก็กลับเข้าที่พักยอดดอยทะลุเมฆาในยามค่ำคืนสว่างนวลด้วยแสงจันทร์เย็นตาจางเสี่ยวฝานกำลังหลับสนิทต้องสะดุ้งตื่นด้วยการเคลื่อนไหวขยุกขยิกที่ด้านข้าง มันลืมตางัวเงียแล้วก็พบว่าเจ้าเทากับเจ้าเหลืองที่นอนอยู่ด้วยหายตัวไปแล้ว มันลุกขึ้นมองหา เห็นเจ้าเหลืองวิ่งออกจากห้องไปแวบๆ บนหลังมีเงาตะคุ่มๆ ของเจ้าเทาคู่ซี้ดึกดื่นค่อนคืนแล้วเจ้าสองตัวยังคิดจะไปไหน จางเสี่ยวฝานสงสัยจึงคลานออกจากผ้าห่มควานหาเสื้อใส่แล้วย่องไปที่หน้าประตู ภายใต้แสงจันทร์สุกสกาวเห็นเงาเจ้าเหลืองแบกเจ้าเทาวิ่งไปทางทะเลเมฆดูจากทิศทางที่พวกมันมุ่งหน้าพอจะเดาได้ จากคำบอกเล่าของซ่งต้าเหรินเมื่อตอนกลางวันทิศทางนั้นคือทางไปห้องครัว มันทั้งขำทั้งโมโห เจ้าเหลืองถูกเถียนปู้อี้เลี้ยงมานานหลายร้อยปี ถือเป็นสุนัขที่อาวุโสมาก มิคาดมันกลับตะกละกินถึงเพียงนี้ ทีแรกจางเสี่ยวฝานคิดจะหันกลับไปนอน แต่พอคิดอีกทีเกิดถูกใครพบเห็นสุนัขกับวานรของดอยไผ่ใหญ่ไปขโมยของกินในห้องครัว มิต้องเสียหน้าแย่รึ ยังคงรีบไปตามพวกมันกลับมาก่อนจะดีกว่าพอตัดสินใจก็เห็นเจ้าเหลืองกับเจ้าเทาไปไกลจนเหลือเพียงเงาตะคุ่มๆ จึงรีบวิ่งตามออกไปมันวิ่งเร็วจี๋ ระหว่างทางพยายามระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียง แต่พอไปถึงลานกว้างกลับไม่เห็นเงาเดียรัจฉานทั้งสองเสียแล้ว ทุกที่ทางเงียบสงบ มีเพียงเมฆน้อยขยับพลิ้วอยู่ใต้แสงจันทร์เหมือนม่านเหมือนควัน งามตาจนบรรยายไม่ถูกมันรีบมองหาทิศที่ตั้งของห้องครัว แล้วทันใดหัวใจมันก็กระตุกวูบเบื้องหน้าคนละทิศทางกับห้องครัว ท่ามกลางม่านเมฆพลิ้วไหว เห็นเงาร่างอรชรอ้อนแอ้นอยู่รำไร กำลังเดินมุ่งไปยังสะพานรุ้งจางเสี่ยวฝานเหม่อมองอย่างเศร้าหมอง ต่อให้ไกลเพียงไรเงาร่างนั้นก็เด่นชัดเหมือนตราตรึงอยู่ในหัวใจ เถียนหลิงเอ๋อร์ดึกดื่นป่านนี้นางออกมาตามลำพังทำไม แล้วจะไปไหนจางเสี่ยวฝานยืนตะลึงอยู่กับที่ ในเวลาอันสั้นไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี ในห้วงสมองเกิดความคิดมากมาย จิตใจวุ่นวายสับสน พอจะเดาบางอย่างออก ทว่ามันกลับดึงดันไม่ยอมรับมันเบือนหน้าหนี หันไปทางห้องครัว ตัดใจอย่างเด็ดเดี่ยวแล้วเดินตามเจ้าเหลืองเจ้าเทาไป ในขณะเดียวกันก็ย้ำเตือนตัวเอง“จางเสี่ยวฝาน อย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น! อย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น!”
