ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

เด็กหญิงที่ชื่อว่าซังซังวางมือจากถังหมุนตัวกลับมา เหล่าทหารล้วนเขม้นมองนางอย่างตื่นเต้น ราวกับนักพนันในบ่อนกำลังรอเจ้ามือขานเป็นครั้งสุดท้ายว่าแต้มที่ออกสูงหรือต่ำ ยิ่งกว่านั้นยังพอจะเดาออกว่าสถานการณ์แบบนี้มิใช่เพิ่งจะเคยเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก

ซังซังขมวดคิ้วมองเด็กหนุ่มคนนั้นแวบหนึ่ง ก่อนเลื่อนสายตาไปยังพลทหารอีกนายซึ่งยืนทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจอยู่ฝั่งตรงข้าม กล่าวอย่างจริงจังว่า

“ครั้งที่ยี่สิบสาม ท่านออกกรรไกร นายน้อยออกค้อน แต่ที่ท่านพูดคือเจ้าบ้ากาม ดังนั้นท่านเป็นฝ่ายแพ้แล้ว”

ภายในห้องระเบิดเสียงหัวเราะครื้นเครงไปอีกพักใหญ่ จากนั้นเหล่าผีพนันทั้งหลายต่างก็สลายตัวแยกย้ายกันจากไป พลทหารนายนั้นบ่นไปสบถไปขณะจ่ายเงิน เด็กหนุ่มเช็ดมือกับอกเสื้อมันปลาบก่อนรับไว้อย่างยิ้มแย้ม แล้วตบไหล่ฝ่ายตรงข้ามเป็นการปลอบใจ

“ปลงเสียเถอะ ทั่วทั้งเมืองเว่ย…เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ทั่วทั้งแผ่นดินนี้มีใครเอาชนะข้าหนิงเชวียได้”

ใบหน้าหญิงรับใช้ตอนนี้บึ้งตึงสุดขีด เซี่ยวเว่ยนำทางที่คอยแอบมองนางมาตลอดทางเห็นดังนั้นก็พลอยทำหน้าบึ้งตึงขึงขังตามไปด้วย เอื้อมมือไปคว้าม่าน สูดหายใจลึก โก่งคอเตรียมจะตวาด แต่กลับถูกหญิงรับใช้ถลึงตาห้ามไว้

หลังจากห้ามมิให้เซี่ยวเว่ยคนนั้นกระโตกกระตากนางก็สะกดรอยตามเด็กหนุ่มกับเด็กหญิงรับใช้ออกจากโรงนอน คอยสังเกตและประเมินอยู่ห่างๆ เซี่ยวเว่ยผู้นำทางเดาใจนางไม่ออก ได้แต่คิดไปว่านี่คงจะเป็นนิสัยติดตัวของเหล่าผู้ใกล้ชิดบุคคลสูงศักดิ์ที่มักจะรอบคอบระมัดระวังจนเกินเหตุ

ตลอดทางหนุ่มน้อยที่ชื่อหนิงเชวียมิได้แสดงท่าทีให้เห็นว่าตัวมันมีอันใดโดดเด่น มันเที่ยวซื้อหาของกิน ทักทายสตรีร่างอ้วนฉุในร้านสุราริมทาง เห็นได้ชัดว่าว่างงานเป็นอย่างยิ่ง จุดเดียวที่หญิงรับใช้รู้สึกแปลกใจ และทำให้ใบหน้างดงามยิ่งนานยิ่งบึ้งตึงก็คือเด็กหญิงตัวผอมแห้งเดินหิ้วถังน้ำตามหลังไปอย่างถูลู่ถูกัง แต่ผู้เป็นนายกลับไม่คิดที่จะช่วยเลยแม้แต่น้อย

ต้าถังคือแคว้นที่มีกฎแบ่งแยกชนชั้นอย่างเข้มงวด ทว่าวิถีปฏิบัติและประเพณีกลับเรียบง่ายไม่เจ้ายศเจ้าอย่าง ผู้คนจิตใจเปิดกว้าง แม้จะเป็นที่เล่าลือว่าคนในเมืองหลวงฉางอันนั้นชอบประชันขันแข่งความร่ำรวย แต่ต่อให้เป็นผู้ร่ำรวยผู้สูงศักดิ์ที่เย็นชาแล้งน้ำใจที่สุดก็คงมิอาจทนเห็นเด็กหญิงอายุสิบเอ็ดสิบสองถูกใช้งานหนักเกินแรงแบบนี้ได้

“กองทัพอนุญาตให้พลทหารเลี้ยงดูสาวใช้ด้วยรึ”

หญิงรับใช้ข่มกลั้นโทสะในใจ ถามเซี่ยวเว่ยที่เดินตามอยู่ข้างๆ เสียงราบเรียบ

เซี่ยวเว่ยเกาศีรษะตอบ

“เมื่อหลายปีก่อนดินแดนเหอเป่ยเกิดภัยแล้ง ชาวบ้านจำนวนมากพากันอพยพลงใต้กับมาที่เขตชายแดน ตามทางมีแต่ศพกลาดเกลื่อน ได้ยินว่าซังซังก็คือเด็กทารกที่หนิงเชวียอุ้มออกมาจากกองซากศพ หนิงเชวียเองก็เป็นเด็กกำพร้า นับจากนั้นทั้งสองก็พึ่งพาอาศัยกันมาตลอด ต่อมาหนิงเชวียสมัครเข้าเป็นทหาร ตอนนั้นมันมีข้อแม้เดียวคือต้องอนุญาตให้เด็กผู้หญิงคนนั้นเข้าเมืองเว่ยด้วย”

มันเหลือบมองหญิงรับใช้แวบหนึ่งก่อนนึกหาคำพูดมาอธิบายต่ออย่างระมัดระวัง