ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 2

“เช่นนั้นมันเป็นใคร”

เว่ยกวงหมิงมองความมืดที่ค่อยๆ เข้าปกคลุมร้านเหล่าปี่ไจ ตอบเสียงราบเรียบ

“ในเมื่อเป็นบุตรของหมิงหวัง ก็ย่อมต้องซ่อนตัวได้มิดชิด เป็นไปได้ว่าจวบจนบัดนี้ แม้แต่มันก็ยังไม่รู้ฐานะของตัวเอง เจ้าถามข้าว่ามันคือใคร ข้าไม่มีปัญญาให้คำตอบ แต่ปีนั้น ในเมื่อข้าสามารถมองเห็นว่ามันอยู่ในฉางอัน มันก็ต้องมีตัวตนอยู่จริง ไม่ว่ามันจะหนีจากจวนแม่ทัพไปได้ หรือโชคดีรอดชีวิตจากกองซากศพในหมู่บ้านติดชายแดนแคว้นเยี่ยนไปได้ มันก็คือมัน”

ทันใดนั้น เว่ยกวงหมิงก็ขมวดคิ้วหันไปถามซังซัง

“เป็นอะไรไป”

ใบหน้าค่อนข้างคล้ำของซังซังตอนนี้ซีดเผือด มือทั้งสองขยุ้มชายเสื้อไว้แน่น พอถูกถามก็ตอบเบาๆ ว่า

“ไม่รู้เป็นอะไร จู่ๆ ก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมา”

เว่ยกวงหมิงกล่าวอย่างเวทนา

“เช่นนั้นก็รีบไปนอนเถอะ”

ซังซังหันไปมองเหยียนเซ่อต้าซือ เม้มปากไม่พูดจา

เหยียนเซ่อถอนใจกล่าวว่า

“หากศิษย์ข้ารู้ว่าข้าไม่ยอมให้เจ้าได้พักผ่อน จะต้องไม่ปล่อยข้าแน่ วางใจเถอะ พวกเราไม่ฉวยโอกาสตอนที่เจ้าหลับต่อยตีกันหรอก จะต้องตะโกนปลุกเจ้าก่อนอย่างแน่นอน”

เว่ยกวงหมิงกล่าวกับเฉินผีผี

“ฟ้ามืดแล้ว คนที่เจ้ารอมาถึงแล้ว เจ้าก็ไปเถอะ”

เฉินผีผีเช็ดเหงื่อที่วันนี้เอาแต่หยาดหยดลงมาตามหน้าผากไม่ยอมหยุด ก่อนประคองมือค้อมเอวคารวะผู้อาวุโสทั้งสองอย่างนอบน้อม จากนั้นผลักประตูเดินออกจากร้านเหล่าปี่ไจไป

ในลานหลังบ้าน ไม้สนที่ใช้รมเนื้อยังคงส่งควันอยู่ แทนที่จะตรงเข้าห้องนอน ซังซังกลับแวะดูสุมฟืนอยู่อีกเป็นพัก และอาจเป็นเพราะดวงตานางถูกควันรม จึงแดงเล็กน้อย

เหมือนเช่นทุกวัน หลังจากล้างหน้าล้างเท้าเสร็จนางก็คลานขึ้นเตียงเตา มุดเข้าใต้โปงผ้าห่มที่เย็นเฉียบ นอนลืมตามองดวงดาวเกลื่อนฟ้านอกหน้าต่าง คิดว่าหากตอนนี้นายน้อยกำลังมองแสงดาวอยู่ ก็คงจะเริ่มพูดจาเพ้อเจ้อเหมือนเคย

เพราะความขี้เหนียวเป็นเหตุ พื้นเตียงเตาจึงเย็นยะเยือก อากาศในเมืองฉางอันปีนี้หนาวกว่าปีที่แล้วอยู่บ้าง ซังซังนอนขดตัวอยู่สักพักก็ยังไม่รู้สึกถึงความอบอุ่น อดยกมือขึ้นเป่าสองครามิได้

แสงดาวส่องให้เห็นฝ่ามือ บนนั้นมีรอยเล็บจิกจนห้อเลือดอยู่หลายรอย

ตอนยืนฟังอาจารย์พูดถึงจวนแม่ทัพกับหมู่บ้านติดชายแดนแคว้นเยี่ยน นางบังเกิดความกลัวอย่างมหันต์ หากมิใช่เพราะใช้ความเจ็บปวดมาข่มเอาไว้ บางทีนางอาจตัวสั่นจนเป็นที่ผิดสังเกตก็ได้

หนิงเชวียไม่เคยเล่าเรื่องจวนแม่ทัพให้นางฟัง แต่นางรู้ เพียงแค่ไม่เคยถาม หนิงเชวียฆ่าจางอี๋ฉี ฆ่าช่างตีเหล็ก นางก็รู้ กระทั่งว่ายังเขียนโคลงที่ไม่ค่อยไพเราะสักเท่าไหร่ให้ด้วย แต่นางก็ยังไม่ถาม

หนิงเชวียไม่อยากพูดถึง นางจึงไม่คิดจะถามไถ่ ก็เหมือนกับที่หนิงเชวียเคยบอกไว้ นางไม่โง่ เพียงแค่ทึ่มทื่อเท่านั้น แต่ยามที่ต้องการฉลาดขึ้นมา นางกลับฉลาดกว่าใครๆ ดังนั้นนางจึงรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง

“บุตรของหมิงหวัง…ฟังดูน่ากลัวยิ่ง”