ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 1

บทนำ

ต้าถังรัชศกเจินกวน* ปีที่ยี่สิบ ปลายฤดูสารท ยามพลบค่ำ

ตะวันแสงสุดท้ายยังไม่ทันจะลับพ้นหลังคาวัดหย่งซิน จู่ๆ เสียงตะโกนแหลมรันทดของใครบางคนก็ดังทำลายความเงียบสงัดภายในวัดเก่าแก่อายุนับร้อยปีแห่งนี้ลงจนสิ้น

บรรดาภิกษุสามเณรที่กำลังทำวัตรเย็นอยู่ต่างพากันชะเง้อคอมอง แต่พวกเขากลับเห็นก็แต่เพียงภิกษุเฒ่ารูปหนึ่งกำลังวิ่งร้องตะโกน โซซัดโซเซเข้ามาในอาราม ก่อนจะล้มหัวทิ่มลงข้างสระสี่เยี่ยน

“เปี้ยนไฉ?”

“เป็นอะไรของเขา”

“เกิดเรื่องขึ้นใช่หรือไม่”

พวกภิกษุสามเณรต่างมองหน้ากันไปมา

อาเฉิน สามเณรน้อยที่อยู่ปรนนิบัติรับใช้พระเปี้ยนไฉวิ่งตามออกมา ก่อนจะตรงเข้าไปประคองพระเปี้ยนไฉ “อาจารย์ ท่านฟื้นสิ!”

“หายไปแล้ว! หายไปแล้ว!” เปี้ยนไฉทำก็แต่เพียงร้องตะโกนอย่างเหนื่อยอ่อนเสียงแหบพร่า

“อะไรหายหรือขอรับ”

“หลัน…หลันถิง…” แต่แล้วจู่ๆ เปี้ยนไฉก็ปิดปากเงียบ นัยน์ตาแดงก่ำเบิกกว้าง “เป็นเจ้านั่น! ต้องใช่เจ้านั่นแน่ๆ! เจ้านั่นเป็นคนขโมยไป!”

เจ้านั่น? อาเฉินเหมือนจะเข้าใจได้ทันที…เมื่อสามวันก่อนมีบัณฑิตซอมซ่อแซ่เซียวคนหนึ่งมาที่วัดหย่งซินเพื่อขอพักค้างแรม ไม่รู้ทำไมคุยกับภิกษุเฒ่าอย่างเปี้ยนไฉได้ถูกคอนัก เปี้ยนไฉอายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว นิสัยรักสันโดษ ปกติไม่ค่อยสุงสิงกับภิกษุสามเณรรูปอื่นๆ สักเท่าไรนัก แต่กับบัณฑิตแซ่เซียวรายนี้กลับราวเป็นสหายเก่า ยามพูดคุยกันถึงเรื่องพิณหมากอักษรภาพวาด ทั้งคู่เหมือนจะเห็นพ้องต้องกันไปเสียทุกอย่าง ขนาดค่ำมืดดึกดื่นแล้ว เปี้ยนไฉก็ยังเชิญบัณฑิตแซ่เซียวไปสนทนาข้ามคืนกันที่กุฏิ โดยมีอาเฉินคอยต้มชารับใช้อยู่ข้างๆ คอยฟังพวกเขาต่อกลอน เทียบอักษร พูดคุยถึงเรื่องอะไรเกี่ยวกับฉบับแท้จริงของหวังซีจือ…หรือ ‘เจ้านั่น’ ที่อาจารย์พูดถึงจะหมายถึงบัณฑิตแซ่เซียว?

ในเวลานี้วินาทีนี้ เปี้ยนไฉเองก็กำลังนึกย้อนไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวานเช่นกัน เขาร้อนรนกระวนกระวายราวกับถูกไฟสุมทั่วร่าง…

บัณฑิตแซ่เซียวคนนั้นทำให้เขาเลิกระแวดระวังได้อย่างไรกัน บางทีอาจเพราะบทกวีอีกฝ่ายที่ว่า ‘ใครหนอเวทนาห่านป่าเคยพลัดกลุ่ม ทุกข์กลุ้มรุมดั่งลมพัดขจัดหาย’ สร้างความซาบซึ้งให้กับเปี้ยนไฉไม่ใช่น้อย เปี้ยนไฉจึงตอบกลับด้วยไมตรี ‘ฤๅท่านมีวิชาคาถาเร้นลับ ผู้ใดล้วนกลับปลุกใจหม่นฟื้นคืนได้’ ขณะที่กำลังต่อกลอนโต้กันไปมาอยู่นั้น เปี้ยนไฉก็ให้รู้สึกว่าตนเองเหมือนได้รู้จักกับสหายรู้ใจยากพบพานเข้าให้แล้ว ดังนั้นตอนบัณฑิตแซ่เซียวหยิบเอาม้วนอักษรจำนวนหนึ่งที่เป็นลายมือแท้จริงของหวังซีจือออกมาอวด เปี้ยนไฉจึงพูดออกมาด้วยความภาคภูมิใจว่า

* เจินกวน เป็นชื่อรัชศกในสมัยของจักรพรรดิถังไท่จงหลี่ซื่อหมิน หมายถึงช่วงเวลาที่หลี่ซื่อหมินครองราชย์ตั้งแต่ปี ค.ศ. 626 – 649