• Connect with us

    Enter Books

    Uncategorized

    ทดลองอ่านนิยาย ล่า ตอน รังอินทรีเหนือขุนเขา บทที่ 1

    หน้าที่แล้ว1 of 8

    บทที่ 1

    ขณะกำลังจะเดินทางกลับไปสิบสองปันนาจู่ๆ หม่าซานก็โทรศัพท์มา บอกว่าจีเสี่ยวเหมี่ยนรู้ถึงความลับเมื่อสามสิบปีก่อนแล้ว

    พูดถึงตรงนี้ จู่ๆ สายก็หลุดไป ทำเอาผมงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก

    สามสิบปีก่อน…สามสิบปีก่อนอีกแล้ว!

    สามสิบปีก่อนทีมสำรวจลึกลับกลุ่มหนึ่งเดินทางเข้าไปยังต้าซิงอันหลิ่ง มีเพียงตาของผมเท่านั้นที่เอาชีวิตรอดกลับมาได้ ส่วนน้าเล็กที่หายสาบสูญแท้จริงเขาถูกลอบทำร้าย ก่อนได้เถ้าแก่ชาวฮ่องกงรับไปเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม และสร้างทุ่งล่าสัตว์ลึกลับขึ้นมาภายหลัง

    ผู้เฒ่าจิ่งบอกว่าเมื่อสามสิบปีก่อนเขาเคยจับราชาอสรพิษ อีกทั้งยังบีบให้มันทำพันธสัญญาลึกลับฉบับหนึ่งกับมนุษย์ โดยราชาอสรพิษจะให้ฝูงสัตว์ที่อยู่ริมฝั่งโขงทั้งสองฟากเปิดเส้นทางลับ ช่วยมนุษย์ลำเลียงยุทโธปกรณ์ทางทหาร ส่วนมนุษย์ก็จะสร้างภูเขาเทพขึ้น ปลูกฝิ่นปลูกกัญชา พร้อมส่งคนเข้ามาคุ้มครอง อีกทั้งยังจะนำศพคนตายมามอบให้กับราชาอสรพิษเป็นเครื่องสักการะ

    พ่อของเสี่ยวหม่าเองก็หายตัวไปเมื่อสามสิบปีก่อน อีกทั้งยังมีความเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่พวกเราประสบพบเจอมา

    สามสิบปีก่อนตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!

    ไม่ใช่แค่สามสิบปีก่อน แม้แต่สิ่งที่พวกเราพบเจอในถ้ำอสรพิษลุ่มแม่น้ำโขงคราวนี้ก็ยังมีปัญหามากมายที่ผมไม่อาจเข้าใจ

    อย่างแรกเลยคือผู้เฒ่าจิ่ง

    เขาบอกว่าความสามารถในการสื่อสารกับงูของเขามีที่มาจากการที่ตระกูลเขาใช้ชีวิตใกล้ชิดกับงูมาตลอดหลายชั่วอายุคน ดังนั้นพอนานวันเข้าจึงเริ่มเข้าใจสิ่งที่งูพวกนั้นต้องการสื่อสารได้ทีละน้อย

    หากว่ากันตามนั้น งั้นความสามารถในการพูดคุยสื่อสารกับหมาป่าของซานเซียวและยายของจีเสี่ยวเหมี่ยนคืออะไร อีกอย่างผู้เฒ่าจิ่งบอกว่าฮุคคาที่พวกเราเก็บได้ที่ต้าซิงอันหลิ่งนั้นเป็นของเขา ถ้าอย่างนั้นป้ายเหล็กที่อยู่คู่กับฮุคคาอันนั้นเกี่ยวข้องอะไรกับเขา คนที่ชี้ให้พวกเราต้องเข้าไปในถ้ำอสรพิษใช่พวกเดียวกับคนที่พวกเราเจอในต้าซิงอันหลิ่งหรือเปล่า

    แล้วภาพถ่ายที่ผู้เฒ่าจิ่งถ่ายคู่กับน้าเล็กใบนั้นมันเรื่องอะไรกัน ภาพที่ยืนอยู่บนหลังงูยักษ์นั่นก็ด้วย แล้วซานเซียวทำไมถึงต้องแสดงความเคารพต่อผู้เฒ่าจิ่ง ผู้เฒ่าจิ่งทำไมถึงวางท่าไม่แยแสเขาแบบนั้น

    ผมไม่รู้

    ระยะเวลาตลอดยี่สิบกว่าปีชีวิตผมดำเนินไปอย่างเรียบง่ายมาโดยตลอด เรียนหนังสือทำงาน ซื้อขายหนังสัตว์ พูดคุยสัพเพเหระอยู่กับพวกบอดใหญ่จ้าว ชีวิตราบเรียบไม่ต่างอะไรกับกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง นึกไม่ถึง เวลานี้กลับต้องมาพัวพันกับเรื่องราวซับซ้อน เผชิญหน้ากับอันตรายแปลกประหลาดสารพัดสารพันแบบนี้

    ผมเชื่อว่าเบื้องหลังเหตุการณ์พวกนี้ต้องมีกลุ่มอำนาจใหญ่สักกลุ่มคอยชักใยอยู่เบื้องหลังแน่ และเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่คนธรรมดาอย่างผมจะรู้ได้

    ผมเป็นห่วงน้าเล็กมากขึ้นทุกที

    เห็นชัดๆ ว่าน้าเล็กตกอยู่ท่ามกลางสถานการณ์ลึกลับซับซ้อนบางอย่าง ดีไม่ดีตอนนี้อาจอยู่ใจกลางความลับพวกนั้น การเดินทางฉุกละหุกของเขาต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้อย่างไม่ต้องสงสัย

    เดิมผมตั้งใจจะโทรหาแม่ ถามถึงเรื่องของตากับน้าเล็ก แต่พอนึกถึงคำสั่งของน้าเล็ก ผมก็ลังเลอยู่เป็นนาน สุดท้ายก็ได้แต่วางโทรศัพท์ไว้ ไม่ได้โทรถาม

    ส่วนเรื่องราวหลังจากนั้นไม่มีอะไรให้น่าพูดถึง

    พอมาถึงสิบสองปันนาพวกเราก็ไปโรงพยาบาล ฉีดยากันคนละสองสามเข็ม หยุดพักผ่อนกันสองสามวัน เสี่ยวหม่ามีธุระต้องไปจัดการ ให้ผมกับบอดใหญ่จ้าวพาสามเณรน้อยกลับเป่ยจิงก่อน

    ตอนตั้งชื่อให้สามเณรน้อย บอดใหญ่จ้าวทะเลาะกับผมแทบเป็นแทบตาย เขาบอกว่าตัวเองไม่มีลูก วันหน้าสามเณรน้อยต้องเป็นลูกของเขา ไม่ว่ายังไงก็ต้องใช้แซ่ตามเขา จึงตั้งชื่อให้อย่างเอิกเกริกว่าจ้าวตงเป่ย

    หน้าที่แล้ว1 of 8

    Comments

    comments

    Continue Reading

    More in Uncategorized

    นิยายยอดนิยม

    Facebook