ทดลองอ่าน ซยงหนู ทัณฑ์สวรรค์ อาถรรพ์ต้องสาป เล่ม 1 บทที่ 3-4

ผมย่อมต้องเข้าใจความหมายที่เขาถาม ถ้าคนอื่นไหว้วานผมให้เอามันมาให้เขาดู หรือตั้งใจจะขายให้กับเขาแล้วละก็ เขาย่อมไม่มีทางบอกราคาประเมินเต็มๆ ให้ผมได้รู้เป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นราคานี้ย่อมไม่มีทางกดให้ต่ำลงได้อีก ซึ่งถ้าเผยช่องโหว่ออกมาให้เห็นชัดๆ คนที่เป็นคนกลางอย่างผมก็คงทำใจลำบากไม่ใช่น้อย ดังนั้นผมจึงทำเพียงบอกกับเขาคร่าวๆ ว่า “ของผมเอง ได้มาในราคาพิเศษ”

เขาพูดคำว่าเยี่ยมติดๆ กัน ถูมือซ้ำไปซ้ำมา สายตาจับจ้องอยู่บนดาบพกไม่เลิก ก่อนจะพูดออกมาว่า “แลกดาบเล่มนี้กับวิลล่าที่ฉันกำลังสร้างอยู่ไหม” น้ำเสียงของเขาเหมือนแกล้งกระเซ้า แต่ขณะเดียวกันก็คล้ายจะเอาจริง

ได้ยินแบบนั้นเลือดลมผมก็ไหลพล่าน สมัยนี้มีใครบ้างที่ไม่ตื่นเต้นยินดีกับโชคลาภวาสนาของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้ตื่นเต้นเสียจนลืมเรื่องของซุ่นจื่อกับเจ๊ผิงไปจนหมด ผมเร่งเร้าให้เขาพูดต่อ เปาเหยียมีความรู้รอบด้าน ไม่ว่าจะพงศาวดาร ศาสตร์เสี่ยงทาย ฮวงจุ้ย ทุกอย่างล้วนรู้รอบ แค่เรื่องราวความรุ่งโรจน์ของเขาที่เกิดขึ้นในย่านค้าของเก่านี้ก็สามารถเอาไปเขียนหนังสือได้หลายต่อหลายเล่มแล้ว คำพูดของเขารับรองว่าเชื่อถือได้ แน่นอนคำอนุมานของเขาก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่เรื่องเหลวไหลเช่นกัน

เปาเหยียพูดสั้นๆ กระชับ “ถ้าดูไม่ผิด ดาบพกเล่มนี้น่าจะเป็นดาบพกประจำตัวของข่านโม่ตู๋ที่มีชื่อเสียงในหน้าประวัติศาสตร์ อายุของมันก็น่าจะสักสองพันกว่าปีได้” พูดจบเขาก็โน้มตัวเข้ามาหาผม “เล่าให้ฟังหน่อยสิว่านายไปได้ดาบพกเล่มนี้มาจากไหน” เห็นผมยิ้มแต่ไม่ตอบเหมือนตั้งใจจะแกล้งให้เขากระวนกระวายเล่นแบบนั้น เปาเหยียก็กระซิบพูดเสริมขึ้นอีกประโยค “อาวุธที่พวกเจ้าผู้ครองแคว้นเคยใช้กันพวกนี้เต็มไปด้วยเลือดของผู้คนในประวัติศาสตร์ ปกติต้องเอาไปทำพิธีก่อนถึงจะเก็บไว้กับตัวได้ ดาบเล่มนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายชั่วร้าย” ไม่รู้ว่าเพียงเพราะเขาอยากรู้ที่มาของมันเลยแต่งเรื่องขึ้นมาขู่ให้ผมกลัว หรือว่าดาบพกเล่มนี้มีอาถรรพ์อย่างที่เขาพูดจริงๆ แต่ไม่ว่ายังไงความรู้สึกหวานหอมในใจผมเมื่อตะกี้ก็หดหายไปจนแทบไม่มีเหลือแล้ว ใจผมในเวลานี้มีก็แต่ความรู้สึกหวาดหวั่นเท่านั้น

หากเปาเหยียพูดถึงอีกยุคสมัย พูดถึงดาบพกของข่านอีกคน หรือพูดบอกว่านี่เป็นดาบที่พวกซยงหนูใช้ปลิดชีวิตชาวบ้าน ผมอาจรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง แต่มันกลับเป็นดาบพกประจำตัวของข่านโม่ตู๋แห่งซยงหนูเสียได้ ผมเคยคิดอยู่เหมือนกันว่าคนที่ส่งอีเมลมาไม่แน่อาจเป็นพวกโจรขโมยขุดสุสาน หรือไม่ก็พวกลักลอบซื้อขายวัตถุโบราณ ด้วยเพราะมีเหตุฉุกละหุกเลยเอาของไปซ่อนไว้ที่นั่น บังเอิญดันถูกผมเก็บได้เสียก่อน แต่ในเมื่อพวกเขาสามารถใช้ช่องทางสารพัดสืบรู้ถึงการเคลื่อนไหวของพวกผม ถ้าอย่างนั้นพวกเขาก็น่าจะสามารถพูดโน้มน้าวพวกเราว่าของสิ่งนั้นมีค่าแค่เพียงหมื่นแปดพันเหรียญ หลอกให้พวกเรายอมขายของให้ ไม่เห็นจำเป็นต้องลงมือฆ่ากันเสียหน่อย ที่สำคัญที่สุดคือในเมื่อเข้าไปถึงในห้องผมแล้ว หนำซ้ำยังเห็นดาบเล่มนี้วางอยู่บนโต๊ะ แล้วทำไมถึงไม่เอาไปเสียเลย หรือทำไมไม่รอให้ผมกลับไปแล้วค่อยจัดการกับผมเหมือนที่ทำกับซุ่นจื่อและเจ๊ผิง

ขณะกำลังนึกคิดสับสน เสียงเปาเหยียตะโกนเรียกผมก็ดังลอยเข้าหู เปาเหยียถามผมว่าคิดจะขายดาบพกเล่มนี้ออกไปหรือจะถือไว้จนกว่าจะได้ราคาสูงๆ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรทำยังไงต่อไป แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่อาจเล่าเรื่องวุ่นวายสารพัดที่วนเวียนอยู่รอบดาบพกเล่มนี้ให้เปาเหยียฟังได้ หลังจากเริ่มตั้งสติได้ผมก็จัดการห่อมันกลับเข้าที่ เก็บมันกลับเข้ากระเป๋าเป้ก่อนจะพูดทิ้งท้าย “ถ้าจะขาย ผมต้องมาหาเปาเหยียก่อนเป็นอันดับแรกแน่” หลังจากพูดแสดงความเกรงอกเกรงใจออกมาสองสามประโยคจบผมก็เดินออกจากร้านของเปาเหยีย

เวลายังเช้า ผมเรียกรถแท็กซี่ ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะกลับเข้าห้อง แต่พอคิดถึงเรื่องที่อีกฝ่ายบุกเข้ามาถึงในห้องผมเมื่อคืน พบเห็นดาบพกแต่ไม่เอาไป ย้อนคิดถึงภาพความตายชวนขนหัวลุกของเจ๊ผิง ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าหรือที่อีกฝ่ายเข้ามาในห้องไม่ใช่เพราะต้องการขโมยดาบคืน หากแต่เพื่อฆ่าคนที่เอาดาบพกของข่านโม่ตู๋ไป?

ความวิตกกังวลเกาะกุมใจผมจนไม่มีที่ว่างเหลือให้คิดอ่านอะไรได้อีก จู่ๆ ผมก็ตะโกนบอกให้โชเฟอร์หยุดรถ หลังเสียงเบรกรถกะทันหันแหลมเสียดหูดัง หัวโขกเข้ากับเบาะที่นั่งสองทีผมก็เริ่มกลับมาได้สติ ก่อนจะได้ยินเสียงก่นด่าราวกับฟ้าผ่าของโชเฟอร์ดังตามมาติดๆ

ผมมุดออกจากรถ หยุดยืนอยู่บนถนนครู่หนึ่ง เมื่อคืนผมไม่ได้หลับไม่ได้นอน ตอนนี้ท้องร้องจ๊อกๆ หิวจนแทบทนไม่ไหว จึงตัดสินใจมุดเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่งก่อน ใจผมตอนนั้นคิดอยากติดต่อกับผู้รับใช้โม่ตู๋ที่ยังไม่เคยได้พูดคุยกันจริงๆ จังๆ สักครั้ง ความปรารถนาที่ว่านี้จู่ๆ ก็ก่อตัวรุนแรงขึ้นอย่างน่าประหลาด ผมหวังว่าจะสามารถติดต่อกับเขาหรือพวกเขา อยากรู้ว่าจริงๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ขืนปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปผมคงไม่แคล้วมีหวังได้หัวใจวายตายเพราะเรื่องนี้แหงๆ

โปรดติดตามตอนต่อไป…

สามารถติดตามทดลองอ่านบทอื่นๆได้ที่ >> บทที่ 1-2 | บทที่ 3-4 | บทที่ 5