ทดลองอ่านนิยาย สยบฟ้าพิชิตปฐพี เล่มที่ 27 ตอนที่ 1

บทที่1การตอบโต้ของชาวนา

ในตำหนักเงียบสนิท ไม่มีใครโต้ตอบคำพูดของหนิงเชวีย

นี่ไม่ได้หมายถึงคำพูดของมันไม่มีพลัง ความจริงคำพูดเหล่านี้เหมือนสายฟ้ามากมายฟาดอยู่ในห้วงสมองของเหล่าขุนนาง ทำให้พวกมันอยู่ในสภาพงุนงง

ขุนนางผู้หนึ่งออกมายืนนอกแถว ชี้นิ้วสั่นระริกไปที่หนิงเชวีย คิดด่ามันว่าเลือดเย็นและไร้ความละอาย

หนิงเชวียมองคนผู้นั้นนิ่ง สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ ขุนนางผู้นั้นโกรธจนริมฝีปากสั่น แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา สุดท้ายนิ้วของขุนนางผู้นั้นก็ตกลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

ตั้งแต่เรื่องการปลอมแปลงพระราชโองการถูกเปิดโปง ขุนนางของต้าถังก็แบ่งเป็นสองฝ่าย ทว่าเมื่อเห็นแคว้นกำลังจะล่มสลาย ความแตกแยกและความเป็นศัตรูต่อกันจึงถูกบังคับให้สงบลง

ขุนนางหลายคนคำนึงถึงส่วนรวมเป็นสำคัญ เกลี้ยกล่อมให้ตัวเองไม่สนใจเรื่องพระราชโองการเป็นการชั่วคราวเพื่อไม่ให้ต้าถังต้องเกิดสงครามภายในอย่างเต็มรูปแบบ ทว่าใครเลยจะคิด หนิงเชวียเข้าวังมาคุยกับองค์หญิงร่วมคืน ขณะที่ทุกคนต่างเข้าใจว่าเรื่องราวกำลังจะอยู่ในความควบคุมแล้ว มันกลับ…ชักดาบฟันจักรพรรดิสิ้นพระชนม์!

หลังจากที่โกรธและกลัวอย่างสุดขีด ขุนนางเหล่านี้ที่เคยพบเจอมรสุมมามากมายกลับสงบลงได้อย่างรวดเร็วและต่างตะลึงเมื่อพบว่าสิ่งที่หนิงเชวียพูดคือข้อสรุปที่ดีที่สุด

จักรพรรดิหลี่ฮุยหยวนถูกสังหาร สายเลือดของจักรพรรดิองค์ก่อนจึงเหลือเพียงองค์ชายหก ขุนนางทั้งหลายนอกจากสนับสนุนองค์ชายหกขึ้นครองราชย์แล้วยังเหลือทางเลือกอื่นใดอีกเล่า ขุนนางในราชสำนักและขุนศึกที่สู้รบหลั่งเลือดอยู่ในแนวหน้า รวมถึงราษฎรที่สุดท้ายแล้วต้องรู้เรื่องการปลอมแปลงพระราชโองการอย่างแน่นอนก็ไม่ต้องเลือกฝ่ายแล้ว ต้าถังก็ไม่ต้องแตกแยกแล้ว

ไม่ต้องเลือกคือทางเลือกที่ดีที่สุด ที่จริงเหตุผลข้อนี้ทุกคนต่างรู้ แต่ไม่มีใครสามารถตัดสินใจแทนต้าถัง มีเพียงหนิงเชวียที่ทำได้ เพราะมีเพียงหนิงเชวียที่กล้าทำ

การปลอมแปลงพระราชโองการของจักรพรรดิองค์ก่อนถือเป็นกบฏ ไม่ว่าใครล้วนต้องถูกประหาร ต่อให้เป็นจักรพรรดิองค์ใหม่หรือองค์หญิงก็ไม่อาจหนีพ้นการพิพากษาตามกฎหมายของต้าถัง ทว่าเมื่อเรื่องเกิดขึ้นจริง ใครเล่าจะกล้าลงมือ

มีแต่หนิงเชวียที่ไม่ให้โอกาสหลี่ฮุยหยวนแก้ต่างหรือขอร้อง ไม่ให้เวลาผู้ใดได้ไตร่ตรองก็ลงดาบประหาร นี่เรียกว่าไม่สอนสั่งก็ลงโทษ

การตวัดดาบที่เรียบง่ายนี้แสดงให้เห็นความคิดจิตใจที่สงบนิ่งถึงขั้นเลือดเย็นของมัน เป็นตัวแทนของสถานศึกษาที่เพิกเฉยต่ออำนาจของจักรพรรดิ ทำให้ผู้คนหวาดกลัวสุดขีด

บัดนี้ขุนนางและนายทหารทั้งหลายยังจะทำอะไรได้ การกระทำเช่นกบฏของหนิงเชวียย่อมสามารถหาข้ออ้างที่แน่นหนาประดุจเหล็กกล้าจากกฎหมายของต้าถังได้ หากแต่ใครจะกล้าพูดว่ามันปลงพระชนม์ ในเมื่อภายใต้สถานการณ์ปัจจุบันไม่สมควรยั่วโทสะของสถานศึกษาผู้เป็นที่พึ่งสุดท้ายของต้าถัง

ขุนนางทั้งหลายมองหนิงเชวียที่ยืนอยู่เยื้องบัลลังก์ มองศพของจักรพรรดิที่จมในกองเลือด อารมณ์บนใบหน้าค่อนข้างซับซ้อน…โกรธ เสียใจ งุนงง ระแวง หวาดกลัว…แตกต่างกันไป

ยังไม่มีผู้ใดโต้ตอบคำพูดของหนิงเชวีย ความเงียบสนิทยังดำเนินไปดุจเดิม ล้วนเป็นเพราะอารมณ์ถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง และเพราะพวกมันยากจะยอมรับว่าต้าถังถูกหนึ่งดาบที่โหดเหี้ยมและเลือดเย็นนี้กำราบให้สงบลง

สถานศึกษาไม่อาจก้าวก่ายเรื่องการปกครอง นี่คือกฎเหล็กที่จอมปราชญ์กล่าวไว้ แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานี้คืออะไร

ทันใดนั้นพระอัครมเหสีจูงองค์ชายหกเดินเข้ามา

ขุนนางทั้งหลายในตำหนักตกใจอีกครั้ง พวกมันต่างรู้ว่าพระอัครมเหสีและองค์ชายหกถูกองค์หญิงขัดขวางให้อยู่นอกฉางอัน นางเข้าวังมาตั้งแต่เมื่อใด ทำไมไม่ได้ยินข่าวล่วงหน้าเลย

พระอัครมเหสีไม่ได้แต่งตัวเลิศหรู ยังคงสวมชุดธรรมดา ใบหน้าสงบนิ่ง…นางเป็นพระอัครมเหสีของที่นี่เกือบยี่สิบปี ฉางอันจะขวางนางได้อย่างไร และเป็นไปได้หรือที่นางจะเข้าวังไม่ได้

องค์ชายหกใส่ชุดธรรมดาเช่นเดียวกัน เพียงคาดสายคาดเอวสีเหลืองอร่าม เดินตามมารดาของตนมาทีละก้าว พอเห็นภาพอันโหดร้ายที่ด้านในของตำหนัก ใบหน้าเล็กๆ ก็ขาวซีด

องค์ชายหกรู้สึกว่าขาเริ่มอ่อน มือเริ่มสั่น แต่พระอัครมเหสีจับมือไว้แน่น มันจึงไม่กล้าเดินช้าและไม่กล้าแสดงอาการถอยหนี

พระอัครมเหสีพาองค์ชายหกเดินต่อเข้าไปด้านใน เดินไปที่ราชบัลลังก์

จนถึงตอนนี้เหล่าขุนนางในตำหนักจึงค่อยรู้สึกตัว พวกที่จงรักภักดีต่อพระอัครมเหสีต่างคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วที่สุด ตื่นเต้นจนหน้าแดง

ขุนนางฝ่ายหลี่อวี๋คุกเข่าลงช้าๆ แต่สีหน้าของพวกมันยังคงขุ่นเคือง

พระอัครมเหสีจูงองค์ชายหกเดินอ้อมกองเลือดและศพศีรษะขาดหน้าบัลลังก์ หนิงเชวียหลีกไปด้านข้างเพื่อเปิดทาง

พระอัครมเหสีมองหลี่อวี๋ครั้งหนึ่ง

เพราะโกรธแค้นและเสียใจสุดขีด สติสัมปชัญญะของหลี่อวี๋จึงหลุดลอยไปจากร่าง จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่มีการตอบสนองใดๆ

พระอัครมเหสีอุ้มองค์ชายหกขึ้นนั่งบนบัลลังก์ จากนั้นทอดตามองเหล่าขุนนางแล้วเอ่ยว่า

“ยังตะลึงอะไร ต้าถังกำลังเฉลิมฉลองความสุขสงบกันอยู่หรือ กรมทหาร ส่งรายงานสถานการณ์การรบล่าสุดมา”