ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 1

ภาพตรงหน้าคล้ายภาพของสหายผู้รู้ใจกำลังถกเถียงกันเหมือนเด็กๆ แต่ในความเป็นจริงเป็นเพียงการสนทนาเพื่อยื้อเวลาที่ต้องต่อสู้ตัดสินเป็นตายให้ยาวขึ้นอีกหน่อยเท่านั้น

ซังซังหยิบไม้กวาดกับถังน้ำออกมาจากหลังบ้าน ตระเตรียมทำความสะอาดพื้น นางไม่ค่อยเข้าใจคำสนทนาของคนทั้งสองนัก รู้แต่เพียงว่าความสัมพันธ์ของพวกมันคล้ายมีความขัดแย้งกันอยู่ลึกๆ ทำให้นางกังวลใจว่าพวกมันอาจถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน

เฉินผีผีซึ่งตอนนี้ยืนตัวเกร็งอยู่ข้างโต๊ะกลับฟังเข้าใจเป็นอย่างดี มันมองสองยอดคนในตำนานตรงหน้าพลางรับรู้ถึงกลิ่นอายฆ่าฟันที่แผ่ออกมาจากร่างแก่หง่อม จึงยิ่งตึงเครียดหวาดหวั่น ร่างอ้วนกลมมิทราบว่าหลั่งเหงื่อออกมาจนเสื้อตัวในเปียกชื้นไปแล้วกี่รอบ เนื้อตัวสั่นสะท้านราวกับจะเป็นไข้ขึ้นมา

มันหมดปัญญาจะแกล้งทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หมดปัญญาจะหลอกตัวเองว่านี่เป็นเพียงคำสนทนาของเฒ่าชราสองคนใต้ต้นไหวตรงมุมถนนข้างบ่อน้ำ มันลุกพรวดขึ้น ถามเสียงกระหืดกระหอบว่า

“ข้าไปก่อนได้หรือไม่”

เว่ยกวงหมิงกับเหยียนเซ่อตวาดขึ้นพร้อมกัน

“ไม่ได้!”

เฉินผีผีถูกเสียงตวาดทำเอาสะดุ้งโหยง แขนจึงไปชนเข้ากับโต๊ะจนกระดานหมากพลิกคว่ำ ตัวหมากร่วงตกพื้นดังเกรียวกราว กลิ้งกระจายไปทั่ว

เหยียนเซ่อมองกระดานที่ไม่มีตัวหมากเหลือสักเม็ด ถอนใจอย่างซึมเศร้า

“เห็นทีหมากตานี้คงต้องยุติลงแต่เพียงนี้”

เว่ยกวงหมิงเงียบไปอึดใจก่อนพยักหน้าอย่างช้าๆ

ซังซังรู้สึกหวั่นๆ ขณะมองตัวหมากตามพื้น ในใจพลันบังเกิดลางสังหรณ์ว่าเรื่องเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น

ฝ่ายหนึ่งคืออาจารย์ของนายน้อย อีกฝ่ายคืออาจารย์ของนาง ซังซังไม่อยากให้พวกมันทั้งสองต้องต่อยตีกัน ไยต้องต่อยตี มิสู้เล่นหมากล้อมไปปะทะคารมไปจะไม่ดีกว่าหรอกหรือ

นางพิงไม้กวาดไว้กับผนังห้อง ก่อนลดตัวลงนั่งยองๆ กอบตัวหมากที่ตกกระจายเกลื่อนพื้นขึ้น จากนั้นค่อยบรรจงวางลงบนกระดานทีละเม็ดๆ

เพียงชั่วอึดใจ ตัวหมากบนกระดานก็กลับคืนสู่ตำแหน่งเดิมไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่เม็ดเดียว

“เฮ้อ ยังดีที่เมื่อครู่มองดูแวบหนึ่ง มิเช่นนั้นต้องเล่นใหม่ตั้งแต่ต้น”

ซังซังลูบอกตัวเองอย่างโล่งอก ก่อนหันไปกล่าวกับชายชราทั้งสองว่า

“เล่นต่อได้แล้ว”

ทั้งเว่ยกวงหมิงและเหยียนเซ่อต่างก็ตะลึงงันไป

เฉินผีผีก็จ้องตัวหมากบนกระดานตาค้าง กลายเป็นเบื้อใบ้ไปอีกคน

สองมือที่ไพล่หลังของซังซังเกาะเกี่ยวกันแน่น นางก้มหน้ามองปลายรองเท้าเก่าๆ ที่โผล่พ้นชายกระโปรง ถามเสียงเบาหวิว

“ข้าวางให้ใหม่แล้ว ทำไมไม่เล่นต่อเล่า”

แล้วจู่ๆ ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ นางเงยหน้าขวับเบิ่งตาสุกใสถามคนทั้งสองว่า

“พวกท่านหิวแล้วกระมัง เช่นนั้นข้าจะไปต้มบะหมี่ไข่ดาวให้ ดีหรือไม่”

โปรดติดตามตอนต่อไป…