บทนำ
ยุคสมัย : ไม่แน่ชัด สมควรอยู่ในช่วงอดีตกาลนานมาแล้ว
สถานที่ : ดินแดนอันกว้างใหญ่ไพศาลที่ถูกเรียกขานว่าแดนสวรรค์เสินโจว*
นับแต่โบราณกาล สารพัดเหตุการณ์แปลกประหลาดมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นในโลก เช่นฟ้าคำรนคำราม อสนีแลบแปลบปลาบ พายุคลั่งพิรุณกระหน่ำ รวมทั้งภัยธรรมชาติและภัยสงครามที่ก่อให้เกิดการบาดเจ็บล้มตายของผู้คนเป็นจำนวนมากถูกมองว่าอยู่เหนือความสามารถและสุดกำลังที่มนุษย์เราจะต้านทานได้ จึงเกิดความเชื่อว่าเป็นลิขิตจากสวรรค์ เชื่อว่าเบื้องบนคือสวรรค์ ที่ประทับของเหล่าทวยเทพ เบื้องล่างคือวังพญายม ที่พำนักสุดท้ายของวิญญาณหลังความตาย
เพราะเหตุนี้ความเชื่อในเทพเจ้าจึงแผ่ขยายไปทั่วทุกแห่งหน ผู้คนพากันโขกศีรษะกราบไหว้ด้วยจิตใจเลื่อมใสศรัทธา รังสรรค์เทพเจ้าออกมาหลากหลายตามความเชื่อของตนเพื่อเป็นตัวแทนสำหรับกราบไหว้บูชา กระทั่งจุดธูปภาวนาขอพร
และนับแต่โบราณกาลอีกเช่นกัน ไม่เคยปรากฏว่ามีมนุษย์ผู้ใดหนีพ้นจากความตาย แต่คนเราล้วนรักตัวกลัวตาย กอปรกับมีความเชื่อในเรื่องวังพญายมจึงเพิ่มความหวาดกลัวขึ้นอีกหลายส่วน ด้วยเหตุนี้จึงเริ่มมีการพูดถึงเรื่องความเป็นอมตะกันขึ้น
เทียบกับสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์อื่น มนุษย์อาจเสียเปรียบในเรื่องของสังขาร แต่ที่อ้างว่าตนเป็นสัตว์ประเสริฐที่สุดในบรรดาสรรพสัตว์กลับมิใช่คำพูดที่เกินเลย ภายใต้แรงขับดันของการแสวงหาความเป็นอมตะ อัจฉริยะผู้ปราดเปรื่องในแต่ละยุคสมัยถึงกับวิริยะอุตสาหะศึกษาค้นคว้ากันอย่างยอมพลีกายถวายชีพ
จวบจนบัดนี้แม้จะยังไม่พบความหมายที่แท้จริงของความเป็นอมตะ แต่กลับมีผู้ฝึกจิตบำเพ็ญเพียรบางคนบรรลุถึงขั้นผนึกตนรวมเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ ใช้สังขารของมนุษย์ครอบครองพลังมหัศจรรย์โดยการหยิบยืมพลังจากเวทอาวุธหลากหลายชนิดเข้ามาช่วย
และยอดคนที่ฝึกตนจนบรรลุถึงขั้นที่ว่านี้ลือกันว่ามีอายุขัยยาวนานกว่าพันปี ผู้คนจึงเข้าใจว่าพวกมันสำเร็จเป็นเซียน ส่งผลให้มีคนมุ่งสู่มรรคาแห่งการฝึกจิตบำเพ็ญเพียรกันมากขึ้น
ภายในอาณาเขตอันกว้างใหญ่ไพศาลของแดนสวรรค์เสินโจว มีเพียงที่ราบจงหยวนเท่านั้นที่ผืนดินอุดมสมบูรณ์ แปดถึงเก้าส่วนของจำนวนประชากรล้วนมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ ส่วนชายแดนทิศอุดร ทักษิณ บูรพา และปัจฉิมไร้ร่องรอยผู้คนอยู่อาศัย เหตุเพราะภูมิประเทศเป็นเขาสูงชัน ชุกชุมด้วยสัตว์ร้ายทวิบาทจตุบาท อากาศและสัตว์พืชที่มีพิษ อีกทั้งยังมีชนเผ่าป่าเถื่อนที่ยังกินเนื้อดิบอีกเป็นจำนวนมาก ตามตำนานเล่าว่ายังมีสิ่งมีชีวิตจากยุคดึกดำบรรพ์อายุเกินหมื่นปีที่ยังรอดชีวิตซ่อนตัวอยู่ในป่าเขาและเหวลึกละแวกนี้ แต่ก็ยังไม่เคยมีผู้ใดได้พบเห็นกับตา
* เสินโจว แปลว่าดินแดนสวรรค์ เป็นชื่อเรียกประเทศจีนในสมัยโบราณ
จนถึงตอนนี้ผู้ที่ฝึกจิตบำเพ็ญเพียรมีจำนวนมากมายเหลือคณาราวกับฝูงปลาว่ายข้ามแม่น้ำ ยิ่งในแดนสวรรค์เสินโจว ยอดคนและผู้วิเศษที่ว่ายิ่งมีจำนวนมาก ดังนั้นวิธีที่ใช้ในการฝึกจิตบำเพ็ญเพียรจึงมีหลากแขนงแตกต่างกันออกไป
มรรคาสู่ความเป็นอมตะยังเป็นปริศนา ทว่ามนุษย์กลับเริ่มมีการแบ่งพรรคแบ่งพวก แบ่งแยกธรรมะอธรรม แยกตัวกันตั้งค่ายพรรค ก่อเกิดความคิดเห็นที่แตกแยกเป็นฝักเป็นฝ่าย แก่งแย่งชิงดีกระทั่งถึงขั้นเข่นฆ่าล่าสังหารกันก็มี
เมื่อมรรคาแห่งอมตะทำท่าว่าจะอยู่ไกลเกินเอื้อม พลังปาฏิหาริย์ที่ได้จากการฝึกจิตบำเพ็ญเพียรจึงเริ่มกลายมาเป็นเป้าหมายหลักของคนส่วนใหญ่ไปในที่สุด
พื้นพิภพในปัจจุบันนี้เป็นยุคที่ฝ่ายธรรมะเข้าครอบครอง พวกมารปีศาจหลบเร้นหนีหน้า ที่ราบจงหยวนที่ซึ่งเทือกเขางามลำน้ำใส สังคมรุ่งเรืองเฟื่องฟู โภคทรัพย์อุดมสมบูรณ์ได้ถูกครอบครองโดยสำนักฝ่ายธรรมะอย่างเหนียวแน่น ในบรรดานี้สำนักเมฆาเขียว วัดเสียงสวรรค์ และหุบเขากรุ่นกำยานก็คือผู้นำสามเสาหลักของแผ่นดิน
และเรื่องราวที่จะดำเนินต่อจากนี้มีจุดกำเนิดจาก ‘สำนักเมฆาเขียว’
