กิเลนน้ำยังไม่ยอมรามือ จู่ๆ มันก็หันหัวอันใหญ่โตมาทางจางเสี่ยวฝาน อ้าปากคำรามขู่เสียงต่ำ จางเสี่ยวฝานสะดุ้งโหยง เนื้อตัวเกร็งทื่อไปหมด ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจมิคาดกิเลนน้ำเพียงมองมันแวบเดียว จากนั้นก็หันกลับไปดมกระบองฟุดฟิด จางเสี่ยวฝานเห็นท่าทางแปลกๆ ของเจ้าสัตว์ยักษ์ตัวนี้ก็คิดทันทีว่าเหมือนเจ้าเหลืองมาก หากมิใช่เพราะตอนนี้ตื่นตระหนกจนแทบสิ้นสติ มันคงจะหัวเราะออกมาแล้วกิเลนน้ำดมอยู่พักหนึ่งก็ดูเหมือนจะไม่พบอะไร มันเงยหน้าขึ้น สอดส่ายสายตามองไปรอบๆ ท่าทางเหมือนงงจนเลอะเลือน ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจวางมือ หันมาทางจางเสี่ยวฝาน คำรามฮึ่มพร้อมถลึงตาใส่ ขู่จนจางเสี่ยวฝานเข่าอ่อน ก่อนจะเดินส่ายหัวแกว่งหางลงสระหายลับไปหลังสายน้ำกระเซ็นฝอยจางเสี่ยวฝานเรียกสติตัวเองกลับคืน คลานลุกจากพื้น หลังเสื้อเปียกชุ่มไปหมด หน้าผากยิ่งไม่ต้องพูดถึง เปียกเหงื่อราวกับตากฝนมาก็มิปาน มันเดินไปเก็บกระบองเขี่ยไฟขึ้นมาดูใกล้ๆ แต่ดูยังไงก็ดูไม่ออกว่ามีสิ่งใดผิดปกติ อดบ่นดังๆ ไม่ได้“ไปลงนรกซะเถอะ!”ไม่ทันสิ้นคำน้ำในสระก็กระฉอกฉานอย่างรุนแรง ผิวน้ำแตกกระจายซ่า ในคลื่นที่แตกกระเซ็นเป็นฟองเห็นท่อนหางขนาดใหญ่ของกิเลนน้ำโผล่ขึ้นมารำไรจางเสี่ยวฝานสะดุ้งเฮือก รีบยัดกระบองเขี่ยไฟใส่อกเสื้อแล้วชักเท้าวิ่งเร็วสุดฤทธิ์ ระหว่างนั้นได้ยินเสียงน้ำแตกซ่าๆ มันไม่กล้าหันไปมอง ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีท่าเดียว จนไปถึงตีนสะพานอีกฟากไม่ได้ยินเสียงอะไรจากด้านหลังแล้วจึงค่อยหยุดลงอ้าปากหอบแฮกๆ“ฮู่ว์ ฮู่ว์ ฮู่ว์…”เสียงหายใจของมันค่อยๆ กลับคืนสู่จังหวะปกติ แล้วมันก็รู้สึกหมดเรี่ยวแรงขึ้นมาเฉยๆ เป็นความอ่อนเปลี้ยที่แล่นปราดจากส่วนลึกของหัวใจ มันก้มหน้ามองพื้น เห็นเงาอันโดดเดี่ยวของตัวเองตามติดอยู่ด้านหลังมันพลันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เห็นจันทราลอยเด่นอย่างเงียบเหงา เดียวดายเฉกเช่นมันไม่ผิดเพี้ยน รุ่งเช้า ทุกคนตื่นจากห้วงนิทราตู้ปี้ซูขยี้ตาพลางบ่นเสียงดัง“เหลือเชื่อจริงๆ นอนคืนเดียวยังปวดหลังได้ขนาดนี้ วันนี้จะประลองได้อย่างไร”เจ้าห้าหลี่ว์ต้าซิ่นขมวดคิ้ว
