ทดลองอ่าน นาโนมาชิน ภาค มารสวรรค์ข้ามเวลา เล่ม 1 ครั้งที่ 2

 

บทที่ 2

ชายนิรนาม (1)

 

สถานการณ์อยู่ในขั้นวิกฤต พอกระสุนถูกยิงออกมาประชาชนที่มุงดูสถานการณ์อยู่บนถนนอย่างน่าหวาดเสียวก็พากันตื่นตระหนกและถอยไปดูอยู่ห่างๆ

“จับตำรวจสันติบาลเป็นตัวประกันสองนายเลยเหรอ”

“อาชญากรหัวรุนแรงเลยนะเนี่ย”

ตำรวจสันติบาลถือเป็นสัญลักษณ์ของรัฐบาลจีนและยังเป็นที่พึ่งของประชาชนอีกด้วย เมื่อเห็นชอนยออุนทำร้ายตำรวจสันติบาล ผู้คนจึงรู้สึกว่าเขาเป็นคนร้ายที่อันตรายมาก และพากันเฝ้าดูสถานการณ์อยู่เงียบๆ

[ระ…รองหัวหน้า ทำอย่างไรดีครับ]

[หากเป็นแบบนี้หัวหน้าอาจเป็นอันตรายได้นะครับ]

น้ำเสียงเป็นห่วงของเหล่าพลซุ่มยิงดังมาผ่านหูฟังของวิทยุสื่อสารไร้สาย

“โธ่เว้ย! รอก่อน”

โซพยองรองหัวหน้าหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่สองแห่งสำนักงานตำรวจสันติบาลไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี เขาไม่คิดเลยว่าหัวหน้าจะถูกจับเป็นตัวประกัน ตอนนี้พลซุ่มยิงกว่าสามสิบนายกำลังเล็งปืนไปยังคนคนเดียว อีกทั้งยังมีหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วกว่าสี่สิบนายยืนล้อมพื้นที่เอาไว้

“หน่วยจู่โจม! ถอยห่างออกมามากกว่าห้าสิบเมตร”

หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วซึ่งล้อมพื้นที่อยู่รีบขยับตามคำสั่งของโซพยองราวกับกลัวว่าหากอยู่ใกล้ก็อาจถูกจับเป็นตัวประกันเหมือนหัวหน้า

นี่ไม่ใช่หน้าที่ของพวกเราแล้ว ต้องเรียกหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้า

หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้าเป็นหน่วยพิเศษภายใต้สำนักงานตำรวจสันติบาลเมืองเสิ่นหยางซึ่งถูกก่อตั้งขึ้นเพื่อรับมือกับอาชญากรที่มีฝีมือพิเศษอย่างเช่นเหล่าจอมยุทธ์ ซึ่งสถานการณ์ตอนนี้ควรเรียกพวกเขามา

ทำไมเวลาแบบนี้หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้าต้องติดภารกิจอื่นด้วยนะ

มันเป็นเรื่องบังเอิญที่หน่วยนั้นเพิ่งถูกสั่งให้ไปปฏิบัติภารกิจอื่นเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่สองจึงต้องมาจัดการ

[ทำยังไงดีครับ]

[ตอบโต้ตามคู่มือดีไหมครับ]

มีคู่มือสำหรับการปฏิบัติงานในสถานการณ์ที่แนวร่วมถูกจับเป็นตัวประกันเช่นนี้ ตามคู่มือบอกว่าแนวร่วมต้องเสียสละเพื่อลดความเสียหายที่อาจเกิดขึ้นได้

ปัดโธ่

แต่นั่นไม่ใช่เรื่องง่าย พวกเขาทำงานร่วมกับหัวหน้ามาไม่ใช่แค่วันสองวัน แต่เป็นหลายปี การจะสั่งให้สละหัวหน้าจึงเป็นเรื่องที่น่าหนักใจไม่น้อย

หัวหน้า…

ขณะโซพยองกำลังลังเล วียางที่ถูกชอนยออุนบีบคออยู่ก็รวบรวมสมาธิ

ใจเย็นไว้ ในเวลาแบบนี้ยิ่งต้องตัดสินใจให้ดี

การยั่วยุผู้ที่หมายจะเอาชีวิตนั้นไม่มีอะไรดี และหากโน้มน้าวใจไม่สำเร็จก็ต้องยอมให้กระสุนเจาะเข้าร่างของทั้งคู่

“อึก คะ…คิดว่า…จับพวกเรา…เป็นตัวประกันแล้ว…จะควบคุมสถานการณ์ได้เหรอ”

การยั่วยุคนร้ายไม่ใช่ทางเลือกที่ดี แต่อีกฝ่ายที่กำลังมองตนอยู่ตอนนี้ดูเยือกเย็นจนน่ากลัว ดวงตาของเขานิ่งและไม่ว่อกแว่กเลยแม้แต่น้อย ในเมื่ออีกฝ่ายเยือกเย็นได้ขนาดนี้การอธิบายสถานการณ์ออกไปตามตรงอาจจะได้ผลมากกว่า

“ต่อให้…จับ…หัวหน้าอย่างฉันไว้…ก็ไม่มีทางรอดจากกระสุน…ของพลซุ่มยิงไปได้หรอก”

“…”

ยิ่งไม่มีการตอบสนองใดๆ ก็ยิ่งน่าอึดอัด แต่เขาจะแสดงความอ่อนแอออกมาตรงนี้ไม่ได้

“พวกเรา…เป็น…ตัวประกัน…ไม่ได้หรอก เพราะคู่มือบอกไว้ว่า…ยิงให้หมด”

ผลลัพธ์น่าจะเป็นที่พึงพอใจ เพราะเขาบอกออกไปแล้วว่าตัวประกันไม่มีความหมายใดๆ แม้จะไม่รู้ว่าชายผู้นี้จะทำอย่างไรต่อ แต่อีกฝ่ายน่าจะมองสถานการณ์ออก ทว่าคำพูดเหนือความคาดหมายกลับออกมาจากปากของชอนยออุน

“เจ้าเชื่อใจคนทั้งสามสิบคนนั่นรึ”

“อะไรนะ”

“ก็ไอ้พวกที่เล็งอาวุธใส่ข้าอยู่ไกลๆ โน้นน่ะ”

!?

สองตาของวียางเบิกกว้าง

รู้เรื่องนั้น…ได้ยังไง

เขาตกใจมากจนเกือบเผยความตื่นตระหนกออกไป ถ้าเป็นหน่วยจู่โจมที่กำลังยืนล้อมบริเวณนี้ แค่มองไปรอบๆ ก็รู้จำนวนได้ แต่พลซุ่มยิงไม่เหมือนกัน แม้เลเซอร์จะเล็งมาจากรอบทิศ แต่ถ้าไม่มีตาข้างหลังก็จะมองเห็นเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

อะ…ไอ้นี่…

ไม่อาจเรียกว่าจอมยุทธ์ได้แล้ว เพราะชอนยออุนเหนือไปกว่านั้นมาก

ตื๊ด!

รูม่านตาทั้งสองข้างของชอนยออุนขยับไหวและเกิดเป็นเส้นแสงสีขาว โหมดความจริงเสมือนถูกเปิดใช้งาน ในตัวของชอนยออุนมีนาโนแมชชีนรุ่นที่เจ็ดติดตั้งอยู่จึงใช้เทคโนโลยีแห่งอนาคตได้มากมาย

ปี๊บ! ปี๊บ! ปี๊บ! ปี๊บ!

โหมดความจริงเสมือนในสายตาทำให้ชอนยออุนมองเห็นตำแหน่งของเหล่าพลซุ่มยิงได้อย่างชัดเจน ซึ่งเป็นผลมาจากการคำนวณมุมของแสงเลเซอร์

ยิงมาจากที่สูงเพื่อลดความเสียหายสินะ

ความจริงแม้ไม่มีการวิเคราะห์ของนาโน แค่ดูวิถีการเล็งก็รู้ถึงตำแหน่งทางกลยุทธ์แล้ว

กำจัดเลยดีไหมนะ

สำหรับชอนยออุนแล้วเรื่องเช่นนี้ง่ายดายยิ่ง คนพวกนั้นคงรู้สึกวางใจเพราะอยู่ห่างไกล แต่มันยังอยู่ในขอบเขตของเขา ทว่าถึงจัดการคนเหล่านั้นจะไม่ใช่เรื่องยาก แต่เขาก็มีสิ่งที่เรียกว่าสัญชาตญาณพิเศษ

อาจจะยิ่งน่ารำคาญมากขึ้นไปอีก

ชอนยออุนไม่เคยลังเลหากคิดจะลงมือ แต่ตอนนี้มีคนจับตาดูเยอะเกินไป และเขาก็ไม่เคยฆ่าคนที่เข้ามารบกวนตนเองโดยไม่คิดให้รอบคอบเสียก่อน

ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน เพราะงั้นจะแสดงความสามารถทั้งหมดออกมาท่ามกลางสายตานับร้อยคู่เช่นนี้ไม่ได้

คนอย่างเขาสามารถใช้ปราณหยุดกระสุนปืนได้โดยไม่ต้องใช้ดาบหรือขยับตัว แต่เขาตั้งใจเก็บซ่อนความสามารถของตนเองเอาไว้ระดับหนึ่ง แต่ขณะกำลังกลุ้มใจอยู่นั้นเอง

[ได้ยินไหมครับ]

?

ดวงตาของชอนยออุนหรี่ลง เสียงที่ได้ยินในหูเขาไม่ใช่เสียงที่ดังอยู่รอบตัว แต่มันคือเสียงวายุซึ่งเป็นการใช้กำลังภายในทำให้กล่องเสียงสั่นเพื่อพูดคุยกับเป้าหมายแบบเฉพาะเจาะจง

ขวับ!

สายตาของชอนยออุนหันไปมองจุดหนึ่งทันที ตรงนั้นเป็นหน้าต่างที่ถูกเปิดอ้าไว้เล็กน้อยบริเวณโถงบันไดชั้นห้าของตึกฝั่งตรงข้าม

เงาคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นชะงักงันเล็กน้อย

ชายคนนี้รู้ที่มาของเสียงวายุทันทีทั้งที่มีคนอยู่เยอะขนาดนี้ได้ยังไง

เงานั้นไม่อาจซ่อนความตกใจเอาไว้ได้ เขาจับตาดูอีกฝ่ายมาตลอดและคาดเดาว่าน่าจะเป็นยอดฝีมือผู้เก่งกาจคนหนึ่ง แต่ทักษะที่ชอนยออุนเผยออกมากลับเหนือความคาดหมาย หากเป็นเช่นนี้ก็ควรค่าแก่การเจรจา

[เจ้ารึ]

หูของเงานั้นก็ได้ยินเสียงวายุจากชอนยออุนจึงพยักหน้าเบาๆ แล้วตอบว่า

[ยอดเยี่ยมเหลือเกินครับ ไม่คิดเลยว่าท่านจะรู้ตำแหน่งของผมได้ในทันที]

[ต้องการอะไร]

[ผมชื่อโชยูซอง ตอนนี้ไม่ค่อยมีเวลา ขออนุญาตไม่ทักทายกันยาวๆ และเข้าเรื่องเลยแล้วกัน ผมมีข้อเสนอครับ]

[ข้อเสนอรึ]

ชอนยออุนเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง เขาเห็นอีกฝ่ายมองมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้วจึงคิดว่าต้องมีอะไรแน่และก็ไม่ผิดคาด

[ท่านคิดว่าจะหนีออกไปจากสถานการณ์นี้ได้หรือครับ ในเมื่อเผชิญหน้ากับตำรวจสันติบาล แถมยังมีคนเห็นเยอะขนาดนี้ ท่านลำบากแน่ๆ]

ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเก่งเรื่องเจรจา เขาพูดถึงสถานการณ์ของชอนยออุนโดยไม่ทำให้รู้สึกหัวเสียได้

[ท่านใช้เวลากับตำรวจสันติบาลตรงนี้นานเกินแล้ว ตัวท่านอาจจะปรากฏในสื่อได้ แม้จะมีการขัดขวางคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าไว้ก็ตาม]

สื่อ?

ชอนยออุนไม่รู้จักคำว่าสื่อ

มันคืออะไรรึ นาโน

สื่อคือการนำเสนอประเด็นในสังคมเกี่ยวกับปัญหาต่างๆ ผ่านหนังสือพิมพ์ โทรทัศน์ หรืออินเตอร์เน็ต แต่ชอนยออุนไม่รู้จักหนังสือพิมพ์ โทรทัศน์ หรืออินเตอร์เน็ต นาโนจึงต้องคัดเลือกและแปลงข้อมูลให้เขาเข้าใจได้ง่าย

[ข้อมูลเกี่ยวกับสื่อถูกโอนถ่ายไปยังสมองของผู้ใช้งานแล้ว]

ซ่า!

แล้วสมองของชอนยออุนก็ได้รับคำนิยามเกี่ยวกับสื่อพร้อมอาการปวดแปลบในหัว

ข่าวหรือข่าวลือชนิดหนึ่งนี่เอง

เมื่อเข้าใจชอนยออุนก็พลันชักสีหน้า หากเป็นไปตามที่นาโนบอก ยุคนี้คือยุคที่ข้อมูลถูกเปิดเผยออกมามากมาย

ช่างน่ารำคาญเสียจริง

การปกปิดข้อมูลในโลกเช่นนี้ดูท่าจะยุ่งยากมาก จากนั้นหูของชอนยออุนก็ได้ยินเสียงของโชยูซองอีกครั้ง

[ถ้าท่านอนุญาต พวกเราอยากจะช่วยครับ]

พวกเรา?

แสดงว่าไม่ใช่คนเดียว อาจจะเป็นคนมีสังกัด แต่ชอนยออุนไม่อาจเชื่อใจคนที่เข้าหาโดยไม่เปิดเผยจุดประสงค์ออกมา

[ต้องการอะไร]

เขาถามกลับไปสั้นๆ

[ผมเข้าใจว่าท่านกำลังคลางแคลง ผมขอพูดตามตรงเลยก็แล้วกัน ผมอยากสเกาต์ (Scout) และมอบความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ในฐานะจอมยุทธ์เหมือนกัน เพราะผมรู้สึกอัศจรรย์ในวรยุทธ์ของท่านมากครับ]

[สเกาต์?]

โชคดีที่ชอนยออุนเคยได้รับการถ่ายโอนข้อมูลทางด้านภาษาอังกฤษมาบ้างตอนยังอยู่ในยุทธภพจึงรู้ว่าคำนี้ใช้กับการทาบทามคัดเลือกคน

[ถ้าปฏิเสธล่ะ]

เอ่อ…

แม้จะอยู่ในสถานการณ์ลำบาก แต่ชอนยออุนกลับพูดจาตรงไปตรงมาจนโชยูซองถึงกับทำหน้าบึ้ง เขาอุตส่าห์รอจนถึงจังหวะที่ชอนยออุนน่าจะต้องการความช่วยเหลือจริงๆ แต่การตอบสนองที่ได้กลับเหนือความคาดหมาย ทว่าเขาเคยเจรจาแบบนี้มาหลายสิบครั้งแล้วจึงเชี่ยวชาญการรับมือพอตัว

[ผมไม่ได้บอกให้ท่านตัดสินใจในตอนนี้ ลองมาพูดคุยตกลงกับหัวหน้าผมก่อน แล้วค่อยคิดอีกทีก็ได้ครับ]

เขายื่นข้อเสนอที่ดีที่สุดออกไปอย่างนอบน้อม เพราะคิดว่าแผนนี้น่าจะดีพอให้ชอนยออุนยอมพิจารณา

ยอดฝีมือที่มีพลังยุทธ์ขนาดนี้ ควรต้อนรับขับสู้ให้เต็มที่

เขาตั้งใจเช่นนั้นตั้งแต่เห็นชอนยออุนแสดงฝีมือด้วยวิชาพลังจิตเคลื่อนย้ายแล้ว แต่หากแผนนี้ถูกปฏิเสธ เขาก็ไม่มีแผนอื่นอีก เขาจึงมองชอนยออุนอย่างลุ้นระทึก

อืม…

ชอนยออุนครุ่นคิด มีหลายวิธีสำหรับแก้สถานการณ์ตอนนี้ โดยเริ่มจากปกปิดตัวตนแล้วจัดการคนเหล่านี้อย่างเด็ดขาด แต่คนมากมายเห็นเขาแล้ว หากทำเช่นนั้นก็น่าจะมีเรื่องยุ่งยากอีกมหาศาลรอเขาอยู่ หลังครุ่นคิดครู่หนึ่งชอนยออุนจึงส่งเสียงวายุกลับไป

[จะช่วยอย่างไร]

มุมปากของโชยูซองยกยิ้ม

สำเร็จ!

นี่เป็นก้าวแรกของความสำเร็จในฐานะสเกาต์ โชยูซองส่งเสียงวายุเกี่ยวกับรายละเอียดการช่วยเหลือของเขาไปหาชอนยออุนด้วยใบหน้าพึงพอใจ แต่สีหน้าของชอนยออุนที่ได้ฟังกลับดูแปลกๆ

อีกด้านหนึ่ง วียางหัวหน้าหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่สองซึ่งถูกชอนยออุนบีบคอเอาไว้ก็ตัดสินใจหลังครุ่นคิดมานาน เนื่องจากมีสายตามองอยู่เยอะจึงต้องคำนึงความปลอดภัย แต่ขืนเลี้ยงสถานการณ์ไปเรื่อยๆ เพราะห่วงชีวิตตัวเอง ประชาชนก็จะไม่เชื่อถือในตำรวจสันติบาล วียางจึงค่อยๆ ส่งสัญญาณมือไปหาโซพยอง แล้วสิ่งที่นิ้วอันสั่นเทาของเขาบอกก็คือ

หัวหน้า!

ดวงตาของโซพยองสั่นไหว เพราะสัญญาณนั้นหมายความว่าให้ยิงได้เลยโดยไม่ต้องสนใจเขา เขารู้อยู่แล้วว่าพลซุ่มยิงมีอยู่เท่าไร หากยิงกระสุนจากปืนสามสิบกระบอกยิงออกมาพร้อมกันผลจะเป็นเช่นไร

หัวหน้า…ผมจะไม่ลืมการเสียสละของหัวหน้าเลย หัวหน้าคือตำรวจที่แท้จริง

โซพยองตัดสินใจทำตามความต้องการของวียางพลางทอดสายตามองอีกฝ่ายด้วยดวงตาสั่นไหว

กึก!

เมื่อเขายกมือขึ้นขณะขอบตาเริ่มแดงก่ำ พลซุ่มยิงก็ยกนิ้วขึ้นแตะไกปืนแล้วเล็งไปยังเป้าหมายด้วยหัวใจที่ปวดร้าว

หัวหน้า!

ฮือ!

หากโซพยองลดมือลง ปืนทั้งหมดก็จะเหนี่ยวไกพร้อมกัน และตอนนั้นเอง

ผลุบ!

“แค่กๆ!”

“อึก!”

ขณะโซพยองกำลังจะสั่งให้ยิง มือทั้งสองข้างของชอนยออุนที่กำลังบีบคอวียางและอีมยองอยู่ก็คลายออก

ฉึบ!

เขาเก็บดาบมังกรขาวที่ปักอยู่บนพื้นกลับเข้าฝักแล้วพูดราวกับไม่เกิดอะไรขึ้น

“แค่นี้ก็แล้วกัน ข้ายอมให้ความร่วมมือแล้ว”

หา!?

โซพยองผู้ต้องตัดสินใจทั้งน้ำตาถึงกับพูดไม่ออก ไม่กี่วินาทีก่อนสถานการณ์ยังวิกฤตอยู่เลย แต่นั่นก็ทำให้ร่างกายที่กำลังตึงเครียดผ่อนคลายลงในทันที

มีแผนตุกติกอะไรรึเปล่านะ

บทที่ 2

ชายนิรนาม (2)

 

ห้านาทีก่อน

[ก่อนอื่นท่านต้องยอมจำนนต่อตำรวจสันติบาลก่อนครับ]

?

ตอนนั้นชอนยออุนเกือบโมโห ตั้งแต่เป็นชาวพรรคมารจนกระทั่งขึ้นเป็นประมุขพรรคและได้รับฉายาว่าเทพมารซึ่งเป็นตำแหน่งสูงสุด เขาไม่เคยทำสิ่งที่เรียกว่า ‘ยอมจำนน’ เลยสักครั้ง ไม่แม้แต่จะเสแสร้งแกล้งทำ

ให้ยอมจำนนงั้นรึ

เพียงตัดสินใจชอนยออุนก็สามารถกำจัดหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วและพลซุ่มยิงทั้งหมดให้หายวับไปในชั่วพริบตาได้ แต่เนื่องจากเขายังไม่รู้จักโลกยุคนี้จึงยอมถอยหลังมาก้าวหนึ่งเพื่อหลีกเลี่ยงการเข้าไปอยู่ในสิ่งที่เรียกว่าสื่อ

[นั่นเรียกว่าช่วยเหลือรึ]

[อย่าเพิ่งเข้าใจผิดครับ ผมคงใช้คำไม่ถูก ผมไม่ได้หมายถึงยอมจำนนจริงๆ]

[หมายความว่าอย่างไร]

[ตำรวจสันติบาลเป็นตัวแทนของรัฐบาล ซึ่งปัจจุบันรัฐบาลคอยจับตามองเหล่าจอมยุทธ์ที่ไม่ลงทะเบียนอยู่ครับ]

จะว่าไปเมื่อครู่คนที่เขาบีบคออยู่ก็เรียกเขาว่าจอมยุทธ์เถื่อน คำพูดนั้นน่าจะหมายความว่ายุทธภพยุคนี้ถูกขุนนางควบคุม

อ้อ…

ชอนยออุนก็นึกถึงคำพูดของชอนมูซองทายาทจากโลกอนาคต ชอนมูซองก็เคยบอกว่าในโลกอนาคตนั้นไม่มีสนธิสัญญาไม่รุกรานซึ่งกันและกันระหว่างยุทธภพกับราชสำนัก อนาคตที่ทายาทของเขาเดินทางมานั้นอยู่ไกลออกไปนับร้อยปี ชอนยออุนคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะตกลงมาในโลกอนาคตเช่นนี้จึงยังไม่เข้าใจสถานการณ์

เพราะถูกขุนนางกดขี่ ยุทธภพก็เลยเสื่อมถอยหรือเปล่านะ

ตอนนี้เขาไม่อาจคาดเดาไปทางอื่นได้เลย เพราะจนถึงตอนนี้เขาเพิ่งเห็นร่องรอยของจอมยุทธ์ของยุคนี้เพียงสองอย่าง ฉะนั้นจึงไม่ควรด่วนตัดสินใจ

[ดูจากด้านบนนี้ดูเหมือนท่านจะยังไม่ได้ลงทะเบียนตัวตนใช่ไหมครับ]

ในเมื่อไม่ใช่คนยุคนี้จะไปลงทะเบียนได้อย่างไรกัน ชอนยออุนแสดงสีหน้ายอมรับ

ว่าแล้วเชียว

ในมือของโชยูซองมีกล้องส่องทางไกลอยู่ เมื่อครู่นี้เขาแอบดูโซพยองหาตัวตนของชอนยออุนด้วยแท็บเลตแล้ว

แบบนี้ยิ่งเหมาะ

หาตัวตนไม่เจอแสดงว่าเป็นจอมยุทธ์เถื่อนจริงๆ ทั้งที่มีฝีมือขนาดนี้ก็น่าจะเคยเห็นหน้าหรือได้ยินชื่อมาบ้าง แต่กลับไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

อาจจะเป็นสายถือสันโดษ

ในสมัยนี้ยังมีจอมยุทธ์ที่ปกปิดตัวตนและปลีกวิเวกถือสันโดษอยู่บ้าง โชยูซองมั่นใจว่าชอนยออุนต้องเป็นเช่นนั้นแน่

[อย่าคิดว่าเป็นการยอมแพ้ แค่ให้ความร่วมมือกับตำรวจสันติบาลแล้วรอเท่านั้นครับ]

[เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะรึ]

[ใช่แล้วครับ ในเมื่อถูกเห็นหน้าหมดแล้ว ยิ่งขัดขืนต่อไปสถานการณ์ก็จะยิ่งบานปลาย ฉะนั้นทำเป็นให้ความร่วมมือกับตำรวจสันติบาลแล้วรอสักหน่อย พวกผมต้องการเวลาเตรียมการช่วยเหลือท่านครับ]

[อืม]

การเตรียมการที่พูดถึงอาจหมายถึงปัญหาเรื่องตัวตน แม้ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะช่วยได้มากแค่ไหน แต่นอกจากการใช้กำลังหรือหลบซ่อนแล้ว ชอนยออุนก็ไม่อาจทำอะไรได้เลยในตอนนี้

[ต้องรอนานแค่ไหน]

โชยูซองตอบชอนยออุนที่มองด้วยสายตาราวกับไม่อยากจะเชื่อ

[ผมจะแก้ปัญหาให้เสร็จภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงครับ]

ยี่สิบสี่ชั่วโมงรึ

นาโนแปลงหน่วยเวลาแล้วบอกให้ชอนยออุนที่กำลังสงสัยได้รู้

[หนึ่งชั่วยามเท่ากับสองชั่วโมง ยี่สิบสี่ชั่วโมงจึงเท่ากับสิบสองชั่วยาม]

คำพูดของนาโนทำให้ชอนยออุนเข้าใจหน่วยเวลาของยุคนี้อย่างคร่าวๆ เขาจึงเอ่ยออกมาอย่างข้องใจ

[ช้าไป]

[ครับ?]

โชยูซองไม่อาจซ่อนความงุนงงเอาไว้ได้ อีกเดี๋ยวก็จะเย็นแล้ว การจัดการเรื่องตัวตนอาจใช้เวลานาน อีกทั้งเขายังต้องรายงานต่อเบื้องบนด้วย

แค่นี้เวลาก็น้อยจะตายแล้ว

เขาจำเป็นต้องใช้เวลาจัดการระยะหนึ่ง แต่ฟังจากน้ำเสียงหรือท่าทีของอีกฝ่ายแล้วก็รู้สึกได้ว่าคงไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก

เรื่องมากพอๆ กับความสามารถเลย

กระนั้นเขาก็อยากแสดงให้ชอนยออุนได้เห็นศักยภาพขององค์กรตน โชยูซองจึงส่งเสียงวายุกลับไป

[ได้ครับ ผมจะแก้ปัญหาให้ภายในสิบสองชั่วโมง ผมขอสัญญาด้วยเกียรติของผมครับ]

เขาลดเวลาจากยี่สิบสี่ชั่วโมงลงมาครึ่งหนึ่ง มันเป็นกำหนดเวลาที่น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่เขาจะรักษากำหนดเวลานี้ได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับว่าสามารถแก้ปัญหาได้เร็วแค่ไหน

[ดี]

คำตกลงหลุดออกจากปากของชอนยออุน โชยูซองเคยกังวลว่าชอนยออุนจะหยิ่งยโสไม่ยอมอ่อนข้อ แต่พอได้ยินเช่นนี้ก็โล่งใจ แต่แล้วหูของเขาก็ได้ยินน้ำเสียงเยือกเย็นของชอนยออุนดังต่อ

[แต่! ข้าไม่เอาเกียรติ ข้าขอแขน]

[ครับ?]

[หากช้าแม้เพียงนิด เจ้าต้องสละแขนให้ข้า]

ช่างเป็นคำเตือนที่น่าหวาดกลัวจริงๆ แม้จะตกใจ แต่โชยูซองก็เข้าใจว่าชอนยออุนรีบจึงตกปากรับคำ

[รับทราบครับ เอาอย่างนั้นก็ได้]

หลังโน้มน้าวชอนยออุนสำเร็จ โชยูซองก็กำชับอะไรอีกสองสามอย่างก่อนรีบออกจากตึกนั้น เพราะเขาต้องออกจากพื้นที่รบกวนคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่ตำรวจสันติบาลสร้างขึ้นมา

วียางหัวหน้าหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่สองแห่งสำนักงานตำรวจสันติบาลพลันทำหน้าบึ้งตึง ตอนแรกชอนยออุนทำท่าเหมือนไม่มีทางยอม แต่พอเขายอมร่วมมือให้ตำรวจสันติบาลตรวจสอบ วียางก็ค่อยหายใจทั่วท้อง จากตอนแรกที่แสนสิ้นหวัง ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ เพราะเมื่อครู่เกือบจะถูกยิงตายไปแล้ว ทว่ายังมีปัญหาอื่นเกิดขึ้นอีก

ไม่ได้การล่ะ

ตอนแรกเขาคิดว่าชอนยออุนยอมโอนอ่อนต่อการโน้มน้าวใจของเขา เพราะไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่หากเป็นเรื่องที่อันตรายถึงชีวิตก็ย่อมอ่อนลงได้ไม่ต่างจากตัวเขาเอง แต่นี่ไม่ใช่ท่าทีของคนยอมจำนน

“หะ…หัวหน้าครับ”

เมื่อลูกน้องมองมายังเขาผู้เป็นหัวหน้าด้วยสายตาที่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี สุดท้ายเขาจึงต้องออกหน้า

“ไม่ยอมปลดอาวุธหมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความอย่างที่ได้ยินนั่นล่ะ”

ชอนยออุนไม่ยอมให้ยึดอาวุธ และยังขู่ด้วยว่าหากแตะต้องดาบของตนแม้แต่นิดเดียวจะโดนฟันทันที

“นี่ ไหนว่ายอมเข้ารับการตรวจสอบที่สำนักงานตำรวจสันติบาลแล้ว แต่กลับไม่ยอมให้ปลดอาวุธ หมายความว่ายังไง”

“สำหรับจอมยุทธ์ อาวุธหมายถึงชีวิต เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้รึ”

“เรื่องแค่นี้?”

คำพูดนั้นทำเอาวียางเหลือเชื่อจนถึงกับพูดไม่ออก เพราะเหล่าจอมยุทธ์ที่ครอบครองดาบหรือกระบี่ เมื่อเข้ารับการตรวจสอบในสำนักงานตำรวจสันติบาลหรือถูกจับเพราะทำความผิดก็ต้องถูกปลดอาวุธ

อยากจะบ้า

นอกจากชุดจะดูโบราณแล้ว ยิ่งได้ฟังคำพูดก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังดูละครย้อนยุค

เฮ้อ จะว่าเป็นคนโบราณนั่งไทม์แมชชีนหลงมาในยุคนี้ก็ไม่น่าใช่…

ความคิดของเขาเกือบแม่นยำจนน่าตกใจ ทว่าสมัยนี้ไม่มีไทม์แมชชีน และเมื่อเขาเหลือบมองไปรอบด้าน

“เฮ!!!”

ประชาชนที่คิดว่าสถานการณ์คลี่คลายแล้วก็พากันส่งเสียงร้องออกมาอย่างโล่งใจ

โธ่เว้ย

แต่ตอนนี้หากปลดอาวุธ ใส่กุญแจมือ และพาตัวออกไปไม่ได้ พวกเขาจะกลายเป็นตัวตลกอย่างแน่นอน หรืออาจพูดได้ว่าเสียหน้าอย่างยิ่ง ครั้นจะเปิดฉากสู้ตรงนี้ก็ไม่ได้

ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ใช่จอมยุทธ์นะ…

เขาคงเอากระบองฟาดให้สลบแล้วลากตัวไปแล้ว และตอนนั้นเองเสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นในหูฟังของวิทยุสื่อสารไร้สาย

[หัวหน้า!]

เสียงของโซพยองนั่นเอง เขาเคลื่อนย้ายอีมยองที่ถูกยิงถึงสองนัดจนเสียเลือดมากไปยังรถพยาบาลแล้ว และตอนนี้ในมือของเขาที่อยู่ห่างออกไปนั้นกำลังถือบางอย่างอยู่

อ๊ะ!

วียางมองสิ่งนั้นออกทันที โซพยองยิ้มแล้วส่งเสียงมาบอกว่า

[ใช้นี่สิครับหัวหน้า]

มันคือของที่ยืมมาจากหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้าซึ่งรับผิดชอบกลุ่มคนที่มีฝีมือพิเศษเมื่อไม่กี่วันก่อนและยังไม่ได้เอาไปคืน เมื่อครู่ตอนอยู่บนรถบัส เขายังดุที่ลูกน้องไม่เอาไปคืนอยู่เลย คิดไม่ถึงว่าจะได้ใช้มันอีกครั้ง

ดีล่ะ ถ้างั้น…

วียางหันไปพูดกับชอนยออุนอย่างนุ่มนวลเพื่อโน้มน้าว

“นี่ พวกเรามีหน้ามีตาให้รักษา อีกอย่างการพาตัวแกไปสำนักงานตำรวจสันติบาลก็ถือเป็นการคุ้มครองตัวแกเองนะ”

“ข้าแค่ยอมร่วมมือให้ตรวจสอบ แต่ไม่ได้ยอมจำนน”

ใบหน้าของวียางบูดบึ้งทันที มันก็ไม่ต่างกันจริงๆ เพราะชอนยออุนยังไม่ได้พูดคำว่ายอมจำนนออกมา แม้ในใจจะเดือดดาล แต่เขาก็ไม่อาจใช้กำลังบีบบังคับจึงได้แต่พยายามสงบจิตสงบใจตัวเองแล้วพูดว่า

“ชาวบ้านกำลังจับตามองอยู่ แล้วพวกเราก็เป็นผู้รักษากฎหมายของรัฐ ช่วยรักษาหน้าพวกเราหน่อยเถอะนะ”

“ข้าปฏิเสธไปแล้ว”

ชอนยออุนไม่มีท่าทีจะอ่อนข้อให้แม้แต่น้อย

“เฮ้อ…ก็ได้ เอางี้ ไม่ปลดอาวุธก็ได้ แต่ช่วยใส่กุญแจมือไปจนถึงรถบัสส่งตัวได้ไหม พอถึงรถบัสแล้วจะถอดให้ทันที ช่วยแสดงละครเพื่อรักษาหน้าตาตำรวจสันติบาลของพวกเราหน่อยนะ”

วียางทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดและพูดราวกับอ้อนวอน

“ขอร้องล่ะ”

เมื่อมองเห็นความจริงจังและจริงใจจากดวงตา ชอนยออุนจึงยื่นสองมือออกไปพลางพูดว่า

“อย่าเล่นลูกไม้ล่ะ”

“นะ…แน่นอน!”

ได้การล่ะ

วียางนึกดีใจแต่ไม่แสดงออก เพียงพูดกล้อมแกล้มไปว่าขอบใจและเรียกโซพยอง โซพยองก็เข้ามาจัดการใส่กุญแจมือเข้าที่ข้อมือทั้งสองข้างของชอนยออุนราวกับรออยู่แล้ว

แกรก!

แต่กุญแจมืออันนี้ต่างจากกุญแจมือที่เหล่าตำรวจสันติบาลพกติดตัว เพราะมันหนากว่าเล็กน้อยและมีกล่องเครื่องกลเล็กๆ อยู่ระหว่างห่วงสองข้าง ทันทีที่ใส่บนข้อมือ โซพยองก็กดปุ่มบนกล่องเครื่องกล

ทันใดนั้น

หมับ!

กุญแจมือพลันรัดข้อมือของชอนยออุนอย่างแน่นหนา อีกทั้งยังมีคลื่นพิเศษออกมาจากกล่องเครื่องกลระหว่างกุญแจมือสองข้างด้วย

[คลื่นสลายพลังงานกำลังถูกปล่อยออกมาจากกุญแจมือ]

เมื่อเสียงนาโนดังขึ้นในหัว ดวงตาก็ชอนยออุนก็หรี่ลง คลื่นที่ออกมาจากกล่องเครื่องกลของกุญแจมือนั้นทำให้กำลังภายในสลายไปเหมือนพิษสลายกำลังภายในของยุทธภพ

ว่าแล้ว

ชอนยออุนส่ายหน้า แม้จะคาดเอาไว้แล้วว่าต้องมีลูกไม้ แต่ก็ยังไม่รอด

น่าแปลก

เขานึกสงสัยขึ้นมาอย่างหนึ่ง นั่นคือนาโนที่มีเทคโนโลยีแห่งอนาคตไม่รู้จักกุญแจมือนี้ตั้งแต่แรกได้อย่างไร วียางยิ้มละไมพลางพูดออกมา

“ขอบใจที่ยอมใส่กุญแจมือนะ ทีนี้ก็ไปขึ้นรถบัส แล้วพบกับความสนุกสนานได้ หึๆๆ”

แกรก!

“เอ้า เดินไปที่รถบัสตรงโน้นได้แล้ว”

โซพยองจ่อปากกระบอกปืนกลไปยังแผ่นหลังชอนยออุนแล้วพูดขึ้น ท่าทีและคำพูดของพวกเขาเปลี่ยนไปเหมือนพูดอยู่กับอาชญากรคนหนึ่ง

กึก!

ชอนยออุนก้าวเดินไปยังจุดจอดรถบัสของหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วตามที่พวกเขาชี้บอก ซึ่งมันเป็นรถบัสติดกรงเหล็ก พอเห็นชอนยออุนทำตามโดยง่าย วียางก็ย่ามใจ

ใช้ได้ผลจริงๆ หึๆ แบบนี้คงต้องร้องขอเบื้องบนให้จัดหาอุปกรณ์เหมือนหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้ามาใช้บ้างแล้ว

กุญแจมือที่ใส่ให้ชอนยออุนเป็นกุญแจมือสำหรับจับกุมจอมยุทธ์ เพราะมันสามารถสลายกำลังภายในจนทำให้จอมยุทธ์อยู่ในสถานะอ่อนแรงได้

ครืด!

“ขึ้นไป”

ทันทีที่ประตูรถบัสเปิด โซพยองก็สั่งให้ขึ้นไปโดยยังคงเอาปืนจ่ออยู่เช่นเดิม ซึ่งชอนยออุนก็เดินขึ้นบันไดรถบัสไปแต่โดยดี

“เอาล่ะ ถอนกำลังได้”

“ครับผม”

แล้วเจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วก็ขึ้นรถบัสตามพวกเขามาตามลำดับ พอวียางขึ้นมาเป็นคนสุดท้ายประตูรถบัสก็ปิดลง จากนั้นวียางก็กดปุ่มบนแผงหน้าปัดบริเวณคอนโซลรถบัส

แกรก!

ทันใดนั้นกระจกหน้าต่างรถบัสที่เคยใสก็พลันทึบลงจนด้านนอกมองเข้ามาไม่ได้ เมื่อกระบวนการเสร็จสิ้น วียางและเจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วก็เก็บปืนไว้ตรงช่องเก็บอาวุธส่วนตัวใต้เบาะของใครของมันแล้วหยิบกระบองสีดำออกมาจากเอว

ขวับ!

พอสะบัดอย่างแรงกระบองก็ยาวขึ้น นั่นคือกระบองที่เหล่าตำรวจสันติบาลใช้สำหรับจู่โจม จากนั้นโซพยองก็ดึงสายบางอย่างออกแล้วพูดว่า

“ดึงสายไฟแบล็กบ็อกซ์ออกแล้วครับ”

“อืม ดีมาก”

ตึกๆ!

หัวหน้าวียางตีกระบองลงบนฝ่ามือของตัวเองพลางเดินอย่างช้าๆ มาหาชอนยออุนที่ยืนอยู่กลางรถบัสด้วยสายตาข่มขู่ เขายิ้มมุมปากแล้วพูดกับชอนยออุนว่า

“นี่ ไหนลองทำท่าหยิ่งยโสอย่างเมื่อกี้อีกทีซิ จอมยุทธ์เหรอ หึ! เรียนศิลปะการต่อสู้กระจอกๆ แล้วมาทำเป็นอวดดี คนอย่างแกมันต้องโดนกระบอง…”

แกรก!

เฮ้ย

วียางถึงกับหยุดพูดทันทีเมื่อเห็นเรื่องไม่น่าเชื่อด้วยสองตา

แกรก! ตึง!

กุญแจมือที่ควรจะรัดอย่างแน่นหนากลับแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แล้วหล่นลงบนพื้นรถบัส ชอนยออุนส่ายหน้าพลางพูดว่า

“เชื่อไอ้ของเล่นนี่มากนักรึถึงได้กล้าปากดี”

น้ำเสียงของชอนยออุนฟังดูเย็นยะเยือก ทำเอาหัวหน้าวียางถึงกับตกใจจนพูดไม่ออก

กะ…เกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง เครื่องเสียเหรอ

น่าเสียดายที่กุญแจมือยังทำงานได้ดี แต่กำลังภายในของชอนยออุนแข็งแกร่งเกินกว่าจะถูกสลายได้ และต่อให้ไม่มีกำลังภายใน แค่กำลังกล้ามเนื้อของเขาเพียงอย่างเดียวก็เหนือกว่ามนุษย์แล้ว แค่กุญแจมือจึงทำลายได้ไม่ยาก

แย่แล้ว…

ตอนนี้สถานการณ์กลับกลายเป็นเลวร้ายที่สุด ก่อนหน้านี้วียางเชื่อในประสิทธิภาพของกุญแจมือจึงตั้งใจจะใช้กระบองแก้เผ็ดชอนยออุนให้น่วม

“คะ…คือว่า…”

“ข้าเตือนแล้วใช่ไหมว่าอย่าเล่นลูกไม้”

ชอนยออุนยื่นมือออกไป ทันใดนั้นร่างของวียางที่อยู่ห่างไปสี่ห้าก้าวก็ถูกดึงเข้ามา

“มะ…ไม่นะ!”

แม้วียางพยายามคว้าเบาะทั้งสองข้างของรถบัสด้วยกำลังทั้งหมดที่มี แต่ก็ไร้ผล เขาถูกลากตัวเข้าไปหาจนอยู่ตรงปลายจมูกอย่างไม่อาจต้านทาน

หมับ!

ชอนยออุนจับแขนทั้งสองข้างของเขาเอาไว้ วียางรีบตะโกน

“ดะ…เดี๋ยวก่อน! ยิ่งทำร้ายตำรวจสันติบาล…”

“เจ้าหาเรื่องเองนะ”

กร๊อบ!

แขนทั้งสองข้างของวียางถูกบิดจนผิดรูปพร้อมเสียงน่าหวาดกลัว เศษกระดูกหักทิ่มออกมาจากตรงโน้นตรงนี้

“อ๊าก!”

วียางส่งเสียงร้องราวกับคนบ้าเพราะเจ็บปวดเหลือทน

“หัวหน้า!”

“หะ…โหดเหี้ยมชะมัด!”

แม้จะรู้ว่าควรเข้าไปช่วย แต่เหล่าเจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วกลับขลาดกลัวจนตัวไม่กระดิกทั้งที่มีกระบองถืออยู่ในมือ ชอนยออุนพูดกับวียางที่กำลังเจ็บปวดด้วยน้ำเสียงเย็นชาโดยไม่ใส่ใจคนเหล่านั้น

“สนุกอย่างที่เจ้าว่าจริงๆ”

บทที่ 2

ชายนิรนาม (3)

 

วี้หว่อ วี้หว่อ

ณ ห้องฉุกเฉินภายในโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยเมืองเสิ่นหยาง ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นจึงมีจุดเดียวที่เปิดให้บริการ ซึ่งก็คือห้องฉุกเฉิน

เจ้าหน้าที่กู้ภัยช่วยกันย้ายร่างของอีมยองหัวหน้าหน่วยคดีอาชญากรรมรุนแรงหน่วยที่สามแห่งสำนักงานตำรวจสันติบาลบนรถเข็นเข้าห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วน เขาเสียเลือดมากจึงต้องรีบห้ามเลือดและให้เลือดตั้งแต่อยู่ในรถฉุกเฉิน แม้เจ็บปวด แต่อีมยองกลับไม่สลบ

อึก…

ตลอดเวลาบนรถฉุกเฉินในหัวเขามีแต่คำถามว่าทำไมชายที่ดูเหมือนไม่มีวันยอมแพ้ถึงได้เปลี่ยนท่าทีกะทันหันราวกับว่าวางแผนอะไรอยู่

ตึก! ตึก!

ศัลยแพทย์กับเหล่าพยาบาลที่เข้าเวรอยู่รีบวิ่งออกมารอตรงทางเข้าเพราะได้รับการติดต่อจากเจ้าหน้าที่กู้ภัยมาก่อนแล้ว

“อื้อหือ คนที่สามแล้ว”

ก่อนอีมยองจะมาถึง ตำรวจของสถานีตำรวจท้องที่ถูกส่งตัวมาก่อนแล้วสองนาย ดังนั้นอีมยองจึงเป็นคนไข้จากสำนักงานตำรวจสันติบาลรายที่สาม

“ช่วยย้ายมาทางนี้ครับ”

ศัลยแพทย์ชี้เตียงตรวจที่ว่างอยู่ให้เจ้าหน้าที่กู้ภัย จากนั้นเหล่าพยาบาลก็ช่วยกันยกเปลที่วางรองอยู่บนเตียงเพื่อย้ายอีมยองไปบนเตียงตรวจพร้อมกับเหล่าเจ้าหน้าที่กู้ภัยที่ช่วยส่งสัญญาณ

“หนึ่ง สอง!”

ตึง!

“อึก!”

แม้ระมัดระวังที่สุดแล้ว แต่บริเวณบาดแผลยังเจ็บมาก อีมยองจึงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

โธ่เว้ย ว่าแล้วทำไมฝันร้าย เพราะไอ้บ้านั่นแท้ๆ เฮ้อ แต่ก็ยังดีกว่าตาย

ศัลยแพทย์ใช้กรรไกรที่เป็นเวชภัณฑ์ตัดเสื้อและกางเกงที่อีมยองสวมใส่อยู่

“ห้ามเลือดได้ดีมากครับ”

ศัลยแพทย์เอ่ยชมเจ้าหน้าที่กู้ภัย หลังดึงผ้าก๊อซและผ้าพันแผลออกจากบริเวณบาดแผลแล้วก็หันไปสั่งพยาบาลที่อยู่ข้างๆ

“ช่วยเตรียมยาปฏิชีวนะให้หน่อยครับ”

“ค่ะคุณหมอ”

เมื่อถอดผ้าพันแผลที่รัดอยู่ออก ความเจ็บปวดก็แล่นปลาบจนอีมยองต้องกัดฟันและร้องแสดงความเจ็บปวดออกมา โดนกระสุนปืนเจาะร่างมาจะไม่เจ็บได้อย่างไร

หลังจากใช้ผ้าก๊อซฆ่าเชื้อเช็ดเลือดที่แห้งติดบริเวณบาดแผลตรงไหล่ออกมาแล้ว ศัลยแพทย์ก็พยักหน้าแล้วย้ายไปดูตรงต้นขา

กึก!

“อ๊าก!”

พอศัลยแพทย์กดจุดที่โดนยิง อีมยองก็ดันท่อนบนขึ้นมาจากเตียงตรวจและถลึงตาใส่ด้วยสีหน้าราวกับจะถามว่ากดทำไม

“หนักมากรึเปล่าครับ”

เจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วที่ขึ้นรถฉุกเฉินมากับอีมยองเอ่ยถามพร้อมมองด้วยสายตาเป็นห่วง แต่ศัลยแพทย์กลับตอบด้วยสีหน้าแปลกๆ

“ได้ยินว่าโดนกระสุนปืนยิงมาใช่ไหมครับ”

“ครับ”

“ได้ยินว่าเป็นหัวหน้าหน่วยคดีอาชญากรรมรุนแรงด้วย สมกับเป็นมืออาชีพจริงๆ ยอดเยี่ยมมากเลยครับ”

“เอ๋?”

ทั้งเจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วและอีมยองต่างทำหน้าสงสัย แล้วศัลยแพทย์ก็ตอบให้หายสงสัยว่า

“อืม…ขั้นแรกคงต้องขอตรวจอย่างละเอียดอีกทีจึงจะรู้แน่ชัด แต่เท่าที่ดูตอนนี้กระสุนเจาะทะลุอย่างประณีตมากทั้งไหล่และต้นขา กระสุนเจาะผ่านแค่เนื้อไม่โดนกระดูกเลยครับ”

เหตุผลที่ศัลยแพทย์กดต้นขาก็เพื่อดูว่ากระดูกเสียหายหรือไม่

“ถ้าตรวจเสร็จแล้วตรงตามที่ผมคาดเดาก็นอนโรงพยาบาลเพื่อเฝ้าระวังอาการติดเชื้อกับเข้ารับการฟื้นฟูร่างกายสักสัปดาห์ จากนั้นก็ออกโรงพยาบาลกลับไปทำงานแบบนั่งโต๊ะได้เลยครับ”

คำพูดของศัลยแพทย์ทำให้อีมยองมองด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ แม้การแพทย์ยุคใหม่จะพัฒนาไปมากแล้ว แต่เขาก็คิดว่าหากบาดเจ็บจนกล้ามเนื้อหรือกระดูกถูกทำลายน่าจะต้องนอนโรงพยาบาลหลายสัปดาห์

อะไรกันเนี่ย

เขาคิดว่าตัวเองโดนจอมยุทธ์ชุดโบราณใช้เป็นโล่ แต่คำพูดของศัลยแพทย์หมายความว่าจอมยุทธ์ชุดโบราณนั่นไม่ได้ใช้เขาเป็นโล่กำบังกระสุนปืนเฉยๆ แต่ยังพยายามให้เขาบาดเจ็บน้อยที่สุด

เรื่องแบบนี้…มันเป็นไปได้จริงๆ เหรอ

แม้จะบอกว่าเป็นจอมยุทธ์ แต่กลับเก่งมากจนน่าตกใจ และตอนนั้นเองโทรศัพท์ห้องฉุกเฉินก็ดังขึ้น

ปี๊บ! ปี๊บ!

พยาบาลห้องฉุกเฉินที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะรับสาย

“อีอาร์ค่ะ”

ดูเหมือนจะเป็นสายจากภายใน เธอจึงตอบกลับไปด้วยคำศัพท์ที่ใช้ในโรงพยาบาล

คำว่าอีอาร์ (Emergency Room) นั้นหมายถึงห้องฉุกเฉินนั่นเอง และท่าทางจะเกิดเหตุใหญ่ขึ้น พยาบาลจึงยืนนิ่งฟังเสียงจากสายโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก่อนรีบหันมาพูดด้วยน้ำเสียงร้อนใจ

“คุณหมอคะ! มีผู้ป่วยฉุกเฉินถูกส่งมาจากสำนักงานตำรวจสันติบาลอีกสิบรายค่ะ!”

!?

คำว่าสำนักงานตำรวจสันติบาลทำให้อีมยองและเจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหันไปสนใจพยาบาลผู้นั้นทันที ส่วนศัลยแพทย์ก็ขมวดคิ้วแล้วถามว่า

“สันติบาลอีกแล้วเหรอ”

ในเวลาแค่ชั่วโมงเดียวกลับมีผู้ป่วยจากสำนักงานตำรวจสันติบาลถูกส่งตัวมาอย่างต่อเนื่อง แถมครั้งนี้ยังมากถึงสิบราย แบบนี้ก็หมายความว่าเจ้าหน้าที่หนึ่งทีมบาดเจ็บกันหมดไม่ใช่หรือ ศัลยแพทย์หันไปถามพยาบาลที่รับโทรศัพท์เมื่อครู่

“รู้ไหมว่ามาจากหน่วยไหน”

“ดูเหมือนจะเป็นหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่สองค่ะ เวลาไม่ห่างจากเหตุเมื่อกี้ ไม่ทราบว่าเป็นเพื่อนร่วมงานของพวกคุณรึเปล่าคะ”

“หือ?”

คำพูดนั้นทำให้อีมยองและเจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วถึงกับตาโต เพราะพวกเขาคิดว่าในเมื่อจอมยุทธ์คนนั้นยอมร่วมมือแต่โดยดี ทุกอย่างก็น่าจะจบ แต่กลับมาได้ยินอะไรแบบนี้เสียได้

เกิดอะไรขึ้นนะ

สองทุ่มครึ่ง

รถเก๋งสีดำแล่นตรงไปยังสำนักงานตำรวจสันติบาล ชายวัยกลางคนผู้ไว้เคราและนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงเบาะหลังด้านซ้ายของรถคือโฮอิลกยอง รองผู้บัญชาการสำนักงานตำรวจสันติบาล เขาคือบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นหมายเลขสองของสำนักงานตำรวจสันติบาล ซึ่งตลอดเส้นทางมาสำนักงานตำรวจสันติบาล เขาได้บ่นใส่คนขับรถไม่เลิกราวกับกำลังไม่พอใจอย่างมาก

“นี่ คนเรามีตาก็ต้องรู้จักมองไม่ใช่เหรอ รู้ก็รู้ว่าวันนี้ฉันมีนัดสำคัญก็ควรจะจัดการไปตามสมควรสิ ไอ้พวกไม่ได้เรื่องจะเรียกหัวหน้าที่เลิกงานแล้วกลับมาเพื่ออะไร”

จะเพื่ออะไรล่ะ ก็มาทำงานน่ะสิ แล้วการทิ้งคุณนายคนสวยไปเจ้าชู้ใส่สาวน้อยนั่นสำคัญตรงไหน นี่น่ะหรือผู้นำสำนักงานตำรวจสันติบาล

คนขับรถเถียงอยู่ในใจ แต่เขายังต้องการเงินเดือนอยู่จึงไม่อาจเอ่ยปากออกไป ได้แต่ยิ้มเอาใจและเออออตามไป

“นั่นสิครับ แบบนี้ท่านรองต้องจัดการเลยนะครับ”

คะแนนของเขาขึ้นอยู่กับการประจบเอาใจเจ้านาย นิสัยแบบนี้ไม่ต่างจากต้นอ้อล้อไปตามลม แต่คำพูดของคนขับรถกลับทำให้โฮอิลกยองตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“จะบ้าหรือไง เกิดเรื่องขึ้นขนาดนี้จะไปจัดการได้ยังไง เพราะแบบนี้ไงคนอย่างแกถึงได้เป็นแค่คนขับรถ”

ไอ้โง่เอ๊ย! เอาใจไม่ดูตาม้าตาเรือเลย

เขาเกือบจะพลั้งปากออกไปแล้ว แต่ก็ถึงทางเข้าสำนักงานตำรวจสันติบาลพอดี

สำนักงานตำรวจสันติบาลเมืองเสิ่นหยางประกอบด้วยสามตึกหลัก ตึกด้านซ้ายเป็นฝ่ายจราจร ตรงกลางเป็นสำนักงาน หน่วยคดีอาชญากรรมรุนแรง และหน่วยงานเล็กๆ ตึกด้านขวาเป็นของหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วและหน่วยปฏิบัติการพิเศษ

ตึกๆๆ!

ชายวัยสี่สิบต้นๆ ที่อยู่หน้าตึกสำนักงานวิ่งลงบันไดมาราวกับกำลังรออยู่ เขาคือซงวีกัง ผู้บังคับการหน่วยคดีอาชญากรรมรุนแรง โฮอิลกยองบ่นพึมพำระหว่างจ้องมองเขาผ่านหน้าต่าง

“ถ้าไม่ใช่ช่วงพิจารณาเลื่อนขั้นนะ หึ”

อีกไม่นานจะมีการพิจารณาเลื่อนขั้นแล้ว ซึ่งถ้าเขาผ่านก็จะได้ขึ้นเป็นผู้บัญชาการ แต่ต้องไม่เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นเสียก่อน

แกรก!

“สวัสดีครับ”

ซงวีกังเดินเข้ามาเปิดประตูรถให้แล้วทำความเคารพโดยไม่รีรอราวกับคุ้นเคยเรื่องแบบนี้ดี โฮอิลกยองลงรถแล้วเปลี่ยนสีหน้าก่อนพูดว่า

“อืม ไอ้บ้าตัวไหนบังอาจมาทำให้สมาชิกสันติบาลของเราตกอยู่ในสภาพนั้นได้”

เขาถามเหมือนเป็นห่วงเป็นใยคนในครอบครัว ทันทีที่ประตูรถปิดลงคนขับก็แลบลิ้นและยกนิ้วกลางผ่านกระจกเคลือบฟิล์มกันแดดให้โฮอิลกยอง

ระหว่างลงลิฟต์ไปชั้นใต้ดินที่ห้าของตึกสำนักงาน ซงวีกังก็รายงานตามขั้นตอน โฮอิลกยองรับฟังอย่างเหลือเชื่อ

“อะไรกัน เป็นอย่างนั้นได้ยังไง หัวหน้า รองหัวหน้า แล้วก็เจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วกว่าสิบนายในรถบัสคันนั้นถูกหักแขนทั้งสองข้างทุกคนเลยเหรอ”

“แพทย์ห้องฉุกเฉินบอกว่าต้องผ่าตัดจัดการกระดูกที่หักก่อน แล้วค่อยเข้ารับการฟื้นฟูร่างกายซึ่งต้องใช้เวลาประมาณสามสัปดาห์จึงจะหายดีครับ”

“หา!?”

การรักษายาวนานเช่นนี้เกินกว่าที่คนในปี ค.ศ. 2047 คาดคิด เพราะการฟื้นฟูร่างกายที่ถูกพัฒนาขึ้นในประเทศเยอรมนีเป็นการเร่งฟื้นฟูร่างกายจากระดับเซลล์ หลังนำเทคนิคนี้มาใช้ นอกจากโรคทางพันธุกรรมแล้ว การรักษาไม่ว่าจะเป็นภายนอกหรือภายในจะเสร็จสิ้นไม่เกินสองสัปดาห์ หากต้องใช้เวลาถึงสามสัปดาห์กว่าจะหายดีก็แปลว่าอาการหนักมาก

“แล้วปล่อยไอ้นั่นไปเฉยๆ เหรอ”

ในเมื่อกล้าแหย่ตำรวจสันติบาล ทำไมถึงไม่จัดการอะไรเลย ซึ่งผู้บังคับการก็ส่ายหน้าราวกับสิ้นหวังแล้วพูดว่า

“มันเป็นจอมยุทธ์เลยทำอะไรไม่ได้ครับ ขนาดลูกน้องของอีมยองหัวหน้าหน่วยที่สามออกหน้าก็ยังบาดเจ็บกลับมาเลยครับ”

ผู้บังคับการได้เห็นเต็มสองตา แค่ชายผู้นั้นขยับมือเบาๆ ตำรวจในหน่วยคดีอาชญากรรมรุนแรงก็พากันกระเด็นไป หลังจากนั้นพวกเขาจึงปล่อยชายผู้นั้นไว้ในห้องสอบสวนโดยไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งอีก

“ลูกน้องไอ้โง่อีมยองไม่ได้เรื่องเลย ชิ งั้นก็เรียกหน่วยปฏิบัติการพิเศษหรือหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้ามาสิ เป็นจอมยุทธ์ไม่ใช่เหรอ”

“เอ่อ…ท่านรองครับ ทีมนั้นกำลังทำภารกิจจับขบวนการซื้อขายยาเสพติดของแก๊งจอมยุทธ์ที่สันนิษฐานว่าเป็นการร่วมมือกันของพรรคอธรรมกับองค์กรลับแถวๆ นอกกำแพงป้องกันภัยฝั่งเหนือทั้งหมด…”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้บังคับการค่อยๆ เอ่ยอย่างระมัดระวัง โฮอิลกยองก็ยกมือตีหน้าผากตัวเองราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้แล้วพูดว่า

“อ้อ…จริงสิ แต่เห็นว่าเริ่มลงมือตอนสี่โมงใช่ไหม ตอนนี้ก็น่าจะเรียบร้อยและกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ”

“เท่าที่คุยทางวิทยุ ตอนนี้จับคนร้ายในสถานที่เกิดเหตุได้หมดแล้วและกำลังกลับมา อีกไม่นานคงถึงครับ”

คำพูดนั้นทำให้โฮอิลกยองยิ้มอย่างพอใจ เพราะปัญหายาเสพติดถูกพูดถึงในข่าวตั้งแต่เมื่อเดือนก่อน ผลงานวันนี้จึงถือว่าเป็นความสำเร็จระดับหนึ่ง

“โอ้ จบลงด้วยดีสินะ”

ถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรเป็นพิเศษในช่วงนี้จะดีมาก โฮอิลกยองเปลี่ยนมาทำหน้าบึ้งตึงแล้วถามว่า

“แล้วไอ้บ้านั่นอยู่สังกัดที่ไหน ถ้าไม่ใช่พวกนอกรีตก็คงเป็นพรรคอธรรมสินะ”

“เรื่องนั้น…”

“มีอะไร ไม่ใช่งั้นเหรอ”

“เราหาข้อมูลเขาไม่เจอก็เลยหาต้นสังกัดไม่ได้ครับ”

คำพูดของซงวีกังทำให้โฮอิลกยองชักสีหน้าพลางเอ่ยว่า

“จะบอกว่านิรนามงั้นรึ”

ตั้งแต่ขึ้นเป็นรองผู้บัญชาการ เขาไม่เคยเจอจอมยุทธ์นิรนามมาก่อน แม้จะได้ยินเรื่องเล่าว่าในเมืองอื่นมีจอมยุทธ์เช่นนั้น แต่พอเรื่องแบบนี้เกิดในพื้นที่รับผิดชอบของตัวเอง หัวเขาก็ปวดตุบๆ

“แล้วมันไม่มีปากหรือไง”

“ตั้งแต่เข้ามาที่นี่ เขาก็ไม่ยอมพูดอะไรเลยครับ”

“เฮ้อ…อะไรๆ ก็ไม่ยอมพูด ได้ยินว่ามันตกลงมาจากฟ้าด้วยเหรอ หรือจะเกี่ยวข้องกับกลุ่มอำนาจไหนสักแห่ง”

เขาไม่ได้หมายถึงกลุ่มอาชญากรอย่างพรรคอธรรม เพราะในบรรดากลุ่มจอมยุทธ์มีบางกลุ่มที่มีบริษัทขนาดใหญ่อยู่ในครอบครอง แต่กลุ่มเหล่านั้นไม่มีทางสิ้นคิดถึงขั้นมาแหย่หนวดตำรวจสันติบาลอย่างแน่นอน

น่าอึดอัดใจจริงๆ

แม้จะพาตัวมาได้ แต่กลับไม่รู้อะไรเลยแม้แต่ชื่อ

“ตรวจสอบลายนิ้วมือและม่านตาก็ไม่ได้อะไรครับ เลยเรียกหมอโชจากหน่วยแพทย์มาตรวจเลือด เขาเพิ่งมาถึงก่อนท่านรองไม่นาน ตอนนี้น่าจะตรงไปที่ห้องสอบสวนเพื่อเตรียมการตรวจสอบ”

“อืม ไปดูกัน”

หลังจากพูดคุยกันอยู่ตรงหน้าลิฟต์ใต้ดินชั้นห้า พวกเขาก็ตรงไปยังห้องสอบสวน สถานที่ที่ชายผู้นั้นอยู่คือห้องสอบสวนสี่ พวกเขาเดินเข้าไปยังประตูที่อยู่ข้างห้องสอบสวน

“สวัสดีครับ!”

ชายตัวโตกับหญิงผมสั้นในห้องรีบลุกขึ้นทำความเคารพ พวกเขาคือตำรวจในสังกัดหน่วยคดีอาชญากรรมรุนแรงหน่วยที่สาม

“เงียบก่อน”

โฮอิลกยองยกนิ้วแตะริมฝีปากและบอกให้เงียบ ที่นี่คือห้องสังเกตการณ์ที่สามารถมองดูห้องสอบสวนที่อยู่ติดกันผ่านกระจกพิเศษได้ คนที่อยู่ในห้องนี้จะมองเห็นภายในห้องสอบสวนได้ แต่คนภายในห้องสอบสวนจะมองเห็นเหมือนกระจกเงา

ภายในห้องสอบสวนที่มองเห็นผ่านกระจกนั้นมีโต๊ะสูงถูกวางเด่นอยู่ตรงกลางตัวหนึ่ง ตรงนั้นมีชายหนุ่มใบหน้าขาวและผมดำยาวนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ เขาคือชอนยออุนนั่นเอง

[เราจะเก็บแค่ตัวอย่างเลือดเพียงเล็กน้อยไปตรวจหาข้อมูล ไม่ได้จะทำอันตรายอะไรเลยครับ]

เสียงภายในห้องสอบสวนดังขึ้นจากลำโพงในห้องสังเกตการณ์ ภายในห้องสอบสวน โชเซจงหมอจากหน่วยแพทย์ของสำนักงานตำรวจสันติบาลกำลังยืนถือเข็มเก็บตัวอย่างเลือดและโน้มน้าวชอนยออุนมาพักใหญ่แล้ว

“เจ้านั่นเหรอ”

“ใช่ครับ”

“อย่างกับออกมาจากละครย้อนยุคเลย ยึดอาวุธแล้วใช่ไหม”

“ขอโทษครับ”

นอกจากเสื้อผ้าจะขัดหูขัดตาแล้ว พอรู้ว่าอาวุธยังไม่ถูกยึดโฮอิลกยองก็เดาะลิ้นอย่างไม่พอใจ และเดินเข้าใกล้หน้าต่างเพื่อจ้องดูให้ชัดเจน และตอนนั้นเอง

โอ๊ะ

ชอนยออุนที่นั่งนิ่งก็หันมาจ้องเขา ถ้ามองจากทางโน้นก็ควรจะเห็นเพียงภาพสะท้อนตนเอง แต่ชอนยออุนกลับมองมาตรงจุดที่เขายืนอยู่อย่างแม่นยำจนน่าตกใจ โฮอิลกยองจึงถามซงวีกังที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“มองจากทางโน้นมาจะไม่เห็นใช่ไหม”

“ถึงจะหันมามองเขาก็จะมองเห็นแต่ตัวเองครับ”

เพราะภายในห้องสอบสวนจะมองเห็นกระจกนี้เป็นเพียงกระจกเงา

หรือจะคิดไปเองนะ

แล้วชอนยออุนก็หันไปมองหมอโชเซจงอีกครั้ง แม้เมื่อครู่จะทำเอาสะดุ้ง แต่โฮอิลกยองคิดว่าคงเป็นเรื่องบังเอิญจึงกลับมาตั้งอกตั้งใจมองชอนยออุน

“ไม่ยอมให้เก็บเลือดไปตรวจเหรอ”

“เขาคงคิดว่าเราจะทำอันตรายเขา เลยไม่ยอมท่าเดียวค่ะ”

ตำรวจหญิงที่อยู่ด้านหลังตอบ แต่อยู่ๆ ชอนยออุนก็ยื่นแขนขวาออกมาแล้วเอ่ยปากว่า

[ถ้าทำได้ก็เอาไป]

เสียงที่ได้ยินผ่านลำโพงทำให้โฮอิลกยองส่ายหน้าราวกับไม่อยากเชื่อ

“มีปัญหาทางจิตรึเปล่า”

แค่จะเก็บเลือดไปตรวจกลับทำเหมือนตัวเองวิเศษวิโสนักหนา หมอโชเซจงที่อยู่อีกฟากหนึ่งของกระจกก็คงจะคิดไม่ต่างกันจึงถอนหายใจ แล้วใช้สายยางรัดแขนขวาของชอนยออุนก่อนยกเข็มขึ้น

“ไม่ต้องเกร็งแขนนะครับ เจ็บนิดเดียว”

หมอโชเซจงจ่อจะเสียบเข็มลงไปที่เส้นเลือดของชอนยออุน แต่ว่า…

แก๊ก!

“อ๊ะ”

เข็มกลับหักแทนที่จะเสียบเข้าไปในเนื้อ แต่เขาไม่ใช่หมออินเทิร์น^* ที่เพิ่งทำงานมาไม่กี่ปี ฉะนั้นไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้พลาดได้ หมอโชเซจงบ่นพึมพำแล้วก็เปลี่ยนเข็มใหม่ จากนั้นก็ขอร้องชอนยออุน

“อย่าเกร็งแขนนะครับ ปล่อยแขนสบายๆ”

“ข้าไม่ได้เกร็ง”

“เอ่อ…รับทราบครับ ห้ามเกร็งแขนเลยนะครับ ไม่งั้นเส้นเลือดอาจจะเสียหาย”

หมอโชเซจงเช็กดูว่าชอนยออุนกำหมัดและเกร็งแขนหรือเปล่า พอเห็นว่าไม่ ก็จ่อเข็มตรงเส้นเลือดที่ข้อมือเพื่อเสียบเข้าไปอีกครั้ง

แก๊ก!

เมื่อเข็มหักเป็นรอบที่สองหมอโชเซจงก็ตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่ความผิดพลาดของเขา เข็มหักเพราะเหมือนทิ่มลงไปในวัตถุแข็ง

เนื้อคนทำไมถึงได้แข็งแบบนี้

ไม่ว่าจะสร้างกล้ามเนื้อขึ้นมามากแค่ไหนหรือจะเกร็งแขนอย่างไร แค่เสียบเข็มผ่านผิวหนังชั้นนอกเข้าไปได้ก็จบ หมอโชเซจงจึงยังรั้นและหยิบเข็มที่สามมาเปลี่ยน

หมับ!

“เฮ้ย! จะ…จะทำอะไรครับ”

ชอนยออุนจับแขนของเขาแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“ให้โอกาสสองครั้งแล้วยังไม่พออีกรึ”

“อึก! ปะ…ปล่อยนะครับ”

ข้อมือที่ถูกจับเจ็บปวดเหมือนจะหัก หมอโชเซจงจึงขึ้นเสียงบอกให้ปล่อย ซึ่งความจริงแล้วมันเป็นสัญญาณขอความช่วยเหลือจากตำรวจที่อยู่ในห้องสังเกตการณ์

“โธ่เว้ย!”

ตำรวจสองนายในห้องสังเกตการณ์ตั้งท่าจะวิ่งไปที่ห้องสอบสวนด้วยความตกใจ แต่ชอนยออุนกลับหันมา แล้วพูดเหมือนมองเห็นพวกเขาผ่านกระจก

[หากทำอะไรเหลวไหลอีก ข้าจะหักแขนเจ้านี่]

!?

ตำรวจสองนายที่กำลังจะวิ่งออกจากห้องสังเกตการณ์ถึงกับชะงัก แม้จะรู้สึกอยู่สองสามครั้งว่าชอนยออุนจ้องมองพวกตนอยู่ แต่พวกเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ

พึ่บ!

ชอนยออุนลุกจากที่นั่ง

“เฮ้ยๆๆ! ดะ…ได้โปรด ปล่อยเถอะ!”

แม้หมอโชเซจงจะร้องอย่างเจ็บปวด แต่ชอนยออุนกลับไม่สนใจและลากเขาเดินไปจนถึงกระจกของห้องสอบสวน

เฮ้ย

จุดที่เขาเดินมาคือตรงหน้ารองผู้บัญชาการโฮอิลกยอง พอรู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องมองอย่างชัดเจนกว่าเมื่อครู่ ใบหน้าโฮอิลกยองก็ซีดเผือด จากนั้นชอนยออุนก็พูดกับเขาว่า

[เจ้าคงตำแหน่งสูงกว่าเจ้านี่สินะ]

หา!?

เสียงที่ดังขึ้นผ่านลำโพงทำให้โฮอิลกยองเสียวสันหลังวาบจนก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

* อินเทิร์น คือแพทย์ฝึกหัด ภายหลังจบการศึกษาได้แพทยศาสตรบัณฑิตแล้วจะต้องฝึกปฏิบัติงานก่อนหนึ่งปี เมื่อจบและผ่านการประเมินแล้วจะได้ใบประกอบวิชาชีพเวชกรรม