ผมนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เริ่มขบคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง
ถ้าเรื่องนี้เป็นจริงอย่างที่เจวียนจื่อพูด เสี่ยวหม่าถูกอินทรีจับตัวไป ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงไม่มีใครเห็น อืมใช่ บอดใหญ่จ้าวบอกว่าตอนนั้นจู่ๆ ก็เกิดสุนัขสวรรค์กลืนกินพระอาทิตย์หรือสุริยคราสขึ้น จู่ๆ ฟ้าก็มืดดำ หรือว่าเพราะอย่างนั้นถึงได้ไม่มีใครเห็น?
ผมเล่าถึงสิ่งที่ผมวิเคราะห์ได้ให้เจวียนจื่อฟัง แต่เธอกลับยืนกรานเสียงแข็ง “นั่นไม่ใช่สุริยคราส”
ผมประหลาดใจ “ถ้าอย่างนั้นทำไมจู่ๆ ท้องฟ้าถึงมืดลงได้”
เธอบอก “พี่เสี่ยวชี ฉันเห็นชัดถนัดตา นั่นไม่ใช่สุริยคราส นกอินทรีมันบังพระอาทิตย์ไว้ต่างหาก”
ผมตกใจ อินทรีบังพระอาทิตย์บดบังท้องฟ้าครึ่งซีกให้มืดมิดได้ในชั่วพริบตา?
เจวียนจื่อพูดอย่างจริงจัง “เป็นนกอินทรี นกอินทรีฝูงใหญ่ พอบินมาถึง พวกมันก็ปีกกางเชื่อมต่อๆ กัน บดบังพระอาทิตย์ไว้”
ผมอดร้องอุทานออกมาไม่ได้ “นกอินทรีพวกนี้ต้องตัวใหญ่ขนาดไหนกัน ถึงบังพระอาทิตย์ได้”
เจวียนจื่อเทียบให้ผมฟัง “ก็คงสักประมาณเท่าบ้านหลังหนึ่งเลยล่ะ แถมยังมีเยอะมากๆ ด้วย พวกมันบินอยู่บนท้องฟ้า ดูไม่ต่างอะไรกับก้อนเมฆ เพียงไม่นานก็บังพระอาทิตย์มิด”
ผมขยับริมฝีปาก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี ทำได้เพียงรินน้ำชาให้ตัวเองและกรอกมันลงคอรวดเดียวหมด
ที่เจวียนจื่อพูดมาก็ใช่ว่าจะไม่มีตรรกะเหตุผล หากมีนกอินทรีตัวใหญ่ขนาดนั้นจริง เรื่องที่คนตัวเป็นๆ จะตัวหายตัวไปได้ภายในชั่วพริบตาก็พอจะเป็นไปได้อยู่
ทว่าผมค้าหนังสัตว์ มีความรู้เรื่องสัตว์แปลกประหลาดล้ำค่าอยู่บ้าง บนโลกใบนี้ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะมีอินทรีตัวใหญ่ขนาดนั้น
เรื่องนี้ผมเคยคุยกับบอดใหญ่จ้าว ในปัจจุบันอินทรีที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียคืออินทรีฟิลิปปิน เจ้านี่ไม่เพียงกินลิง กินกระต่ายป่าเป็นอาหาร หากแต่ยังบินไปจับลูกหมูลูกหมาในหมู่บ้านเชิงเขากินอีกต่างหาก
ทว่าอินทรีกินลิงที่ว่านี้จัดอยู่ในกลุ่มสัตว์ป่าใกล้สูญพันธุ์ ทั้งโลกมีอยู่ไม่เกินห้าร้อยตัว เพราะฉะนั้นเรื่องที่พวกมันจะรวมกลุ่มกันเป็นจำนวนมากแล้วบินมาจับตัวเสี่ยวหม่าไปนั้นจึงเป็นไปไม่ได้
นอกจากนี้ยังมีสัตว์ในตระกูลอินทรีที่ตัวใหญ่ที่สุดอยู่อีกชนิดและยังมีชีวิตอยู่บนโลกนั่นก็คือแร้งคอนดอร์แอนดีส ชนพื้นเมืองเรียกพวกมันว่า ‘จิตวิญญาณแห่งอารยธรรมแอนดีส’เป็นสัญลักษณ์ประจำถิ่น
ตัวของมันใหญ่ขนาดไหน ลำตัวของมันมีความยาวประมาณร้อยสามสิบเซนติเมตรโดยประมาณ หนักราวๆ ยี่สิบกว่าจิน ช่วงปีกของมันเมื่อกางออกจะยาวได้ถึงสามเมตร ว่ากันตามที่มีการบันทึกไว้แร้งคอนดอร์แอนดีสที่ใหญ่ที่สุดเมื่อกางปีกออกช่วงปีกของมันยาวได้ถึงห้าเมตร แต่ถึงจะตัวใหญ่ขนาดนั้นก็ใช่ว่าจะจับลูกม้าได้
ยิ่งไปกว่านั้นแร้งคอนดอร์แอนดีสมีหลักแหล่งอยู่ที่อเมริกาใต้ ห่างจากประเทศจีนไปตั้งครึ่งโลก ต่อให้บังคับให้มันบิน บินจนหมดช่วงอายุขัย ก็ไม่แน่ว่าจะบินมาถึงที่นี่ได้
ทว่าคำพูดพวกนี้ผมพูดกับเจวียนจื่อตอนนี้ไม่ได้ ทำได้เพียงค่อยๆ ตะล่อมกันไป ไม่อย่างนั้นหากดันทุรังพูดออกมา เรื่องอาจยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
หลังเจวียนจื่อพูดจบ เธอก็มองดูผมตาเป็นประกาย เหมือนยังมีอะไรจะพูดอีก
ผมทั้งนึกสงสาร ทั้งกลัวว่าเธอจะพูดเรื่องเหลวไหลอะไรพวกนั้นออกมาอีก แม้จะอยากพูดปลอบเธอสักสองสามประโยค แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
ฝนมาเร็วไปเร็ว ผมตัดสินใจส่งเจวียนจื่อกลับโรงแรม
ผมบอก “เจวียนจื่อ กลับไปพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวพี่ไปส่ง!ตอนนี้พี่ชายเธอ…ไม่อยู่ ถ้าไม่สะดวกก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันที่นี่ หรือจะพักอยู่ที่โรงแรมก็ได้ ขาดเหลืออะไรก็บอกมาไม่ต้องเกรงใจ พี่จะจัดการให้เอง”
เจวียนจื่อกัดริมฝีปากมองดูผม สุดท้ายก็ทำเพียงส่ายหน้า
ตลอดทางพวกเราสองคนไม่มีใครพูดอะไรอีก จนกระทั่งถึงหน้าประตูโรงแรม เจวียนจื่อก็ชะงักเท้า
เธอพูด “พี่เสี่ยวชี ฉันหวังว่าพี่จะรับปากฉันเรื่องหนึ่ง”
“ว่ามาๆ!” ผมไม่กล้าสบตาเธอ
“พี่ห้ามไปทิเบตเด็ดขาด!”เธอพูดชัดถ้อยชัดคำ
“อะไรนะ”ผมไม่เข้าใจ
แต่เธอกลับวิ่งไปก่อนแล้ว ไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมามอง
“ห้ามไปทิเบต?” นี่มันเรื่องอะไรกัน
