ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 2

ไปก่อน สุดท้ายตายภายใต้คมกระบี่ของเคอเซียนเซิง ที่อาศรมเทพปิดปากไม่ยอมเอ่ยถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นรวมถึงคนผู้นี้ ก็เพราะเป็นห่วงชื่อเสียงของนิกายเฮ่าเทียน แต่ตามความคิดของข้า บัวสามสิบสองกลีบ ไม่ว่าสีสันจะงดงามจับตาเพียงไร ก็เป็นแค่ดินที่ปั้นขึ้นมาแล้วทาสีให้สวยงามเท่านั้น

เหยียนเซ่อจ้องตามันกล่าวเสียงหนักว่า

“หลังจากพรรคมารพินาศย่อยยับไปแล้ว อาศรมเทพก็ประกาศนิรโทษให้แก่ยอดผู้ฝึกฌานพรรคมารจำนวนไม่น้อย หากบอกว่าแสงสว่างไม่มีวันให้โอกาสความมืด แล้วเจ้าจะอธิบายเรื่องนี้ว่าอย่างไร ถ้าบอกว่าคดีเลือดที่เกิดขึ้นในปีนั้นเป็นเพราะเจ้าต้องการกำจัดเงาดำ จึงจำใจต้องลงมือโดยไม่เลือกวิธี แล้วเงาดำที่อาศรมเทพนิรโทษไปแล้วนั่นเล่า”

เว่ยกวงหมิงตอบ

“นั่นไม่เหมือนกัน เงาดำในฉางอันคือบุตรของหมิงจวิน”

เหยียนเซ่อได้ยินเช่นนั้นก็เดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ ตบโต๊ะดังปัง กระชากเสียงใส่

“ไฉนเจ้าจึงดันทุรังถึงเพียงนี้ โลกแห่งความมืดเป็นเพียงแค่ตำนานที่เล่าสืบต่อกันมา ไม่เคยปรากฏให้เห็น! ปีนั้นเจ้าปลอมคำสั่งของเจ้านิกาย ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมนองเลือดในเมืองฉางอัน สุดท้ายก็ไม่สามารถหาตัวบุตรของหมิงหวังอะไรนั่นพบ แต่เพราะเหตุใดจนถึงบัดนี้เจ้าก็ยังงมงายเลอะเลือนไม่สร่างซาเล่า!”

เว่ยกวงหมิงเลิกคิ้วแย้งมาว่า

“ความจริงแล้วปีนั้นไม่ว่าจะเป็นเจ้าอารามหรือเจ้านิกาย พวกมันล้วนเชื่อในสิ่งที่ข้ามองเห็น”

เหยียนเซ่อจ้องตามันพลางกล่าวเสียงเย็นยะเยียบ

“แต่ผลกลับกลายเป็นว่าเจ้าถูกจับขังอยู่ในศาลามืด!”

เว่ยกวงหมิงสบตามันแน่วนิ่ง ตอบเสียงราบเรียบ

“ข้าคือแสงสว่างในโลกนี้ ผู้ที่ติดตามข้าจะไม่มีทางเดินไปหาความมืด ต้องได้รับแสงแห่งชีวิต ผู้ที่สงสัยข้าจะต้องเดินอยู่ในความมืด ไม่มีวันหลุดพ้นตลอดกาล”

เหยียนเซ่อเห็นมันยังยืนกรานเช่นนี้ก็สะบัดแขนเสื้อ ตวาดเสียงกร้าว

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าบอกข้ามา เงาดำที่เจ้าเห็นตกลงอยู่ที่ใดกันแน่! บุตรของหมิงหวังอยู่ที่ใดกันแน่! เจ้ามาฉางอันเพื่อต้องการฆ่าใครกันแน่!”

เว่ยกวงหมิงตอบเสียงอ่อนลง

“ข้าก็ไม่รู้”

เหยียนเซ่อได้ยินเช่นนั้นใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มขมขื่น กล่าวเสียงแหบพร่าด้วยความเศร้าใจ

“เพื่อกำจัดคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร และไม่รู้ว่าเป็นบุตรของหมิงหวังจริงหรือไม่ ปีนั้นต้าเสินกวนผู้มีจิตใจใสกระจ่างดุจกระจก สว่างไสวดุจตะเกียง ถึงกับกลายเป็นปีศาจร้ายที่สองมือเปื้อนเลือด ยอมถูกขังในศาลามืดอย่างเต็มใจนานถึงสิบสี่ปี ทำให้ผู้คนมากมายต้องรู้สึกเจ็บปวดใจ หรือว่าเจ้าไม่สำนึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย”

เว่ยกวงหมิงเงียบไปนาน ใบหน้าเหี่ยวย่นมีร่องรอยของความสับสนจากการทบทวนการกระทำของตัวเอง แต่แล้วความสับสนก็เปลี่ยนเป็นความสงบหนักแน่นอย่างรวดเร็ว

“ที่ข้าทำก็เพราะรู้ว่ามันมีตัวตนอยู่”

เหยียนเซ่อขมวดคิ้วถามเสียงห้วน