บทที่ 1 สำนักเมฆาเขียว
เทือกเขาเมฆาเขียวสูงตระหง่านเสียดฟ้าตั้งอยู่กลางที่ราบจงหยวนราวกับพยัคฆ์หมอบรอขย้ำเหยื่อ ทิศอุดรมีแม่น้ำ ‘หงชวน’ ไหลผ่าน ทักษิณเป็นที่ตั้งของเมือง ‘เหอหยาง’ เมืองยุทธศาสตร์สำคัญของแดนสวรรค์เสินโจว
ตัวเทือกเขาทอดยาวต่อเนื่องนับร้อยลี้ ยอดสูงต่ำสลับซับซ้อน ในบรรดานี้มีเจ็ดยอดสูงทะลุชั้นเมฆ ปกติยอดดอยจะถูกเมฆหมอกปกคลุมอยู่ชั่วนาตาปี จึงมองเห็นได้แต่เพียงไหล่เขาเท่านั้น บนภูเขาเป็นป่าทึบ ชุกชุมไปด้วยน้ำตก หมู่หินประหลาด และสัตว์ทวิบาทจตุบาทที่หายาก ด้วยภูมิประเทศอันสูงตระหง่านอลังการและบรรยากาศอันแสนลี้ลับนี้ส่งผลให้มันมีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วแผ่นดิน
แต่ที่ถูกกล่าวขานถึงมากเป็นพิเศษกลับเป็นสำนักเต๋าที่ตั้งอยู่บนยอดดอยชื่อว่า ‘สำนักเมฆาเขียว’
สำนักเมฆาเขียวมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน นับแต่ก่อตั้งจวบจนถึงปัจจุบันรวมอายุได้สองพันปีเศษ ปัจจุบันถูกยกให้เป็นผู้นำของฝ่ายธรรมะ เล่ากันว่าปฐมาจารย์ผู้ก่อตั้งเดิมทีเป็นเพียงซินแสดูดวงชะตา ประสบความผิดหวังมาครึ่งค่อนชีวิต ไม่เคยบรรลุถึงปณิธานที่ตั้งไว้ ในปีที่มันอายุครบสี่สิบเก้า ขณะพเนจรไปทั่วหล้าได้เดินทางผ่านเขาเมฆาเขียว มองปราดเดียวก็รู้ว่าเขาแห่งนี้มีฮวงจุ้ยยอดเยี่ยม สะสมพลังงานธรรมชาติของจักรวาลไว้ได้อย่างประหลาด มันจึงตัดสินใจขึ้นเขาฝึกจิตบำเพ็ญเพียร ไม่นานต่อมาก็ได้ค้นพบคัมภีร์นิรนามในถ้ำลึก ในนั้นบันทึกเคล็ดวิชาฝึกจิตที่สลับซับซ้อนเข้าใจยากแต่มีอานุภาพลึกล้ำสุดที่จะหยั่งคะเน
เมื่อสวรรค์มีเมตตาให้พบเคล็ดวิชามหัศจรรย์ มันก็ทุ่มเทใจฝึกปรือ ชั่วพริบตาเดียวผ่านไปยี่สิบปีประสบความสำเร็จบางส่วนจึงปรากฏตัว หลังโลดแล่นในยุทธจักรได้ไม่นาน แม้นมิอาจปราบไปทั่วหล้าผงาดขึ้นเป็นหนึ่งในแผ่นดินแต่ก็ครองความเป็นเจ้าอยู่ในดินแดนแถบหนึ่ง จึงก่อตั้งสำนักขึ้นบนยอดเขาเมฆาเขียว และเพราะวิชาในคัมภีร์โบราณเป็นแนวทางคล้ายวิชาลัทธิเต๋า มันจึงเปลี่ยนเป็นแต่งกายชุดนักพรต เรียกตัวเองว่า ‘ชิงอวิ๋นจื่อ’ ศิษย์ในรุ่นหลังต่างเรียกหามันด้วยความเคารพว่า ‘นักพรตเมฆาเขียว’
ชิงอวิ๋นจื่อมีอายุขัยรวมสามร้อยหกสิบเจ็ดปี ตอนมีชีวิตรับศิษย์เอกไว้สิบคน ก่อนสิ้นลมสั่งกำชับว่า
“สิ่งที่อาจารย์ร่ำเรียนมาครึ่งค่อนชีวิตก็คือการทำนายโชคชะตาราศี เชี่ยวชาญเรื่องหลักฮวงจุ้ย เขาเมฆาเขียวนี้คือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ซึ่งหาได้ยากในโลกมนุษย์ สำนักเราได้ครอบครอง วันหน้าจะต้องเจริญรุ่งเรือง ชื่อเสียงระบือไกล พวกเจ้าจะต้องรักษามันไว้ให้ดี อย่ายกให้ใครเป็นอันขาด จำเอาไว้ จำเอาไว้!”
เมื่อเห็นศิษย์ทั้งหลายพยักหน้ารับคำอย่างหนักแน่น ชิงอวิ๋นจื่อจึงสิ้นลมอย่างสงบ มิคาดหนึ่งร้อยปีต่อมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสวรรค์กลั่นแกล้งหรือว่าหลักวิชาฮวงจุ้ยของชิงอวิ๋นจื่อหาได้มีความแม่นยำไม่ สำนักเมฆาเขียวไม่เพียงไม่เจริญก้าวหน้า ตรงกันข้ามกลับเสื่อมถอยตกต่ำลงทุกวัน
ในบรรดาศิษย์เอกทั้งสิบ สองคนตายจากไปก่อนวัยอันสมควร สี่คนตายในการประลองสืบเนื่องด้วยเรื่องของบุญคุณความแค้น ส่วนที่เหลือคนหนึ่งทุพพลภาพ อีกคนหายสาบสูญ หลงเหลือผู้สืบทอดเพียงสองคน สภาพเช่นนี้ดำรงอยู่ต่อมาเป็นเวลาห้าสิบปี ระหว่างนั้นเกิดเคราะห์ซ้ำกรรมซ้อน นั่นคือในรัศมีร้อยลี้ของสำนักเกิดมหันตภัยทางธรรมชาติร้ายแรงอย่างที่ไม่เคยมีปรากฏ น้ำป่าไหลบ่าจากภูเขา แผ่นดินไหว ภูเขาถล่ม ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก สูญเสียศิษย์ในสำนักไปกว่าครึ่ง ผู้สืบทอดตายไปหนึ่ง ส่วนอีกคนที่เหลือสติปัญญาจำกัด ทักษะต่ำไร้สง่าราศี ไม่น่าเกรงขามเฉกเช่นชิงอวิ๋นจื่อในอดีต ซ้ำร้ายคัมภีร์ล้ำค่าของสำนักยังเป็นที่หมายปองของศัตรู ก่อให้เกิดการต่อสู้นองเลือดขึ้นหลายครา หากมิใช่เพราะชิงอวิ๋นจื่อทิ้งเวทอาวุธป้องกันอันร้ายกาจไว้ให้หลายชิ้น น่ากลัวสำนักเมฆาเขียวคงถูกถล่มหายสูญไปจากแผ่นดินนานแล้ว
