ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

จากเมืองเว่ยมาไกลแล้ว แน่นอนว่าต้องจากดินแดนแห่งทุ่งหญ้ามาไกลกว่า ความแห้งแล้งที่สร้างความลำบากให้แก่ชนเผ่าอนารยะกับฉานอวี๋คนใหม่มิได้ส่งผลกระทบมาถึงที่นี่ ใบหญ้าซึ่งเขียวชอุ่มจากลมวสันต์ไม่นานก็ถูกแต่งแต้มด้วยรอยล้อและเกือกม้า ล่อใจให้ผีเสื้อบินตามอยู่เป็นระยะ

อาชาพ่วงพีห้อตะบึงไปตามพื้นที่ลุ่มปกคลุมด้วยหญ้า เชือกที่ผูกระหว่างรถม้าบางครั้งตึงราวท่อนเหล็ก บางครั้งห้อยหย่อนเหมือนเถาวัลย์ ภายในตัวรถหรูหราที่ปูทับด้วยผ้าห่มและพรมขนสัตว์หลายชั้นพลอยโคลงเคลงกระเด้งกระดอนตามความขรุขระของเส้นทางไปด้วย หญิงรับใช้หน้าตาหมดจดงดงามคนนั้นเหม่อมองทิวทัศน์ที่ผ่านตาไปอย่างรวดเร็ว อาจเป็นเพราะกำลังนึกถึงแดนเหนือที่ตอนนี้พายุทรายกำลังพัดอู้ สีหน้าจึงดูแข็งทื่อไปบ้าง ทว่าแววตากลับเต็มไปด้วยความคาดหวังอย่างแรงกล้าต่ออนาคตที่ยังเป็นปริศนา

ภายในรถม้ามีเด็กชายแต่งกายด้วยอาภรณ์ประดับขนสัตว์ราคาแพงคนหนึ่ง สองแขนกอดขานางพลางแหงนหน้าน้อยๆ มองอย่างกระหายใคร่รู้ ปากพูดภาษาจงหยวนด้วยสำเนียงที่ไม่ชัด คล้ายบอกว่าอยากจะออกไปวิ่งเล่น

หญิงรับใช้ดุใส่เด็กชายสองสามประโยค แต่แล้วสีหน้าก็กลับคืนสู่ความอ่อนโยน อุ้มเด็กชายขึ้นมากอดไว้แล้วลูบศีรษะน้อยๆ ด้วยความรักเอ็นดู

ม่านประทุนรถถูกลมพัดเปิดส่วนหนึ่ง ลมวสันต์ลูบไล้ผ่านแก้มที่มิได้ขาวนวลเหมือนอย่างแต่ก่อน นางหรี่ตามองไปที่หน้าขบวน ครั้นแล้วสีหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นไม่สบอารมณ์

บนรถม้าที่สภาพเก่าจวนเจียนจะพังมิพังแหล่ พลทหารที่ชื่อหนิงเชวียศีรษะโงกหงุบไปมา ดูเหมือนกำลังนั่งสัปหงก คนที่ทำหน้าที่นำทางสมควรต้องคอยมองทางและนำพาคนทั้งขบวนไปยังทิศทางที่ถูกต้องมิใช่หรือ แต่ปรากฏว่ากลับใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการนั่งโงกหลับ ไม่ว่าอย่างไรก็มิอาจพูดว่าได้ทำหน้าที่อย่างดี

แต่นี่มิใช่สาเหตุหลักที่ทำให้หญิงรับใช้มีสีหน้าไม่พอใจ แต่เป็นเพราะนางเห็นรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ อีกอย่างหนึ่งในภาพนั้น

หนิงเชวียนั่งสัปหงกบนรถม้าที่กำลังวิ่งด้วยความเร็ว ทำท่าจะพลัดตกลงมาได้ทุกเมื่อ ดังนั้นซังซังที่นอกจากจะถือบังเหียนบังคับม้าแล้วยังต้องพยายามขืนตัว ใช้ร่างผอมแห้งเตี้ยเล็กของตนพยุงเจ้านายไว้อีกด้วย แม้จะไม่เห็นสีหน้า แต่ก็รู้สึกได้ว่าเป็นงานที่ไม่ง่ายเลยจริงๆ

และในตอนนั้นเอง ขบวนรถม้าก็วิ่งข้ามธารน้ำตื้นเขินที่อุดมไปด้วยหินกรวดแห่งหนึ่ง หนิงเชวียตื่นเพราะแรงสะเทือน มันขยี้ตาแล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้า เมื่อพบว่าหลับไปคราวนี้ตื่นขึ้นมาเป็นยามโพล้เพล้พอดีก็ยกมือส่งสัญญาณให้หยุดเพื่อเตรียมตั้งค่ายพัก

พอลืมตาตื่นก็ให้ตั้งค่ายพัก ดูเหมือนจะเหลวไหลไม่รับผิดชอบไปบ้าง แต่ในขบวนกลับไม่มีใครเอ่ยปากคัดค้าน

ออกจากเมืองเว่ยมาได้หลายวันแล้ว ตลอดทางที่ผ่านมา ทุกการตัดสินใจของเด็กหนุ่มล้วนพิสูจน์ได้ว่าแม่นยำเหมาะสม ไม่ว่าจะเป็นการเลือกเส้นทาง เลือกสถานที่ตั้งค่าย การจัดวางกำลังป้องกัน น้ำดื่มหรืออาหาร ลู่ทางในการหลบหนีแต่ละครั้งที่ตระเตรียมล้วนหาข้อบกพร่องมิได้ ที่ทำให้ทุกคนชื่นชมมากขึ้นไปอีกคือเหมือนจะร่นระยะทางให้สั้นขึ้นอีกด้วย