อีกหนึ่งปีผ่านไปอู๋ฟางจื่อก็ยกตำแหน่งเจ้าสำนักให้แก่ชิงเยี่ย ตัวเองมุ่งเน้นการบำเพ็ญญาณเพื่อหลุดพ้นเป็นเซียน ไม่สนใจเรื่องราวในสำนักอีก หลังจากชิงเยี่ยรับสืบทอดก็ทุ่มเทกำลังพัฒนาสำนักให้รุ่งเรือง ช่วยเหลือและเกื้อกูลศิษย์ร่วมสำนัก คัดเลือกผู้สืบทอดอย่างเข้มงวด กอปรกับคัมภีร์นิรนามที่มันตีความได้สำเร็จมีอานุภาพในทางอภินิหารเร้นลับที่แม้แต่ภูตผีเทวดายังคาดเดาไม่ได้ นับจากนั้นมาสำนักเมฆาเขียวก็เจริญรุ่งเรืองขึ้นทุกวัน ภายในเวลาห้าสิบปีได้กลายเป็นกำลังสำคัญของฝ่ายธรรมะ และอีกสองร้อยปีต่อมาก็ดำรงตำแหน่งผู้นำของฝ่ายธรรมะอย่างเต็มภาคภูมิ
นักพรตชิงเยี่ยมีอายุขัยยาวนานถึงห้าร้อยห้าสิบปี เป็นเพราะเข้มงวดในการรับศิษย์ ตลอดชีวิตจึงรับศิษย์เอกไว้เพียงเจ็ดคน แยกย้ายประจำบนยอดดอยทั้งเจ็ด ช่วยกันจรรโลงสำนักสั่งสอนลูกศิษย์สืบต่อ โดยตัวเจ้าสำนักจะนั่งบัญชาการอยู่บนอารามเมฆาเขียวแห่งดอยทะลุเมฆาซึ่งเปรียบประดุจหัวใจของสำนัก
ปัจจุบันนี้สำนักเมฆาเขียวมีศิษย์จำนวนร่วมพัน มียอดฝีมือมากมายดุจปุยเมฆบนท้องนภา ครองอำนาจอยู่ในยุทธภพ ถูกขนานนามร่วมกับ ‘หุบเขากรุ่นกำยาน’ และ ‘วัดเสียงสวรรค์’ เป็นสามสำนักใหญ่แห่งยุค และเจ้าสำนักคนปัจจุบันนักพรตเต้าเสวียนฝีมือสูงส่งเข้าขั้นผสานเป็นหนึ่งกับธรรมชาติ ความสามารถเทียบชั้นเทพ ถูกยกย่องเป็นบุคคลอันดับหนึ่งของยุคนี้
ณ เชิงเขาเมฆาเขียวห่างจากเมืองใหญ่ ‘เหอหยาง’ ไปทางตะวันตกเฉียงเหนือประมาณห้าสิบลี้เป็นที่ตั้งของหมู่บ้านเล็กๆ ชื่อว่า ‘หมู่บ้านวัดหญ้าคา’ มีประชากรกว่าสี่สิบหลังคาเรือน ชาวบ้านเป็นคนสมถะ จิตใจใสซื่อ ส่วนใหญ่เลี้ยงชีพด้วยการขึ้นเขาตัดฟืนส่งให้สำนักเมฆาเขียวเพื่อแลกเงินเล็กน้อย พวกมันเห็นศิษย์สำนักนี้เหาะเหินเดินอากาศอยู่เป็นประจำจึงให้ความเคารพบูชาเต็มหัวใจด้วยนึกว่าคนเหล่านี้สำเร็จเป็นเซียนไปแล้ว ส่วนบรรดาศิษย์สำนักเมฆาเขียวเองก็ให้การดูแลชาวบ้านที่อาศัยอยู่โดยรอบ และมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อคนในหมู่บ้านวัดหญ้าคาเสมอมา
วันนี้ท้องฟ้าอึมครึม เมฆฝนดำครึ้มชวนให้ผู้คนรู้สึกอึดอัด
จากหมู่บ้านวัดหญ้าคามองออกไป เขาเมฆาเขียวที่อยู่ตรงหน้าสูงตระหง่านจนเสียบทะลุชั้นเมฆ บนเขาเต็มไปด้วยชะง่อนแหลมและหุบผาอันเร้นลับ สำหรับคนนอกดูแล้วแฝงความน่ากลัวอยู่หลายส่วน
เพียงแต่คนในหมู่บ้านนี้อยู่กันมาหลายชั่วอายุคน เห็นภาพนี้จนชาชิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกเด็กๆ ที่ยังอ่อนวัยไร้เดียงสา
“เจ้าหน้าเหม็น! จะหนีไปไหน!”
