ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 5

“ใช่แล้ว ฉางจี๋ก็คืออดีตคู่หมั้นของเสวียนจิ้ง” เผยเสวียนจิ้งเล่าทุกอย่างออกไปจนสิ้น นางพูดเสียงน้ำเสียงดังชัด “เสวียนจิ้งรู้ดี ใต้เท้าอู่ช่วยองค์จักรพรรดิบริหารราชการแผ่นดินลดทอนอำนาจของเหล่าผู้ครองหัวเมืองชายแดน คือขุนนางที่ฉางจี๋ชื่นชมไว้ในบทกวีว่าเป็นวีรบุรุษผู้กล้าแห่งยุค สร้างคุณูปการไว้มากมายสมควรแก่การได้จารึกชื่อไว้บนหอหลิงเยียน! เสวียนจิ้งมาฉางอันในครั้งนี้ก็เพื่อแต่งงานกับฉางจี๋ หากแม้ใต้เท้าอู่ยินดีเขียนบทกวีนี้ให้ด้วยมือของใต้เท้าเอง ย่อมนับว่าเป็นวาสนายิ่งใหญ่ของผู้น้อยและฉางจี๋ ขอใต้เท้าอู่ได้โปรดเมตตาด้วย” พูดจบ นางก็คุกเข่าคำนับขอบคุณด้วยท่าทีจริงจัง

อู่หยวนเหิงตระหนกตกใจยิ่งยวด “เจ้ากับหลี่เฮ่อ?” เขาหันไปทางเผยตู้ “เรื่องดีเช่นนี้ ไฉนข้าถึงไม่เคยได้ยินท่านหัวหน้าสำนักตรวจการพูดถึงมาก่อน”

เผยตู้ที่ฟังจนดวงตาเบิกกว้างปากอ้าค้างได้แต่กระแอมออกมาเสียงหนึ่ง ไม่ทั้งยอมรับและไม่ทั้งปฏิเสธ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ในตอนนี้หากเขายืนกรานเรื่องถอนหมั้น ทุกคนย่อมต้องรู้สึกกระอักกระอ่วน

อู่หยวนเหิงเป็นคนระดับไหน ดูจากท่าทางของพวกเขาสองคนอาหลาน เขาก็พอทายได้แปดเก้าส่วนแล้ว ครั้นเห็นเผยเสวียนจิ้งกระวนกระวายจนหน้าตาซีดเผือดไปหมดเช่นนั้น อู่หยวนเหิงก็แอบนึกทอดถอนใจ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้

ดังนั้นอัครเสนาบดีอู่จึงพูดกับเผยเสวียนจิ้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แต่หลี่เฮ่อลาออกจากราชการไปจากฉางอันนานแล้ว”

“เรื่องนี้ผู้น้อยทราบดี เขาเดินทางกลับบ้านเกิดไปแล้ว” เผยเสวียนจิ้งตอบเสียงสั่น “ผู้น้อยจะเดินทางไปตามหาเขาที่ชางกู่ เขาอยู่ที่ใด ผู้น้อยก็จะไปที่นั่น”

“เช่นนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาป่วยหนักจนลุกไม่ขึ้นมานานแค่ไหนแล้ว”

เผยเสวียนจิ้งใบหน้าซีดเผือดส่ายศีรษะ

อู่หยวนเหิงพูด “เมื่อหลายวันก่อนข้าได้รับจดหมายจากหานทุ่ย ในจดหมายบอกว่าหลี่เฮ่อล้มป่วยยากจนข้นแค้นอยู่ที่บ้านเกิด สถานการณ์น่าเป็นห่วงยิ่ง เฮ้อ สวรรค์ริษยาผู้มีพรสวรรค์โดยแท้ คนมีพรสวรรค์เช่นนี้นึกไม่ถึงกลับต้องไปตกระกำลำบากอยู่ในท้องไร่ท้องนา” เขาถามเผยเสวียนจิ้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เสวียนจิ้ง เจ้าคิดจะไปหาเขาจริงกระนั้นหรือ”

“แน่นอน” เผยเสวียนจิ้งตอบน้ำตาคลอเบ้า “เสวียนจิ้งกับเขามีพันธสัญญาหมั้นหมาย ผู้น้อยมิไป แล้วผู้ใดเล่าจะไป”

อู่หยวนเหิงพยักหน้า “ดี ถ้าเช่นนั้นข้ารับปากเจ้า จะมอบภาพอักษรให้เจ้ากับหลี่เฮ่อเป็นของขวัญวันแต่งงาน”

เผยเสวียนจิ้งคำนับลงกับพื้น “ขอบคุณใต้เท้าอู่ที่เมตตา”

“บทกวีของหลี่เฮ่อเปี่ยมด้วยเจตจำนงแท้จริง” อู่หยวนเหิงพูดพึมพำ “บทกลอนของเขาอย่างไรก็คงต้องให้เขาเขียนเอง คนนอกไหนเลยจะเขียนแทนได้ เรื่องราวในวันนี้เกิดจากการคัดลอกอักษรของเทพอักษรเป็นเหตุ ดังนั้น…ข้าจะมอบงานคัดลอกอักษรหวังซีจือฝีมือข้าให้เจ้าแทน”

เหตุใดต้องเป็นหวังซีจือด้วยเล่า เผยเสวียนจิ้งไม่มีเวลาหงุดหงิดกลัดกลุ้ม นางรีบกล่าวขอบคุณ “ขอเพียงเป็นสิ่งที่ใต้เท้าอู่มอบให้ ต่อให้เป็นเพียงอักษรเล็กๆ น้อยๆ สำหรับเสวียนจิ้งแล้วย่อมมีคุณค่าเหลือประมาณ เสมือนหนึ่งสมบัติล้ำค่า”