ทดลองอ่าน นาโนมาชิน ภาค มารสวรรค์ข้ามเวลา เล่ม 1 ครั้งที่ 3

บทที่ 3

เวลาสิบสองชั่วโมง (1)

 

PM 09 : 03

ความเงียบไหลเวียนไปทั่วห้องสังเกตการณ์ข้างห้องสอบสวน ทุกคนไม่ว่าจะตำแหน่งไหนต่างมองกระจกพิเศษนั้นด้วยดวงตาสั่นไหวและไม่อาจละสายตา โฮอิลกยองตกใจมาก เขาพูดกับซงวีกังที่ยืนอยู่ด้านหลังโดยไม่หันหน้าไปมอง

“ผู้บังคับการซง กระจกนี่มองไม่เห็นจริงๆ ใช่ไหม”

“จะ…จะเห็นได้ยังไงครับ นอกจากจะมีกล้องรังสีทรรศน์…”

ถ้าต้องการมองทะลุผ่านกระจกพิเศษของห้องสอบสวนที่เป็นกระจกเคลือบอย่างดีก็ต้องใช้กล้องรังสีทรรศน์ที่ใช้ในหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหรือในกองทัพจึงจะมองเห็น แต่ดูเหมือนชอนยออุนจะมองทะลุกระจกได้เอง

“ถ้ามองไม่เห็น เจ้านั่นจะจ้องฉันถูกได้ยังไง!”

โฮอิลกยองเต้นเร่า เมื่อซงวีกังตอบไม่ได้ ตำรวจหญิงผมสั้นที่ตั้งท่าจะไปห้องสอบสวนก็เอ่ยปากขึ้น

“ท่านรองคะ บางทีเขาอาจจะแค่แสร้งทำเพื่อให้เราหวาดหวั่นก็ได้นะคะ”

“แสร้งทำเหรอ”

“เดี๋ยวนี้เรื่องราวในห้องสอบสวนมีให้เห็นในหนังในละครเยอะแยะไปค่ะ คนคงรู้กันหมดแล้วว่าหลังกระจกมีคนอยู่”

คำพูดและท่าทีสงบของเธอทำให้โฮอิลกยองส่ายหน้าอย่างผิดหวัง มันไม่ใช่การแสร้งทำแน่นอน เพราะชายผู้นี้จับจ้องมายังเขาที่อยู่หลังกระจกได้อย่างแม่นยำและยังบอกด้วยว่าตัวเขามีตำแหน่งสูง

เจ้านั่นเป็นจอมยุทธ์ จะมองในมุมมองของคนธรรมดาไม่ได้

แม้เมื่อครู่จะตกใจมาก แต่โฮอิลกยองก็พยายามสงบจิตใจตัวเอง กว่าจะขึ้นมาอยู่ตำแหน่งนี้ได้ เขาไม่ได้คอยแต่เอาใจคนระดับสูงที่ทำตัวน่าปวดหัวเท่านั้น โฮอิลกยองจึงลองเห็นด้วยกับคำพูดของตำรวจหญิง

บางทีเจ้านั่นอาจจะทำแบบนั้นเพื่อให้เราหวาดหวั่น

ฉะนั้นต้องไม่หวั่นไหว ถ้าตกหลุมพรางของคนร้าย การสอบสวนก็จะยิ่งยาก ถึงจะมองผ่านกระจกพิเศษเข้ามาได้ แต่การกันกระสุนและเก็บเสียงน่าจะไม่มีปัญหา โฮอิลกยองกดปุ่มข้างกระจกแล้วพูดผ่านไมค์อย่างสุขุม

“เห็นทางนี้เหรอ”

แม้จะแน่ใจ แต่ก็ต้องยืนยัน

[แล้วใครบอกว่ามองไม่เห็น]

!!!

เสียงของชอนยออุนที่ดังผ่านลำโพงทำให้โฮอิลกยองขมวดคิ้ว ชายผู้นี้มองเห็นพวกเราผ่านกระจกได้จริงๆ ทั้งยังพูดด้วยท่าทีสงบนิ่งราวกับไม่สนใจว่าใครอยู่ในห้องสังเกตการณ์บ้าง

อวดดีนัก

ไม่รู้ทำไมท่าทีเช่นนั้นถึงได้ดูน่าหงุดหงิดนัก แต่โฮอิลกยองยังคงรักษาท่าทีสงบเอาไว้และกดปุ่มพูดอีกครั้ง

“ปล่อยหมอก่อน”

โฮอิลกยองร้องขอให้ปล่อยหมอโชเซจงแห่งสำนักงานตำรวจสันติบาล เพราะการโดนจับข้อมืออยู่อย่างนั้นทำให้เขาดูไม่ต่างจากตัวประกันสักเท่าไร

อึก ดะ…ได้โปรด!

หมอโชเซจงนึกอ้อนวอนชอนยออุนอยู่ในใจด้วยความกลัว แล้วโฮอิลกยองก็พูดต่อด้วยท่าทีสงบ

“ถ้ายอมปล่อยหมอแต่โดยดี โทษจะไม่หนักนะ”

เขาพยายามเจรจา

“ผมคือรองผู้บัญชาการสำนักงานตำรวจสันติบาล สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้”

รองผู้บัญชาการรึ

“ที่นี่มีเพียงท่านผู้บัญชาการคนเดียวที่สูงกว่าผม แค่นี้พอจะยอมเชื่อผมได้ไหม”

อืม

แน่นอนว่านั่นเป็นคำโกหกเพื่อให้การเจรจาลุล่วง เพราะภายในหัวเขาเต็มไปด้วยโทษหนัก

ฉันต้องจัดการแกให้อยู่หมัด

เนื่องจากในห้องสอบสวนและห้องสังเกตการณ์มีกล้องวงจรปิดบันทึกภาพอยู่ อีกทั้งยังมีลูกน้องจ้องมองอยู่ด้วย เขาจึงต้องแสดงการเจรจาให้ปล่อยตัวประกันอย่างดีที่สุด

“เจรจากับคนร้ายแบบนั้น…”

“เดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง”

“ท่านรอง…”

เหล่าตำรวจที่ไม่รู้เรื่องต่างพากันคิดว่าเขากำลังพยายามช่วยชีวิตหมอโชเซจงอยู่ แต่โฮอิลกยองเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการจัดฉาก

หึ คิดว่าคนอย่างฉันจะเจรจากับคนร้ายงั้นเหรอ

ดวงตาของโฮอิลกยองจ้องมองไปที่ไหนสักแห่ง มันคือมืออีกข้างหนึ่งของหมอโชเซจงที่กำลังส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ในมือที่โผล่ออกมาจากกระเป๋าครึ่งหนึ่งกำลังกำเข็มยาสลบอยู่ เมื่อได้ชื่อว่าเป็นแพทย์ประจำสำนักงานตำรวจสันติบาล เขาจึงไม่อาจเข้ามาในห้องสอบสวนโดยไม่มีการเตรียมตัวเผื่อไว้

ฉันมีหน้าที่แค่ดึงความสนใจเท่านั้น

มุมปากของโฮอิลกยองยกยิ้ม สิ่งที่เขาต้องทำคือดึงความสนใจจากชอนยออุนไม่ให้รู้ตัว

แกรก!

โฮอิลกยองกดไมค์พูดอีกครั้ง

“ไม่ต้องตรวจเลือดก็ได้ แต่ช่วยปล่อยตัวประกัน…”

กร๊อบ!

[อ๊าก!]

เสียงร้องของหมอโชเซจงดังผ่านลำโพงห้องสังเกตการณ์ก่อนโฮอิลกยองจะพูดจบ จากนั้นเขาก็ลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้นพร้อมกับข้อมือที่ถูกหัก

“ไอ้บ้านั่นทำอะไรน่ะ!”

สถานการณ์เหนือความคาดหมายเกิดขึ้นก่อนหมอโชเซจงจะเอาเข็มยาสลบปักชอนยออุนเสียอีก จากนั้นชอนยออุนก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

[โง่เง่าเสียจริง คิดว่าข้ามองไม่เห็นภาพสะท้อนบนกระจกรึ]

โธ่เว้ย…

ถึงตอนนี้โฮอิลกยองก็ได้แต่อึ้ง ท่าทีของชอนยออุนที่ดูเหมือนมองทะลุกระจกพิเศษได้ทำให้เขาลืมไปว่าหากมองจากห้องสอบสวนจะเห็นเป็นกระจกเงา

อึก!

หากเขาคำนึงถึงเรื่องนั้นก็คงห้ามหมอโชเซจงไปแล้ว ขณะโฮอิลกยองกำลังอึ้งในข้อผิดพลาดของตัวเองอยู่นั้น ชอนยออุนก็พูดออกมา

[เหตุใดข้าต้องจับคนเช่นนี้เป็นตัวประกันด้วย]

“อะไรนะ”

[อย่าคิดทำอะไรเหลวไหล แล้วอย่าเข้าใจผิดคิดว่าข้ายอมมาที่นี่แต่โดยดีเพราะกลัวพวกเจ้า]

คำเตือนของชอนยออุนทำเอาโฮอิลกยองกำหมัดทุบกระจก

ปัง!

“ไอ้…บ้านี่!”

เขาถึงกับสบถคำด่าออกมาและลืมการสร้างภาพไปเสียสนิท ส่วนซงวีกังและตำรวจสองนายต่างพากันเกรงใจเจ้านายจนพูดอะไรไม่ได้

กล้าดียังไงถึงข่มขู่รองผู้บัญชาการสำนักงานตำรวจสันติบาลอย่างฉัน ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

นั่นไม่ใช่ท่าทีของคนถูกกักตัวอยู่ในห้องสอบสวน แม้จะต้องรักษาภาพลักษณ์ แต่ตอนนี้เขาไม่อาจสะกดนิสัยเดิมเอาไว้ได้ แต่หลังทุบกระจกแล้วยืนตัวสั่นเทาอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พบเรื่องแปลกบางอย่าง

เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ฉันกดปุ่มปิดไมค์รึยังนะ

เรื่องไม่คาดคิดเมื่อครู่ทำให้เขามัวแต่หัวเสียและลืมตัว จนด่าออกไปทั้งที่ยังไม่ได้ปิดไมค์ โฮอิลกยองถามซงวีกังที่อยู่ด้านหลัง

“เมื่อกี้ฉันกดปิดไมค์หรือยังนะ”

“เอ่อ…”

แค่ดูจากอาการตกใจหลังจากถามไปก็รู้ได้ทันที ตอนหมอโชเซจงถูกหักข้อมือ เขาละมือออกจากปุ่มไมค์แล้ว

ละ…แล้วมัน?

ห้องสังเกตการณ์นั้นเก็บเสียงได้ แม้จะส่งเสียงดังแค่ไหนก็ไม่มีทางเล็ดลอดเข้าไปในห้องสอบสวน แต่ตอนนี้ชอนยออุนได้ยินเสียงเขาผ่านไมค์แล้ว โฮอิลกยองจ้องมองชอนยออุนผ่านกระจกพิเศษ

“กะ…แก…เป็นใครกันแน่”

ชอนยออุนตอบคำถามด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

[ข้าไม่จำเป็นต้องบอกให้เจ้ารู้ ระหว่างที่ข้าอยู่ที่นี่ อย่ามากวนใจข้าอีก ข้าขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย]

“หึ!”

โฮอิลกยองส่งเสียงออกจมูกด้วยความอึ้ง เพราะชอนยออุนพูดเหมือนกับว่าอีกไม่นานจะได้ออกจากห้องสอบสวนทั้งที่ยังไม่เห็นวี่แววว่าใครจะมาช่วยเลย โฮอิลกยองพยายามสะกดความโกรธเอาไว้จนตัวสั่น เขาเอ่ยถามซงวีกังโดยไม่หันไปมอง

“ห้องสอบสวนสี่กับห้าเป็นห้องพิเศษสำหรับคนมีฝีมือใช่ไหม”

“ชะ…ใช่แล้วครับ พอดีเห็นว่าเป็นจอมยุทธ์ก็เลย…”

“ช่างเถอะ”

เขาถามเพื่อยืนยันข้อมูล ห้องสอบสวนที่ชอนยออุนอยู่เป็นห้องสำหรับผู้มีฝีมือพิเศษ เพราะบางครั้งก็มีพวกที่เชื่อในพลังหรือความสามารถของตัวเองอย่างเช่นจอมยุทธ์ก่อเรื่องขึ้นมาจึงต้องมีห้องสอบสวนที่สร้างจากโลหะผสมเอาไว้ด้วย กระจกพิเศษที่อยู่ตรงหน้าก็กันกระสุนได้แม้จะถูกยิงปืนกลใส่อย่างต่อเนื่องสิบห้านาที

แกรก!

โฮอิลกยองเปิดกล่องอุปกรณ์ที่อยู่ข้างไมค์ ข้างในมีปุ่มกดอยู่สองปุ่ม หากกดปุ่มสีเขียวด้านซ้ายแก๊สยาสลบผสมยาระงับประสาทจะถูกปล่อยออกมา หากกดปุ่มสีแดงด้านขวาแก๊สน้ำตาอย่างแรงจะถูกพ่นออกมา มันเป็นอุปกรณ์ที่มีไว้เพื่อระงับเหตุรุนแรงที่อาจเกิดขึ้นขณะการสอบสวน

“เฮ้อ”

โฮอิลกยองถอนใจยาวก่อนสูดลมหายใจเข้าลึก เขาจ้องมองไปอีกฟากหนึ่งของกระจกพลางสัมผัสปุ่มเหล่านั้น ในเมื่ออีกฝ่ายได้ยินอยู่แล้ว เขาจึงไม่ต้องกดปุ่มไมค์อีก

“ฉันไม่สนหรอกนะว่าแกจะมีใครอยู่เบื้องหลัง”

[…]

“แต่ฉันเป็นตำรวจสันติบาลมายี่สิบสี่ปี เคยเห็นคนที่เชื่อในพลังความสามารถของตัวเองแล้วมาทำท่าหยิ่งผยองแบบนี้หลายสิบ…ไม่สิ หลายร้อยคนแล้ว”

แม้จะพูดด้วยท่าทางสงบ แต่น้ำเสียงของเขากลับสั่น มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ นิ้วชี้ขวาของเขาเลื่อนไปยังปุ่มสีแดง ซงวีกังเห็นดังนั้นจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงลำบากใจ

“ทะ…ท่านรอง หมอโชยังอยู่ในห้องสอบสวนนะครับ”

“อยู่เฉยๆ!”

เขายกมือเป็นเชิงบอกว่าอย่าเข้ามาใกล้ ขณะจ้องมองชอนยออุนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของกระจก

“อย่ายุ่งกับแกก่อนที่แกจะได้ออกไปงั้นเหรอ หึ! ท่าจะบ้าไปแล้ว ฉันขอเอาตำแหน่งรองผู้บัญชาการเป็นประกันเลยว่าแกไม่มีทางได้ออกจากห้องสอบสวนนี้แน่ ถ้าได้ออกจะต้องออกไปในฐานะคนร้ายคดีพิเศษ ซึ่งต้องไปกินข้าวแดงในคุกหลายสิบปี…”

ปัง!

ชอนยออุนใช้ฝ่ามือตีกระจกพิเศษบานนั้น เขาแค่ใช้ฝ่ามือ แต่บานกระจกกลับสั่นไหวราวกับโดนกำปั้นหนักๆ กระนั้นก็ไม่เกิดรอยร้าวใดๆ แม้จะตกใจ แต่พอเห็นว่ากระจกยังอยู่ดี โฮอิลกยองก็พูดเย้ยหยัน

“ฮ่าๆ! ไม่รู้เหรอว่านี่คือกระจกกันกระสุน แค่ฝ่ามือมันจะ…”

เปรี๊ยะ!

!?

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ กระจกพิเศษก็เริ่มร้าวโดยเริ่มจากจุดที่ถูกฝ่ามือของชอนยออุนตีทั้งที่เขาไม่ได้ยกมือตีกระจกอีกรอบด้วยซ้ำ

ครืน

กระจกพิเศษสั่นราวกับเกิดแผ่นดินไหวโดยมีฝ่ามือของชอนยออุนเป็นศูนย์กลาง การสั่นไหวนั้นแรงขึ้นจนดูน่ากลัว

บะ…บ้าไปแล้ว!

โฮอิลกยองตกใจจนเกือบกดปุ่มสีแดงปล่อยแก๊สน้ำตา แต่ตอนนั้นเอง

เพล้ง!

“เฮ้ย!”

“อ๊าก!”

กระจกพิเศษแตกเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะพังทลายลงไปทางห้องสังเกตการณ์ คลื่นเศษกระจกทำให้คนที่อยู่ในห้องสังเกตการณ์ ไล่ตั้งแต่รองผู้บัญชาการโฮอิลกยอง ผู้บังคับการซงวีกัง และตำรวจอีกสองนายต้องกระโดดหนีไปด้านหลัง

โครม!!

“แค่กๆ!”

“โอ๊ย…”

โชคดีที่เศษกระจกแตกเป็นเม็ดเล็กๆ ไม่เช่นนั้นคงพวกเขาถูกเศษกระจกแหลมแทงไปทั่วร่าง แต่การกระโดดหลบก็ทำให้ร่างไปชนผนังจนล้มลง แรงปะทะที่เกิดขึ้นทำให้พวกเขาได้แต่กระแอมไออย่างไร้สติ

ตึก!

หูของโฮอิลกยองได้ยินเสียงฝีเท้า แม้จะยังตั้งสติไม่ได้ แต่ก็รู้สึกถึงอันตรายจึงพยายามดึงปืนจากซองตรงอก ทว่าตัวเขากลับลอยละลิ่วออกไป

“เฮ้ย!”

ปัง!

“อึก!”

ร่างของเขาก็ถูกตรึงในสภาพแผ่หลาอยู่บนผนังห้องสังเกตการณ์ แม้จะพยายามขยับตัวที่กำลังถูกตรึงไว้ด้วยพลังบางอย่าง แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย ถึงมีปืนคาดอยู่ที่อกก็ไร้ประโยชน์

“ท่านรอง!”

“แค่ก!”

ตำรวจร่างใหญ่กระแอมไอพลางหยิบปืน ตำรวจหญิงผมสั้นพยุงตัวลุกขึ้นและดึงปืนออกจากซองตรงเอว ทว่า…

กริ๊ก!

“อ๊ะ!”

“ปะ…ปืน!”

ปืนสองกระบอกที่อยู่ในมือพวกเขาลอยเข้าไปอยู่ในมือคนผู้หนึ่ง เขาคือชอนยออุนที่ก้าวข้ามมายังห้องสังเกตการณ์นั่นเอง เขากำปืนที่แย่งมาไว้ในสองมือก่อนจะบดขยี้มัน

กร๊อบแกร๊บ!

ปืนสองกระบอกงอพับยับย่นราวกับเป็นปืนพลาสติก สภาพยามตกลงบนพื้นไม่ต่างอะไรจากเศษเหล็ก

เป็น…ไปได้ยังไง…

ภาพน่าเหลือเชื่อทำให้ซงวีกังพยายามพยุงตัวลุกขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้ จึงได้แต่อ้าปากค้างอย่างสติหลุดลอย พลังไม่รู้ที่มานั้นทำเอาตำรวจหญิงหวาดหวั่นจนทรุดนั่งลงกับพื้น แต่ตำรวจหนุ่มอีกนายมองเห็นแล้วว่าสถานการณ์กำลังแย่จึงคิดทำอะไรบางอย่างด้วยการวิ่งเข้าหาชอนยออุน

“แก!”

ขวับ!

ชอนยออุนขยับนิ้วเบาๆ ไปทางตำรวจนายนั้น

ฟิ้ว!

“เฮ้ย!”

โครม!

ตำรวจหนุ่มร่างใหญ่ปลิวไปกระแทกผนังอย่างแรงราวเศษทิชชูบางเบา ศีรษะเขาถูกกระแทกจนเลือดไหลออกมาและหมดสติไป

มะ…มัน…เป็นใคร…กันแน่

ความกลัวเข้าครอบงำโฮอิลกยองที่ถูกตรึงอยู่บนผนัง ตลอดชีวิตตำรวจสันติบาล เขาพบเห็นจอมยุทธ์มามาก แน่นอนว่าส่วนใหญ่จะเป็นอาชญากรที่ก่อคดีต่างๆ แต่คนพวกนั้นไม่อาจเทียบชายผู้นี้ได้เลย

ตึก! ตึก!

ชอนยออุนเดินเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ แค่เดินเข้ามาแรงกดดันก็บีบรัดหัวใจโฮอิลกยองอย่างหนัก

ได้โปรด! ได้โปรด!

เขาควรจะพูดอะไรออกมา แต่ทำได้เพียงขยับปากโดยไม่เสียงใดๆ

ซ่า!

ขากางเกงสแล็กส์เปียกอุ่น พอเห็นสภาพนั้นชอนยออุนก็หัวเราะด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“ข้าเตือนแล้วนะ”

เขาเอ่ยถึงคำเตือนอีกครั้งแล้วทอดสายตามองโฮอิลกยองที่ได้แต่ขยับปากโดยไร้เสียงใดๆ จากนั้นก็ยกมือลูบคางและยกริมฝีปากยิ้มก่อนพูดว่า

“ตัวประกันงั้นรึ…ใช่แล้ว ต้องอย่างนี้สิ”

!!!

สองตาของโฮอิลกยองเบิกกว้างจนแทบจะถลนออกมา

บทที่ 3

เวลาสิบสองชั่วโมง (2)

 

PM 11 : 45

“แฮก…แฮก…”

ในห้องสอบสวนสี่ซึ่งเงียบลงไปแล้วนั้นมีเสียงใครคนหนึ่งพ่นลมหายใจออกมา เขาคือรองผู้บัญชาการโฮอิลกยองแห่งสำนักงานตำรวจสันติบาลเมืองเสิ่นหยางที่ใบหน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางอึดอัด สองแขนถูกปล่อยลงอย่างไร้เรี่ยวแรง ไหล่หลุดจนห้อยลงไปข้างล่าง

หึ ไอ้บ้าเอ๊ย ถึงกับถอดกระดูกฉันเลยรึ

โฮอิลกยองนึกด่าอยู่ในใจ ดูเหมือนกระดูกไหล่จะหลุดอย่างเดียว แต่ความจริงแล้วกระดูกข้อศอกของเขาก็หลุดด้วย แค่ขยับนิดเดียวก็เจ็บใช่เล่น

ทำไมคนเป็นถึงรองผู้บัญชาการอย่างฉันต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วยนะ

ฝั่งตรงข้ามเขา ชอนยออุนกำลังนั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้ ใบหน้าดูสงบนิ่งราวกับนั่งสมาธิ

ไอ้เวร คิดว่าจับฉันเป็นตัวประกันแล้วไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วหรือไง

ใช่แล้ว เขาคือตัวประกันของชอนยออุน ผู้ที่เป็นถึงรองผู้บัญชาการสำนักงานตำรวจสันติบาลอย่างเขาถูกจับเป็นตัวประกันอยู่ในห้องสอบสวนของสำนักงานตำรวจสันติบาลและไม่อาจกระดุกกระดิกตัวทำอะไรได้เลย

บ้าเอ๊ย!

เขาพลาดที่เปิดเผยตำแหน่งของตนเองไปตอนแรกจึงกลายเป็นตัวประกันที่เหมาะเหม็ง ทำให้ชอนยออุนจับเขาเป็นตัวประกันเพียงคนเดียว แล้วไล่ผู้บังคับการซงวีกังและตำรวจสองนายออกจากห้องสังเกตการณ์พร้อมเตือนว่าอย่ามาทำให้ตนรำคาญอีก

เมื่อกระจกพิเศษแตกไปแล้ว ห้องสอบสวนกับห้องสังเกตการณ์จึงไม่ต่างจากห้องเดียวกัน

ทำอะไรกันอยู่นะ

โฮอิลกยองจ้องไปที่กล้องวงจรปิดบนเพดาน เมื่อห้องสังเกตการณ์ไม่อาจทำหน้าที่ของมันได้ จุดเดียวที่จะมองเห็นสถานการณ์ภายในห้องสอบสวนได้ก็คือห้องควบคุมกล้องวงจรปิด

ควรจะทำอะไรบ้างไม่ใช่เหรอ แล้วไอ้พวกที่บอกว่ากำลังมา ทำไมถึงเงียบไปหมด

เขานึกเดือดดาลในใจ ซงวีกังบอกเอาไว้ว่าหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้าเสร็จภารกิจแล้วและกำลังเดินทางกลับมา ถ้าเดินทางจากพื้นที่นอกกำแพงป้องกันภัยฝั่งเหนือ ใช้เวลาประมาณสี่สิบนาทีก็น่าจะถึง แต่ตอนนี้กลับไม่มีข่าวใดๆ กระดูกที่หลุดออกจากเบ้าทำให้เขาเจ็บปวดมาก ซ้ำยังต้องคอยสังเกตท่าทีของชอนยออุนอีก ทำให้ตอนนี้เขาทรมานเหลือเกิน

หึ อย่าให้ฉันออกไปได้นะ ฉันจะส่งไอ้ผู้บังคับการซงนั่นไปเป็นหัวหน้าสถานีตำรวจย่อยแถวชานเมืองใกล้เกต

เขานึกโทษซงวีกังที่เรียกเขากลับมาทั้งที่เลิกงานไปแล้ว และแอบมองชอนยออุนด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวระหว่างรอความช่วยเหลือ

ดึกแบบนี้ อย่าบอกนะว่าหลับอยู่

ชอนยออุนไม่ขยับเลย เมื่อเห็นดังนั้นโฮอิลกยองก็ค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้

ฟึ่บ!

“ก้าวเท้าแค่ก้าวเดียว ข้าจะหักกระดูกให้เดินไม่ได้”

เฮ้ย!

หัวใจเขาตกลงไปอยู่ตาตุ่มทันที แค่ลุกขึ้นนิดเดียวกลับมีคำเตือนถูกเอ่ยออกมาทั้งที่ตายังไม่ลืม

ผลุบ!

โฮอิลกยองรีบนั่งลงอย่างเรียบร้อยราวกับกุลสตรี แม้จะหลับตาอยู่ แต่ชอนยออุนกลับรับรู้ถึงความเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ

“หากรู้เช่นนี้หักขาตั้งแต่แรกเสียก็ดี”

เมื่อชอนยออุนพึมพำออกมาราวกับรำคาญ โฮอิลกยองก็เลิกฝันถึงการแอบหนีและลอบบ่นอยู่ในใจ

ไอ้บ้านี่ไม่ได้หลับ แค่หลับตาหรอกเหรอ จะบ้าตายอยู่แล้ว

เหตุผลที่ชอนยออุนต้องทำสมาธิก็เพื่อจัดระเบียบข้อมูลที่ได้รับเข้ามาในหัว

ช่างเป็นโลกที่น่าตกใจและน่าอัศจรรย์เหลือเกิน

โลกแห่งอนาคตที่พึ่งพาไฟฟ้าแห่งนี้สร้างความประหลาดใจแก่ชอนยออุนอย่างยิ่ง ไม่ใช่แค่นั้น แต่ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นวัฒนธรรมหรือแม้แต่โครงสร้างทางสังคมก็ยังแตกต่างจากโลกที่เขารู้จักลิบลับ

โลกที่ไร้ราชสำนักงั้นรึ…

นี่คือสิ่งที่ชอนยออุนตกใจที่สุด เพราะในยุคที่เขาอยู่นั้น ผู้ที่ได้ชื่อว่าจักรพรรดิเป็นผู้ที่มีอำนาจสิทธิ์ขาด แต่ในโลกอนาคตแห่งนี้กลับไม่มี แม้จะยังมีประเทศที่มีราชสำนักอยู่ แต่ในความเป็นจริงพวกเขากลับเป็นเพียงสัญลักษณ์เท่านั้น ความเปลี่ยนแปลงต่างๆ เหล่านี้ทำให้ชอนยออุนผู้สุขุมอดตกใจไม่ได้

นี่คือการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัยงั้นหรือ

แค่นาโนก็มีเทคโนโลยีต่างๆ มากมายอยู่ในนั้น และสาเหตุที่ชอนยออุนยังนิ่งอยู่ได้ก็เพราะมีนาโนที่เหนือกว่าเทคโนโลยีในยุคนี้

แต่นาโน ข้อมูลที่ส่งมาให้ข้าเป็นเพียงข้อมูลพื้นฐานเท่านั้นรึ

[หลังจากเข้ามาในตึกของสำนักงานตำรวจสันติบาล การเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตแบบไร้สายถูกขัดขวางจึงเรียบเรียงข้อมูลได้เท่านี้]

นาโนได้รวบรวมข้อมูลเหล่านั้นมาจากอินเตอร์เน็ต ทว่าข้อมูลในโลกยุคปัจจุบันมีมาก แต่นาโนมีเวลาน้อยจึงสามารถส่งมอบได้เพียงส่วนหนึ่ง

ภายในสำนักงานตำรวจสันติบาลเต็มไปด้วยความลับจึงไม่มีการใช้อินเตอร์เน็ตแบบไร้สาย อีกทั้งระหว่างนั่งรถบัสของหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วมาที่นี่ คลื่นรบกวนสัญญาณสื่อสารก็ถูกปล่อยออกมาอยู่ตลอดจึงไม่มีเวลาให้รวบรวมข้อมูลนัก มีช่วงเวลาเพียงสั้นๆ ระหว่างลงจากรถบัสเข้าไปในตึกสำนักงานเท่านั้น

ชอนยออุนร้องขอนาโนผ่านทางสมองให้รวบรวมข้อมูลมาให้อีก

นาโน ข้ามีเรื่องอยากถามตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว ยุคที่เจ้าถูกสร้างขึ้นมันนับจากนี้ไปอีกหลายร้อยปี ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็น่าจะมีข้อมูลอยู่แล้วโดยไม่ต้องรวบรวมข้อมูลจากที่นี่เพิ่มก็ได้ ไม่ใช่รึ

นี่คือข้อสงสัยของเขา เขาคิดว่านาโนไม่จำเป็นต้องรวบรวมข้อมูลมากมาย หากเป็นเขาคนเดิมก็คงไม่ถามอะไรเช่นนี้ แต่พอได้รับข้อมูลของยุคนี้ และได้รู้ข้อมูลของอินเตอร์เน็ตหรือสิ่งที่เรียกว่าคอมพิวเตอร์แล้ว เขาก็นึกสงสัยขึ้นมา

[มีส่วนที่ต่างจากข้อมูลในบันทึก]

อะไรนะ

[ข้อมูลเกี่ยวกับสังคม วัฒนธรรม และเทคโนโลยีมีจุดแตกต่างจากข้อมูลที่บันทึกเอาไว้บางส่วนจึงต้องใช้เวลาคัดแยก]

ชอนยออุนไม่เข้าใจคำพูดของนาโนเลย เหมือนนาโนกำลังบอกว่ายุคนี้แตกต่างจากโลกอนาคตที่นาโนรู้จัก ชอนยออุนจึงทำหน้ามุ่ยทั้งที่ยังคงหลับตา

มันจะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร

แล้วนาโนก็ตอบในสิ่งที่น่าจะถูกต้องที่สุด

[เป็นไปได้มากว่าจะเป็นแกนเวลาอื่น]

แกนเวลาอื่นรึ อา…!

คำพูดนั้นทำให้ชอนยออุนนึกถึงคำพูดของชอนมูซอง ทายาทของเขาอธิบายว่าการที่ตัวเขาไม่หายไปแม้อดีตจะเปลี่ยนไปนั้นข้องเกี่ยวกับแกนเวลา เมื่อเกิดพฤติกรรมหรือเหตุการณ์แตกต่างกัน มิติของอวกาศจะถูกแบ่งและแกนเวลาก็จะเปลี่ยนแปลงไป

เช่นนั้นโลกนี้ก็เหมือนเป็นคนละโลกเลยน่ะสิ

ข้อมูลเกี่ยวกับยุคนี้ที่นาโนมีอยู่เท่ากับไร้ความหมาย ถ้าเทียบเป็นตัวเลขแล้วก็เหมือนเริ่มต้นจากศูนย์เลยทีเดียว

แล้วจะกลับไปโลกเดิมได้อย่างไร

เขามีเหตุผลให้ต้องกลับไป ทั้งพรรคมารที่เขาเป็นประมุขอยู่และมุนคยูกับลูกที่ยังไม่เกิด ทุกอย่างในโลกอดีตทำให้เขาไม่อาจหลงทางอยู่ในยุคนี้ได้นาน เขาเอ่ยถามนาโนอย่างกลุ้มใจ

นาโน เครื่องที่ช่วยให้เคลื่อนย้ายผ่านกาลเวลาได้…เอ๊ะ?

ระหว่างถามนาโน ชอนยออุนกลับชะงัก เขาลืมตาขึ้นแล้วจ้องมองขึ้นไปบนเพดาน

หือ? เป็นอะไรของมันน่ะ

ท่าทางอันไร้สาเหตุนั่นทำให้โฮอิลกยองที่ลอบสังเกตอยู่นึกสงสัย

ชั้นสองของตึกสำนักงานตำรวจสันติบาลเมืองเสิ่นหยาง

บรรยากาศภายในหน่วยคดีอาชญากรรมรุนแรงที่อยู่ชั้นสองดูแย่มาก แม้จะเรียกหน่วยที่สามรวมทั้งตำรวจหน่วยคดีอาชญากรรมรุนแรงที่เข้าเวรอยู่ทั้งหมดมารวมตัวกันก็ยังหาทางออกไม่ได้

ตอนนี้รองผู้บัญชาการสำนักงานตำรวจสันติบาลถูกจับเป็นตัวประกัน พอตำรวจหญิงผมสั้นที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำเดินเข้าห้องมา ผู้บังคับการหน่วยคดีอาชญากรรมรุนแรงก็ขมวดคิ้วถาม

“ที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”

“ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลยค่ะ ท่านรองก็ยังปลอดภัยดี”

ที่แท้ตำรวจหญิงก็ไปเช็กห้องควบคุมกล้องวงจรปิดมาว่ามีปัญหาอะไรหรือไม่

ปัง!

ผู้บังคับการซงวีกังกำหมัดแล้วทุบโต๊ะ

“ปลอดภัยงั้นเหรอ สภาพอย่างนั้นเรียกว่าปลอดภัยได้ยังไง”

เขาเห็นกับตาว่าท่านรองถูกดูแคลนขนาดไหน ทั้งกรีดร้องเพราะถูกถอดกระดูกไหล่และข้อศอก แถมยังปัสสาวะราดอีกด้วย

“แต่ว่า…ดูไม่มีท่าทีว่าจะทำอันตรายอื่นเลยนะคะ”

ตำรวจหญิงตอบด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ ซงวีกังไม่กล้าสบตากับเธอ เพราะเขาเป็นเพียงคนเดียวในห้องสังเกตการณ์ที่ไม่ได้ตอบโต้ใดๆ ที่เขาไม่ตำหนิเธอก็เพราะกลัวว่าตำรวจนายอื่นจะรู้ว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย

“โธ่เว้ย! แล้วหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้าล่ะ”

ซงวีกังถามตำรวจนายอื่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ตำรวจผู้รับหน้าที่เฝ้าวิทยุไร้สายจึงค่อยๆ เอ่ยปาก

“ตั้งแต่ปิดวิทยุไปเมื่อชั่วโมงก่อนก็ไม่ติดต่ออะไรมาอีกเลยครับ”

“เฮ้อ…”

ซงวีกังถอนใจยาว หากเป็นไปตามแผน หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้าควรมาถึงสำนักงานตำรวจสันติบาลแล้ว แต่พวกเขากลับประสบปัญหาไม่คาดฝัน พวกจอมยุทธ์ที่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนที่ถูกจับอยู่ในรถบัสโจมตี ส่งผลให้พวกที่อยู่ตรงนี้ไม่อาจลงมือทำอะไรได้และเดินวนไปเวียนมาเท่านั้น ซงวีกังยิ่งว้าวุ่นใจ

อีกไม่นานจะมีการพิจารณาความดีความชอบแล้ว

ใครจะไปคิดว่าจะโดนบททดสอบหนักหนาขนาดนี้ รองผู้บัญชาการถูกจับไปเป็นตัวประกันต่อหน้าต่อตา ถ้าไม่รีบจัดการมีหวังถูกลดตำแหน่งแน่

“โธ่เว้ย ทำไมเราต้องมาตกที่นั่งลำบากเพราะไอ้คนเถื่อนนั่นด้วย แบบนี้เท่ากับว่าเรากลายเป็นความอัปยศของสำนักงานตำรวจสันติบาลเลยนะ”

“เอ่อ…”

ตำรวจนายหนึ่งเอ่ยปากขัดซงวีกังที่กำลังโมโห ซงวีกังจึงถามอย่างหงุดหงิด

“อะไร”

“เราลองติดต่อสมาคมจอมยุทธ์สาขาเมืองเสิ่นหยางดูดีไหมครับ”

คำถามของตำรวจนายนั้นทำให้ซงวีกังชักสีหน้าด้วยเหตุผลที่ทุกคนต่างรู้กันดี ถ้าเป็นหน่วยงานราชการอย่างกระทรวงจอมยุทธ์คงไม่มีใครว่า แต่สมาคมจอมยุทธ์เป็นองค์กรเอกชน หากหน่วยงานราชการอย่างพวกตนติดต่อเอกชนไปเพราะแก้ปัญหาไม่ได้ก็เท่ากับเสียหน้า

กรอด!

ซงวีกังกัดฟันก่อนจะปรี่เข้าหาตำรวจนายนั้น

“พูดอะไรให้มันมีประโยชน์หน่อย ถ้าเกิดใครเขารู้ว่าสำนักงานตำรวจสันติบาลไปขอความช่วยเหลือ…”

“ผู้บังคับการครับ เราแค่สอบถามข้อมูลของเจ้านั่นนิดหน่อยก็น่าจะได้นะครับ”

“ข้อมูล?”

“ตอนนี้สมาคมจอมยุทธ์กำลังผลักดันสิทธิ์ดูแลตัวเองโดยที่กระทรวงจอมยุทธ์เข้าแทรกแซงไม่ได้อยู่นี่ครับ”

“จริงสินะ”

ซงวีกังหันมาสนใจความคิดเห็นที่ปัดตกไปแทบจะทันที ในเมื่อตอนนี้ไม่มีทางออกที่ดีกว่า

“พวกเขาพยายามจัดการเรื่องเกี่ยวกับจอมยุทธ์ด้วยศักยภาพของพวกเขาเองเสมอ บางทีพวกเขาอาจจะสนใจจอมยุทธ์เถื่อนนี่ก็ได้นะครับ”

“พูดง่ายๆ คือลองล่อเหยื่อดูสักหน่อยสินะ”

“ใช่แล้วครับ ถ้าทำได้ดีเราก็จะได้รู้ว่าเจ้านั่นเป็นจอมยุทธ์ที่ได้รับการลงทะเบียนหรือยัง แล้วถ้าพวกเขาสนใจ…”

“ไอ้พวกนั้นก็จะออกหน้าโดยที่เราไม่ต้องร้องขอเลย ทำไมเพิ่งมาบอกอะไรดีๆ แบบนี้ ไม่รีบบอกก่อนหน้านี้”

คำพูดของซงวีกังทำให้ตำรวจนายนั้นขมวดคิ้วเพราะคำชมนี้ฟังดูไม่เหมือนคำชมเลย ซงวีกังคิดว่าคำพูดของตำรวจนายนั้นถูกต้องจึงค้นหาเบอร์โทรศัพท์ของสมาคมจอมยุทธ์สาขาเมืองเสิ่นหยางแล้วกดโทรศัพท์ พอกดเสร็จเสียงเชื่อมต่อสัญญาณที่แสนคุ้นเคยก็ดังขึ้น

[พวกเราคือลูกหลานของเหล่าจอมยุทธ์ที่น่าภาคภูมิใจ นับเป็นเกียรติที่บรรพบุรุษของพวกเราพัฒนาฝีมือจนแกร่งกล้า…]

แล้วก็ได้ยินเนื้อเพลงประกอบดนตรีสไตล์เรโทรเหมือนเพลงจากภาพยนตร์เรื่องกระบี่เย้ยยุทธจักร^* ซงวีกังชักสีหน้าพลางบ่นพึมพำ

“ไม่อายบ้างเลยหรือไง นี่ไม่ใช่เมื่อสามสิบสี่สิบปีก่อนนะ แม้แต่หน่วยงานราชการยังไม่ทำเพลงแบบนี้เลย”

แล้วเสียงต่อสัญญาณก็จบลงพร้อมเสียงที่เอ่ยขึ้นก่อนเขาจะบ่นจบ

[สมาคมจอมยุทธ์สาขาเสิ่นหยาง]

“ฮัลโหล ผมโทรจากสำนักงานตำรวจ…”

[ตอนนี้ไม่ใช่เวลาทำการจึงไม่ให้สามารถให้บริการท่านได้ หากต้องการรับคำปรึกษาทางโทรศัพท์สามารถโทรเข้ามาได้ตั้งแต่เก้านาฬิกา…]

“เวรเอ๊ย!”

ปัง!

ซงวีกังเดือดดาลอย่างหนักจึงปาหูโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทำงาน ตอนนี้คือเวลายี่สิบสามนาฬิกาห้าสิบห้านาที ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่เวลาทำงาน นอกจากหน่วยงานรับเหตุฉุกเฉินและสำนักงานตำรวจสันติบาลแล้ว หน่วยงานเอกชนทั่วไปย่อมไม่มีใครนั่งทำงานอยู่ แต่การติดต่อครั้งนี้เปรียบเสมือนเชือกแห่งความหวังเส้นสุดท้าย เขาจึงส่งเสียงออกมาด้วยความผิดหวังอย่างหนัก

“ให้ตายเถอะ! ไม่ว่าจะเป็นสมาคมฟุตบอลหรือสมาคมจอมยุทธ์จะไม่มีใครช่วยเราจัดการงานนี้เลยเหรอ”

ขณะกำลังบ่นอยู่นั้น

เอี๊ยด!

เสียงห้ามล้อดังเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดไว้ หนึ่งในตำรวจของหน่วยคดีอาชญากรรมรุนแรงหน่วยที่สามโผล่หน้าออกไปดูด้านนอกก่อนจะรีบพูดด้วยสีหน้าสดใสว่า

“ผู้บังคับการครับ! หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้ามาถึงแล้วครับ!”

ซงวีกังรีบผุดลุกขึ้น เพราะตอนนี้หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้าหรือทีมรับผิดชอบผู้มีฝีมือพิเศษที่เฝ้ารอมาถึงแล้ว

บทที่ 3

เวลาสิบสองชั่วโมง (3)

 

รถบัสของหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วห้าคันแล่นต่อแถวกันมายังตึกด้านขวาของสำนักงานตำรวจสันติบาลเมืองเสิ่นหยาง บางส่วนของรถบัสเหล่านั้นอยู่ในสภาพพังยับ บ้างหลังคาทะลุ บ้างกระจกหายไปครึ่งบาน เรียกว่าต้องรีบซ่อมโดยด่วน ยังดีที่เป็นรถออกแบบมาเพื่อใช้กับผู้มีฝีมือพิเศษ หากเป็นรถบัสธรรมดาคงกลายเป็นเศษเหล็กไปแล้ว

“ค่อยๆ ต่อแถวเดินเข้าไปตรงนั้น อย่าเหยียบเชือกล่ามนักโทษ!”

เจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วลงมาจากรถบัสแล้วนำตัวผู้กระทำผิดจากรถเข้าไปในตึกช้าๆ ทั้งข้อมือและข้อเท้าของเหล่าผู้กระทำผิดถูกใส่กุญแจพิเศษเอาไว้ ผู้กระทำผิดส่วนใหญ่ต่างบาดเจ็บจึงค่อยๆ เยื้องย่างเดินเข้าไปในตึกราวกับไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน แต่ใช่ว่าทุกคนจะยอมแต่โดยดี

“ปล่อย! ไอ้พวกบ้า! บอกให้ปล่อยไง!”

ชายหัวล้านกล้ามใหญ่แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำพยายามขัดขืน ชื่อของเขาคือซนแมงดัล เขาเป็นหัวหน้าระดับกลางของแก๊งไฟเออร์เฮดแห่งพรรคอธรรมสายตรง ซึ่งมีเพียงสี่กลุ่มในเมืองเสิ่นหยาง ในอดีตพวกเขาเป็นสำนักปราชญ์ แต่ตอนนี้กลายเป็นกลุ่มนักเลงมาเฟีย แม้จะมีสถานะเป็นองค์กร แต่รากของพวกเขาก็คือจอมยุทธ์ ถึงใช้กำลังภายในไม่ได้เพราะถูกใส่กุญแจมือพิเศษอยู่ แต่ร่างกายก็ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดีจึงไม่อาจเลินเล่อ เพราะแม้จะถูกเจ้าที่ประกบถึงสองนายก็ยังขัดขืนได้อยู่ดี

แล้วอยู่ๆ ใครคนหนึ่งก็ปรากฏตัวและเตะเข้าที่ท้องเขา

พลั่ก!

“อ่อก!”

แม้จะมีเจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วล็อกแขนอยู่ทั้งสองข้าง แต่ฝีเท้าของคนคนนั้นก็ทำให้ชายหัวล้านกระเด็นถอยหลังไปพร้อมกระอักเลือดออกมาจากปาก เขาเช็ดเลือดที่ริมฝีปากและตะโกนอย่างเดือดดาลราวกับคนเสียสติ

“หึ! ไอ้เวร ใส่กุญแจมือไม่ให้คนอื่นใช้กำลังภายใน แต่ตัวเองกลับใช้ซะเอง”

เพราะถ้าเป็นการเตะแบบไม่ใช้กำลังภายในก็จะไม่มีการกระอักเลือดออกมา ชายในชุดหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วผู้เตะชายหัวล้านถอดหมวกนิรภัยออก ชายผมสั้นเหมือนนักกีฬาวัยสามสิบปลายคนนี้คือหัวหน้าหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้านามว่ายอมชัน

“ค้ายาแล้วยังจะปากดีอีก ซนแมงดัล ไม่โดนยิงตายคาที่ก็น่าจะขอบใจกันบ้างนะ”

รัฐบาลจีนไม่มีนโยบายผ่อนปรนให้กับคดีที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติด เพราะเคยปวดหัวกับปัญหาฝิ่นในแผ่นดินจงหยวนมาแล้ว

“พวกพรรคอธรรมอย่างแก ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหนก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยสินะ ถึงได้เข้าไปยุ่งกับยาเสพติดน่ะ”

พอพูดจบหัวหน้ายอมชันก็ทำท่าเหมือนจะเตะซนแมงดัลที่กำลังพยุงตัวลุกขึ้นอีกรอบ แต่แล้วใครคนหนึ่งก็เข้ามาขวาง

“หัวหน้ายอม พอเถอะ ยังไงก็ถูกจับมาแล้ว”

“ผู้บังคับการอี”

ผู้ที่เข้ามาห้ามคืออีแทกยุนผู้บังคับการหน่วยอาชญากรรมพิเศษ เขาเองก็เป็นจอมยุทธ์ผู้เชี่ยวชาญวรยุทธ์สมกับตำแหน่งผู้บังคับการหน่วยงานดูแลอาชญากรที่มีฝีมือพิเศษอย่างเช่นเหล่าจอมยุทธ์

“ก็ไอ้นี่มันไม่ยอมสำนึก…”

“เราเป็นตำรวจสันติบาลนะ ผมเข้าใจความรู้สึกคุณดี แต่งานของเราคือจับพวกมันยัดเข้าคุกให้เร็วที่สุดไม่ใช่เหรอ”

“รับทราบครับ”

อีแทกยุนมีตำแหน่งสูงกว่า ยอมชันจึงยอมสงบสติอารมณ์

“ลากตัวไป”

“ครับผม”

เจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วที่รออยู่รีบเข้ามาจับซนแมงดัลแขนคนละข้างและพาตัวออกไป ซนแมงดัลหันมาจ้องมองผู้บังคับการอีแทกยุนที่ยืนกอดอกอยู่แล้วพูดเย้ยหยัน

“ท่าทางจะเล่นเกมตำรวจดีตำรวจร้ายอยู่สินะ ยังไงพวกแกก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ”

“หือ?”

“แม้พวกเราจะขนยาเสพติด แต่พวกเราไม่ใช่หมาของรัฐบาลอย่างพวกแก ขาก! ถุย!”

แผละ!

เสลดเหนียวๆ ของซนแมงดัลติดบนเสื้อแจ็กเก็ตของอีแทกยุนที่อยู่ตรงหน้าพอดี มุมปากของอีแทกยุนพลันยกยิ้มอย่างยียวน

โธ่เว้ย!

ใบหน้าของยอมชันถึงกับบูดบึ้ง เขาคิดจะเข้าไปห้าม แต่ก็สายไปเสียแล้ว เพราะมือของอีแทกยุนกำลังขยำใบหน้าของซนแมงดัลอยู่

“อุ๊บ!”

สะ…สายตาแบบนี้

สายตาของอีแทกยุนเต็มไปด้วยความดูแคลน แล้วเขาก็กลายร่างเป็นอีกคนทันที

“หมาของรัฐบาลเหรอ อุตส่าห์ยอมปล่อยไปแล้วก็รู้จักจบสิ ทำแบบนี้มันหยามกันเกินไป คนอย่างแกมันเป็นได้แค่ขยะสังคม”

เขาปล่อยกำลังภายในออกมาแล้วยกซนแมงดัลลอย ก่อนจะทุ่มลงพื้น

ตึง!

“อั้ก!”

เลือดก็ไหลออกจากศีรษะที่กระแทกพื้น เพราะถูกสลายกำลังภายในซนแมงดัลจึงป้องกันตัวเองไม่ได้

“อย่าพยายามยกตัวเองให้ดีกว่าคนอื่นเลย เพราะยังไงคนอย่างพวกแกก็เป็นอาชญากรที่ประชาชนรังเกียจ ส่วนพวกเราคือข้าราชการที่ทุกต่างอิจฉา”

ผัวะ!

“แค่ก!”

อีแทกยุนยังไม่หายโกรธจึงเตะใส่ศีรษะของซนแมงดัลที่ยังคงบิดตัวไปมา เมื่อสิ้นเสียงครางด้วยความเจ็บปวด ซนแมงดัลก็ไม่ขยับอีกเลย

โอ้โห…

พอเห็นดังนั้นยอมชันก็นึกทึ่งอยู่ในใจ ในเวลาปกติอีแทกยุนจะดูงามสง่าเสมอ แต่เป็นที่รู้กันดีว่าอย่าให้เขาโกรธ เพราะเขาไม่รู้จักการยั้งมือ

“เฮ้อ…”

เจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วเข้าไปตรวจดูอาการซนแมงดัลก่อนถอนหายใจ เพราะท้ายทอยถูกกระแทกอย่างแรง สมองจึงกระทบกระเทือนทำให้สลบไป

ไอ้โง่ ไปแหย่ผู้บังคับการเองนะ

ยอมชันนึกเยาะอยู่ในใจ ผู้กระทำผิดที่ต้องตายเพราะอีแทกยุนควบคุมอารมณ์ไม่ได้นั้นมีมากกว่าสิบราย เท่าที่เคยได้ยินมาอีแทกยุนนั้นเคยอยู่พรรคอธรรม หากลงมือเมื่อไรก็จะโหดเหี้ยมไร้ใครเทียม

“พาตัวไป”

“ครับผม”

เจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วพยุงร่างซนแมงดัลที่สลบไสลเข้าไปในตึก เมื่อการนำตัวผู้กระทำผิดเข้าไปในตึกดำเนินไปอย่างราบรื่น คนหน้าตาคุ้นเคยก็ปรากฏตัวต่อหน้าอีแทกยุน

“ส่งตัวเสร็จหรือยัง”

“อ้าว…ผู้บังคับการซง”

ซงวีกังแห่งหน่วยคดีอาชญากรรมรุนแรงลงมาตั้งแต่เมื่อห้านาทีก่อน พอเห็นว่ากำลังเกิดปัญหาบางอย่าง เขาก็หยุดนิ่งดูก่อน

ณ ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดบนชั้นหนึ่งของตึกสำนักงานตำรวจสันติบาล

ผู้บังคับการอีแทกยุนมองดูมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่เปิดขยายภาพจากห้องสอบสวนสี่ซึ่งอยู่ลึกลงไปในชั้นใต้ดินที่ห้าพลางยกมือลูบคางตัวเอง ภาพที่เขากำลังดูคือเหตุการณ์เมื่อสองชั่วโมงก่อน เหล่าหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษไล่ไปจนถึงยอมชันหัวหน้าหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้ากันต่างมีสีหน้าไม่ดีเลย

ดงจูมยองหนึ่งในเจ้าหน้าที่ระดับหัวหน้าทีมเอ่ยปากขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ผู้บังคับการครับ ถ้าผมไม่ได้ตาฝาดไป…”

“แปรสภาพ!”

ผู้บังคับการอีแทกยุนพูดด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง เหล่าหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษต่างรู้จักระดับขั้นของจอมยุทธ์เป็นอย่างดี หากมีฝีมือถึงขนาดใช้พลังจิตเคลื่อนย้ายได้แสดงว่าเป็นยอดฝีมือระดับแปรสภาพแน่นอน

ฝีมือขนาดนี้ แต่กลับไม่มีข้อมูลงั้นเหรอ

สิ่งที่น่าสงสัยยิ่งกว่าคือทำไมไม่มีใครรู้จักคนแบบนี้ ซงวีกังเฝ้ามองพวกเขาอยู่ข้างๆ อย่างกระวนกระวายใจ ก่อนเอ่ยปากถาม

“ผู้บังคับการอี คนนี้ยากเหรอ”

ความหวังของเขามีเพียงผู้บังคับการอีแทกยุนแห่งหน่วยอาชญากรรมพิเศษกับลูกทีมเท่านั้น ถ้าช่วยรองผู้บัญชาการที่ถูกจับเป็นตัวประกันอยู่ออกมาไม่ได้ นอกจากจะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้แล้วเขาต้องโดนลดตำแหน่งอย่างแน่นอน

“เราต้องรีบช่วยท่านรองออกมาให้เร็วที่สุด”

ซงวีกังทำให้อีแทกยุนถามต่อว่า

“เมื่อกี้บอกว่าตรวจสอบจากลายนิ้วมือกับม่านตาไม่ได้เลยใช่ไหม”

“ใช่แล้ว สุดท้ายก็เลยคิดว่าจะตรวจเลือด แต่ก็ขัดขืนอย่างหนัก…”

ซงวีกังไม่ยอมพูดต่อให้จบ เพราะให้ทุกคนดูภาพจากกล้องวงจรปิดไปแล้ว

“อืม…กลิ่นแปลกๆ แฮะ”

“รู้สึกเหมือนกันใช่ไหม”

“ถ้าเป็นระดับทั่วไปก็ไม่น่าจะหลีกเลี่ยงการเก็บข้อมูลได้ บางทีอาจจะเกี่ยวข้องกับคนระดับสูง”

ซงวีกังพยักหน้าราวกับเห็นด้วย ตั้งแต่จอมยุทธ์คนนี้ตกลงมาจากท้องฟ้า จนกระทั่งยอมเข้ามาอยู่ในสำนักงานตำรวจสันติบาล ไม่มีอะไรที่ไม่น่าสงสัยเลย อีแทกยุนลุกจากที่นั่ง

“เฮ้อ…ช่างเถอะ ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว ต้องรีบกันหน่อย”

“ไม่มีเวลาเหรอ”

“เราต้องจัดการเจ้านี่ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง”

“หมายความว่ายังไง”

อีแทกยุนชี้ชอนยออุนในมอนิเตอร์ให้ซงวีกังที่กำลังสงสัยดู

“มันบอกว่าอย่าไปรบกวนมันจนกว่ามันจะออกจากที่นี่ไปใช่ไหม”

“ใช่ อวดดีชะมัด”

กรอด!

แค่คิดก็โมโห ซงวีกังจึงกัดฟันแน่น

“ถ้าเป็นยอดฝีมือระดับแปรสภาพ ไม่ว่าจะใช้เจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วกี่นาย ยังไงก็หนีไปได้ เหตุผลที่มันยอมเข้ามาในสันติบาลด้วยตัวเองก็เพื่อจะออกไปอย่างชอบธรรมยังไงล่ะ”

“อย่างชอบธรรมเหรอ”

“ถ้ามันเกี่ยวข้องกับบุคคลระดับสูงจริงก็จะต้องถูกพาตัวออกไปภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงก่อนการสอบสวนและพิพากษาโทษตามกระบวนการจะเกิดขึ้น”

“อ้อ!”

ซงวีกังพยักหน้าหงึกหงักพลางนึกชื่นชมความตาแหลมมองเหตุการณ์ได้ทะลุปรุโปร่งของอีแทกยุน เขามัวแต่ห่วงความปลอดภัยของรองผู้บัญชาการเพียงอย่างเดียวจึงไม่ทันคิดถึงเรื่องนั้นเลย ก่อนจะมาเป็นหน่วยปฏิบัติการพิเศษ อีแทกยุนเคยเป็นตำรวจสันติบาลที่มีฝีมือโดดเด่นมาก ซงวีกังเชื่อถือในตัวเขา สีหน้าจึงสดใสขึ้นระดับหนึ่ง แต่แล้วอีแทกยุนก็ถามเขาว่า

“ถ้าจับตายจะเป็นไรไหม”

“หา?”

เมื่อครู่สีหน้าของซงวีกังเพิ่งแสดงอาการโล่งอก แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นงุนงง เพราะทางศาลาว่าการเมืองเสิ่นหยางสั่งให้จับเป็นคนที่ตกลงมาจากท้องฟ้าเพื่อนำมาสอบสวน เขาจึงกำลังจะร้องขอให้จับเป็น

“จับเป็นไม่ได้เหรอ”

“การต่อกรกับจอมยุทธ์ระดับแปรสภาพถือว่าหนักหนาเกินกำลัง ถ้าอยากเห็นเจ้าหน้าที่กว่าครึ่งต้องเสียสละ จะเอาอย่างนั้นก็ได้”

หัวหน้าทีมของหน่วยปฏิบัติการพิเศษต่างพยักหน้ารับคำพูดของอีแทกยุน ตอนนี้แม้แต่ซงวีกังที่ไม่ค่อยรู้เรื่องระดับของจอมยุทธ์ยังรับรู้ถึงบรรยากาศอันตราย

ใช่แล้ว ถึงจับเป็นได้ก็คงจะยิ่งปวดหัว ถ้าเกิดหลุดไปก็ยิ่งอันตราย ยังไงเสียสิ่งสำคัญตอนนี้ก็คือการช่วยท่านรองออกมา

แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือชีวิตของตน ซงวีกังตัดสินใจ แต่ยังถามต่อว่า

“จับตายได้ใช่ไหม”

AM 03 : 20

หลังจากเตรียมตัวจนพร้อมแล้ว เหล่าหัวหน้าทีมของหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วหน่วยที่ห้าและหน่วยอาชญากรรมพิเศษก็แบ่งกำลังเป็นหน่วยละสิบนาย ไปรวมตัวกันตรงหน้าลิฟต์และบันไดซ้ายขวา แม้ปากจะบอกให้รีบ แต่กว่าพวกเขาจะเริ่มภารกิจได้ก็เกือบเช้ามืด ซึ่งแน่นอนว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของแผน

ผู้บังคับการอีแทกยุนได้ยินเสียงวิทยุสื่อสารที่ส่งมาจากหัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษหน่วยที่สอง

[ผู้บังคับการครับ! เจ้านั่นเป็นยอดฝีมือระดับแปรสภาพ เสียงขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็อาจจะทำให้ตื่นจากการนอนได้นะครับ]

“ไม่ว่าจะเป็นยอดฝีมือเก่งแค่ไหน ภาวะขณะตื่นตัวกับภาวะไม่พร้อมนั้นต่างกัน กลยุทธ์ของเราคือลดพละกำลังของอีกฝ่ายให้ได้มากที่สุด ฉะนั้นจงจดจ่ออยู่กับภารกิจ”

[รับทราบ!]

น้ำเสียงของอีแทกยุนฟังดูสั่นอยู่พอสมควร แม้จะเตรียมตัวพร้อมแล้ว แต่พอคิดว่าต้องรับมือกับยอดฝีมือระดับแปรสภาพ เขาก็ไม่อาจซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้ได้ แน่นอนว่าลูกทีมคนอื่นก็เช่นกัน

“เปิดแคมคาเมร่า”

[รับทราบ!]

เมื่อพวกเขากดปุ่มกล้องที่ติดอยู่กับหมวกนิรภัย กระจกด้านหน้าหมวกนิรภัยของอีแทกยุนก็ปรากฏภาพจากกล้องของลูกทีม กระจกด้านหน้าหมวกนิรภัยของลูกทีมคนอื่นก็เช่นกัน และยังมีภาพจากกล้องวงจรปิดที่เชื่อมต่อเอาไว้ก่อนด้วย

ฮึ่ม

ภาพจากกล้องวงจรปิดในห้องสอบสวนเผยให้เห็นว่าเป้าหมายอย่างชอนยออุนยังคงนั่งหลับตาอยู่ แต่ไม่อาจรู้อย่างแน่ชัดว่าเขาหลับจริงหรือไม่ ฝั่งตรงข้ามของชอนยออุนมีรองผู้บัญชาการโฮอิลกยองนั่งอยู่ แค่ดูศีรษะที่พับไปด้านข้างก็รู้ได้ว่ากำลังหลับ

“เราอาจลืมมองได้ ฉะนั้นเจ้าหน้าที่ประจำห้องควบคุมกล้องวงจรปิดต้องรายงานสถานการณ์ทันทีที่เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้น”

[รับทราบ!]

เพราะตรงกระจกหน้าหมวกนิรภัยแสดงภาพจากกล้องจำนวนมากจนกลายเป็นจอเล็กๆ เขาจึงอาจลืมมองภาพสำคัญได้

“ทีม A และทีม B เข้าทางบันไดซ้ายขวา”

[รับทราบ!]

เมื่อผู้บังคับการอีแทกยุนสั่งการผ่านวิทยุไร้สาย เจ้าหน้าที่ที่รออยู่ตรงบันไดฝั่งซ้ายและฝั่งขวาก็ค่อยๆ เดินลงบันไดไป ซึ่งแม้จะมีคนเดินลงบันไดไปกว่ายี่สิบคน แต่กลับไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเลย นั่นเพราะพวกเขาใส่รองเท้าเก็บเสียงที่ถูกสั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษ

[ตอนนี้ทีม A อยู่บันไดฝั่งซ้ายชั้นสอง]

[ตอนนี้ทีม B อยู่บันไดฝั่งขวาชั้นสอง]

พวกเขาค่อยๆ ก้าวลงบันไดไปทีละขั้นโดยพยายามเดินให้เงียบที่สุด อีแทกยุนเช็กภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วนึกโล่งใจจึงสั่งให้เคลื่อนพลอีกครั้ง แล้วเหล่าลูกทีมก็ค่อยๆ เดินลงไปอีกชั้นด้วยแววตาระแวดระวัง หากวิ่งลงไปแค่สองสามนาทีก็คงถึงแล้ว แต่พวกเขาใช้เวลาเกือบยี่สิบนาทีกว่าจะมาถึงโถงหน้าบันไดของชั้นห้า

[ตอนนี้ทีม A อยู่บันไดฝั่งซ้ายชั้นห้า]

[ตอนนี้ทีม B อยู่บันไดฝั่งขวาชั้นห้า]

ระหว่างเคลื่อนพลอีแทกยุนไม่ละสายตาไปจากภาพของกล้องวงจรปิดเลย ริมฝีปากเขาจึงปรากฏรอยยิ้ม ดูเหมือนเขาคิดถูกที่ตัดสินใจปฏิบัติการในเวลาเกือบเช้ามืด เพราะชอนยออุนในภาพยังคงนั่งหลับตาไม่เคลื่อนไหวใดๆ

“ทีม A และทีม B โยนแก๊สยาสลบสลายกำลังภายในเข้าไป”

[รับทราบ!]

แก๊สยาสลบสลายกำลังภายในเป็นสิ่งที่ถูกพัฒนาขึ้นเพื่อต่อกรกับจอมยุทธ์ เมื่อสูดดมแก๊สเข้าไปมันจะทำหน้าที่เหมือนพิษสลายกำลังภายใน ส่งผลให้กำลังภายในแตกซ่าน อีกทั้งยังส่งผลให้รู้สึกชาด้วยจึงมีประโยชน์มากในการปราบจอมยุทธ์

ผลุบ!

ทีม A และทีม B แง้มประตูฉุกเฉินแล้วกลิ้งลูกระเบิดขนาดเท่ากำปั้นเข้าไปด้านละห้าลูก ปกติแค่สองสามลูกก็ครอบคลุมพื้นที่ใต้ดินชั้นห้าได้ทั้งหมดแล้ว แต่เพราะต้องจัดการยอดฝีมือระดับแปรสภาพจึงต้องเอาให้แน่ใจ เลยใช้แก๊สราคาแพงทีเดียวถึงสิบลูก

กลุกๆ!

แก๊สสลายกำลังภายในนี้สามารถเก็บเสียงได้ด้วย เมื่อกลิ้งมาถึงจุดหนึ่งพวกมันจะหยุดนิ่งแล้วแก๊สก็จะถูกปล่อยออกจากรูรอบลูกระเบิด

ฟู่!

แก๊สค่อยๆ แทรกเข้าไปในอากาศ เพราะเป็นแก๊สไร้สีไร้กลิ่น ดังนั้นถึงจะเป็นจอมยุทธ์ก็ยากจะรับรู้ เมื่อเวลาผ่านไปราวห้านาทีเหล่าเจ้าหน้าที่ที่รอสถานการณ์อยู่เงียบๆ ตรงหน้าประตูก็คลายความระแวงลงระดับหนึ่ง

เฮ้อ เห็นว่าเป็นยอดฝีมือระดับแปรสภาพเลยตื่นเต้นไปหมด

แบบนี้น่าจะจับเป็นได้นะ

แน่นอนว่าไม่ได้มีแค่พวกเขาที่คิดเช่นนั้น อีแทกยุนที่จ้องมองแต่ภาพกล้องวงจรปิดอยู่หน้าลิฟต์จนภาพแทบทะลุก็รู้สึกว่าน่าจะจบภารกิจนี้ได้ไม่ยาก หากดมแก๊สยาสลบสลายกำลังภายในไปนานกว่าห้านาที ต่อให้เป็นยอดฝีมือระดับแปรสภาพ แต่กำลังภายในก็ย่อมแตกซ่าน ร่างกายจะชาจนขยับไม่ได้

“ทีม A และทีม B พวกเรากำลังลงลิฟต์ไป ถ้าได้รับสัญญาณแล้วจู่โจมเข้าห้องสอบสวนพร้อมกัน”

[รับทราบ!]

เมื่อได้รับคำตอบแล้วอีแทกยุนก็หันไปพูดกับหน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็ว

“เปิดประตูลิฟต์เราจะลงไปตามสายลิฟต์ขนของ”

“รับทราบ”

พวกเขาวางแผนเปิดเพดานของลิฟต์แล้วค่อยๆ โรยตัวลงไปตามช่องลิฟต์ แม้สถานการณ์ในตอนนี้อาจจะดูเหมือนลงลิฟต์ไปเลยก็ได้ แต่ระมัดระวังตัวเผื่อไว้ก่อนน่าจะดีกว่า เจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วจึงกดปุ่มลิฟต์เพื่อให้ประตูเปิดออก

ครืด!

แล้วสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น

!?

ภายในลิฟต์มีชายหนุ่มผมยาวยืนพิงผนังกระจกอยู่ เขาคือชอนยออุนผู้เป็นเป้าหมายนั่นเอง

เกิดอะไรขึ้น

เรื่องนี้ไม่น่าเป็นไปได้ ในเมื่อภาพจากกล้องวงจรปิดตรงหมวกนิรภัยยังเห็นชอนยออุนนั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้ในห้องสอบสวนราวกับนั่งสมาธิ แล้วเขามาอยู่ในลิฟต์ได้อย่างไร

“ธะ…โธ่เว้ย!”

แกรก!

เจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเคลื่อนที่เร็วรีบขยับมือหมายจะหยิบปืนขึ้นมาด้วยความตกใจ แต่ร่างของชอนยออุนกลับขยับจนมาอยู่ตรงหน้าผู้บังคับการอีแทกยุนแล้ว

เฮ้ย!

อีแทกยุนขยับตัวไปด้านหลังหมายจะหนี แต่ช้าไปเสียแล้ว

หมับ!

มือของชอนยออุนคว้าลำคอของเขา มือข้างนั้นมีเรี่ยวแรงเยอะมากจนรู้สึกเหมือนคอแทบจะหัก

“แค่กๆ!”

ชอนยออุนพูดกับอีแทกยุนที่กำลังเจ็บปวดและหายใจไม่ออกด้วยน้ำเสียงรำคาญ

“จะให้รอจนถึงเมื่อไร”

* กระบี่เย้ยยุทธจักร คือภาพยนตร์ชุดที่ดัดแปลงมาจากนวนิยายของกิมย้ง

ติดตามความสนุกกันต่อได้ใน นาโนมาชิน ภาค มารสวรรค์ข้ามเวลา เล่ม 1

เริ่มวางจำหน่ายวันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2567 นี้ ทั้งแบบรูปเล่ม และ E-book