ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 2

บทที่ 2 ล้อมซอย

“ของข้าไม่ใส่ต้นหอม”

“ของข้าไม่ใส่น้ำส้ม”

“ของข้าใส่บะหมี่มากๆ หน่อย”

คนที่ร้องขอเป็นคนสุดท้ายย่อมต้องเป็นเฉินผีผี จากนั้นมันค่อยเลื่อนสายตามาที่กระดานหมากอีกครั้ง คิ้วดกหนาเหมือนตัวไหมกระดกขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความละอาย แทบลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอกสั่นขวัญแขวนกับสถานการณ์ตรงหน้า มันคิดอย่างท้อแท้ สาวใช้ตัวน้อยมองปราดเดียวก็สามารถจดจำตำแหน่งตัวหมากทั้งกระดานได้ แล้วมันยังมีคุณสมบัติอะไรไปวางท่ายโสใส่นาง อวดอ้างว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะได้อีก

เว่ยกวงหมิงยิ้มอย่างได้ที ถามว่า

“ศิษย์ข้ายอดเยี่ยมใช่หรือไม่”

เหยียนเซ่อมองตามร่างเล็กๆ จนลับหายเข้าไปในห้องครัว พึมพำออกมาว่า

“ประเสริฐ ประเสริฐแท้ๆ”

คำชมจากปากคนทั้งสองไม่มีความเกี่ยวข้องอันใดกับความทรงจำอันล้ำเลิศที่สร้างความตื่นตระหนกให้กับเฉินผีผี แต่เป็นความใสกระจ่างในตัวนางต่างหาก ที่แม้จะทำให้เจ้าตัวดูเหมือนคนทึ่มทื่อ แต่จริงๆ แล้วกลับสามารถสะท้อนสรรพสิ่งในโลกได้อย่างชัดเจนแม่นยำ และมีเพียงเฒ่าชราที่ผ่านอะไรมามากและมีด่านฌานสูงถึงระดับพวกมันเท่านั้น จึงจะสามารถรับรู้ถึงคุณลักษณะพิเศษนี้ได้

เหยียนเซ่อดึงสายตากลับมาที่สหายเก่า ก่อนกล่าวว่า

“พวกเราล้วนชราแล้ว แม้ไม่ต้องต่อยตีก็ใกล้ตายเต็มทน นี่คือการพบหน้าครั้งสุดท้ายของพวกเรา เช่นนั้นก็กินบะหมี่ด้วยกันสักชามเถอะ”

ไม่นาน บะหมี่ไข่ดาวหอมฉุยก็ถูกยกออกมา ชามหนึ่งไม่มีต้นหอม ชามหนึ่งไม่ใส่น้ำส้ม อีกชามเส้นบะหมี่เต็มจนแทบล้นขอบชาม

หลังอิ่มท้องกันแล้วทั้งสองก็เล่นหมากล้อมที่ค้างอยู่จนจบกระดาน แต่เป็นเพราะไม่มีการนับแต้ม จึงไม่รู้ว่าใครแพ้ใครชนะ

พวกมันปฏิเสธซังซังที่กระตุ้นให้กินบะหมี่อีกชาม จากนั้นก็เดินหมากอีกหนึ่งกระดาน บอกว่าอยากสนทนารำลึกถึงความหลัง

ซังซังชงชามาใหม่อีกสามถ้วย จากนั้นนางกับเฉินผีผีต่างก็ยกม้านั่งมานั่งลงใกล้ๆ เพื่อฟังทั้งสองเล่าถึงเรื่องราวในอดีต ท่าทางเหมือนศิษย์กำลังฟังคำสั่งสอนของอาจารย์

เหยียนเซ่อต้าซือกับเว่ยกวงหมิงคือบุคคลที่มีอายุยืนยาวที่สุดของนิกายเฮ่าเทียนในปัจจุบัน แม้สิบสี่ปีที่ผ่านมา คนหนึ่งจะใช้ชีวิตอย่างรื่นรมย์ในโลกิยะ ส่วนอีกคนถูกขังไม่เห็นแสงตะวันอยู่ในเชิงเขาเถาซานด้านหลัง แต่สิบสี่ปีนั้นก็นับว่าสั้นนักเมื่อเอามาเทียบกับเวลาที่พวกมันรู้จักกัน ดังนั้นความทรงจำที่มีร่วมกันจึงมากมายเหลือล้น

เริ่มตั้งแต่ตอนที่พวกมันยังเป็นพรตน้อย พากันไปก่อกวนที่เทียนอวี้ย่วนด้วยความคึกคะนอง จนถึงตอนที่เดินทางไปอารามจือโส่วรับตำแหน่งต้าเสินกวนด้วยกัน ทั้งสองผลัดกันเล่า ผ่านไปครึ่งค่อนวันก็ยังเล่าไม่จบไม่สิ้น