“ข้อที่สอง ทุกวันเจ้าจะต้องฝึกเคล็ดวิชานี้หนึ่งครั้ง แต่ไม่อาจฝึกต่อหน้าคนอื่น ต้องฝึกคนเดียวในความมืด ข้อสุดท้าย หากไม่มีอันตรายถึงตายห้ามแสดงเคล็ดวิชานี้ออกมาเด็ดขาด มิเช่นนั้นโชคร้ายจะมาเยือนเจ้า”
พูดถึงตรงนี้ก็ลืมตาขึ้นจ้องจางเสี่ยวฝานเขม็งขณะถามด้วยเสียงเข้มงวด
“เจ้าทำได้หรือไม่”
จางเสี่ยวฝานลังเลขึ้นมา เอียงคอคิดพลางเกาหัวยิก สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง แต่สุดท้ายยังคงพยักหน้า
ผู่จื้อยิ้มน้อยๆ อย่างพอใจ เริ่มเอ่ยเอื้อนเคล็ดวิชาออกมาทันที
เคล็ดวิชานี้จะว่ายาวก็ไม่ยาว มีประมาณหนึ่งพันคำ แต่ฟังไม่รื่นหู เข้าใจยาก จางเสี่ยวฝานพยายามเต็มที่ยังต้องใช้เวลาถึงสามชั่วยามเต็มๆ จึงจะท่องจำได้
ผู่จื้อรอจนมันท่องได้ขึ้นใจจึงเป่าปากอย่างโล่งอก สีหน้าเริ่มส่อแววอ่อนล้าอีกครั้ง มันมองจางเสี่ยวฝาน แววตาแฝงความเอ็นดูสงสาร
“อาตมาบำเพ็ญเพียรมาตลอดชีวิต ไม่เคยคิดรับลูกศิษย์ คิดไม่ถึงว่าก่อนตายกลับมีวาสนาได้พบเจ้า บัดนี้จะบอกชื่อให้เจ้ารู้ไว้”
มันนิ่งงันไปเล็กน้อยก่อนเอ่ยบอก
“ชื่อบรรพชิตของอาตมาคือผู่จื้อ เป็นหลวงจีนแห่งวัดเสียงสวรรค์ เด็กน้อย เจ้ารู้จักวัดเสียงสวรรค์หรือไม่”
จางเสี่ยวฝานคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า
ผู่จื้อหัวเราะเสียงแหบพร่า
“สมกับเป็นเด็กจริงๆ”
จากนั้นเหมือนนึกอะไรได้ รีบล้วงเอามุกสีม่วงเข้มออกจากอกเสื้อ เพ่งมองอยู่นานก่อนจะตัดใจส่งให้จางเสี่ยวฝาน สั่งกำชับว่า
“เจ้าเก็บมุกเม็ดนี้ไว้ให้ดี อย่าให้ใครเห็น วันหน้าเมื่ออยู่คนเดียวก็หาหุบเหวลึกๆ โยนมันทิ้งไป ยังมีอีกเรื่อง อย่าเอ่ยชื่ออาตมาให้ใครได้ยินเป็นอันขาด”
จางเสี่ยวฝานรับมุกไปพลางรับคำ
“ทราบแล้ว”
ผู่จื้อลูบศีรษะอันเปียกชื้นของมันอย่างเอ็นดู บังเกิดจิตผูกพันรักใคร่ กล่าวว่า
“เจ้ากับข้ามีวาสนาต่อกัน ไม่รู้ว่าชาติหน้าจะได้พบกันอีกหรือไม่ เด็กเอย เจ้าคุกเข่าโขกศีรษะสามครั้งแล้วเรียกอาจารย์สักคำเถอะ!”
จางเสี่ยวฝานมองหน้าผู่จื้อ เห็นอีกฝ่ายเก็บรอยยิ้มหมดแล้ว ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ก็ขยับตัวคุกเข่าโขกศีรษะกับพื้นสามคราพลางเรียก ‘อาจารย์’ ยังไม่ทันเงยหน้าก็ได้ยินผู่จื้อหัวเราะเบาๆ แม้จะฟังรู้ว่าปลาบปลื้ม แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเศร้าสลด
จางเสี่ยวฝานเงยหน้าขึ้นจะมอง พลันรู้สึกเหมือนถูกตบที่กลางหลัง สติสัมปชัญญะดับวูบลงทันที
