ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

อาจเป็นเพราะภาพที่เห็นไปสะกิดความทรงจำเลวร้ายในสมัยเด็ก หญิงรับใช้จึงผลักรั้วเดินเข้าไปโดยไม่มีใครเชิญ สายตาตกลงบนร่างซึ่งนอนเอนหลังอ่านตำราเก่าๆ ในมืออย่างเอาจริงเอาจังก่อนกล่าวอย่างประชดประชันว่า

“นึกว่ากำลังอ่านผลงานยิ่งใหญ่ของปราชญ์เมธีท่านใดอยู่ เจ้าจึงถึงกับลืมสิ่งรอบกายไปหมดสิ้น ที่แท้ก็เป็นแค่ ‘คัมภีร์สนองตอบธรรมชาติ’ ที่หาซื้อได้ทั่วไปตามตลาดร้านถิ่น หรือว่าคนอย่างเจ้าก็เพ้อฝันว่าจะได้ก้าวเข้าสู่วิถีแห่งการฝึกฌานเหมือนคนอื่นด้วย”

หนิงเชวียลุกขึ้นนั่ง มองสตรีในอาภรณ์งดงามราคาแพงชนิดที่ไม่มีวันจะมาปรากฏให้เห็นในเมืองเว่ยเป็นอันขาดอย่างประหลาดใจ จากนั้นค่อยเลื่อนสายตาไปยังนายทหารเซี่ยวเว่ยที่ยืนทำหน้ากระอักกระอ่วนอยู่ใกล้ๆ

“สามารถหาซื้อได้แค่นี้ก็ต้องกล้อมแกล้มทนอ่านไปก่อน อีกอย่างข้าเพียงแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น ไหนเลยจะมีความคิดเพ้อฝันอย่างที่เจ้าว่า”

หญิงรับใช้คิดไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มจะตอบอย่างเป็นธรรมชาติและเป็นตัวของตัวเองถึงเพียงนั้น ถึงกับสะอึกพูดไม่ออก จึงปรายตามองไปทางเด็กหญิงที่กำลังเทขี้เถ้าทิ้งอยู่ตรงข้างประตู กล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวหาเรื่อง

“ต้าถังอันทรงเกียรติของพวกเรา ไฉนจึงมีบุรุษเยี่ยงเจ้า”

หนิงเชวียขมวดคิ้วอย่างงุนงง แต่พอมองตามสายตาไปยังซังซังซึ่งยืนถือผ้าขี้ริ้วทำหน้าเหลอหลาอยู่ข้างหน้าต่างก็เข้าใจในบัดดลว่าวาจาทิ่มแทงของอีกฝ่ายมีสาเหตุมาจากอะไร ลักยิ้มตรงแก้มซ้ายจึงปรากฏให้เห็นอย่างเลือนราง กล่าวว่า

“ดูท่าเจ้าน่าจะแก่กว่าข้านะ ถ้าอย่างนั้น…ก็อย่ามองข้าเป็นบุรุษสิ มองข้าเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งก็ได้”

หญิงรับใช้คงไม่เคยเห็นใครหน้าด้านไร้ยางอายแบบนี้มาก่อน มือในแขนเสื้อจึงกำแน่นเป็นหมัด ความเยือกเย็นที่มีอยู่น้อยนิดมลายหายไปทันที ขณะจะระเบิดอารมณ์ใส่ สายตาพลันสะดุดเข้ากับตัวอักษรบนพื้นที่เขียนด้วยกิ่งไม้ จิตใจถึงกับสั่นไหวขึ้นมาทันที แววตาสาดประกายประหลาด ลืมไปสิ้นถึงถ้อยคำติเตียนที่กำลังจะกล่าวออกไป

ภายในโรงนอนที่มีสภาพดีที่สุดของเมืองเว่ย ชายชราในชุดเสื้อคลุมเก่ากำลังหลับตาพักผ่อน ส่วนแม่ทัพชายแดนหม่าซื่อเซียงก็กำลังค้อมตัวสนทนากับผู้สูงศักดิ์ในกระโจม ในความนอบน้อมถ่อมตัวปกปิดไม่มิดถึงความประหลาดใจ

“ท่านไม่พอใจผู้นำทางคนนั้นหรือขอรับ”

มันถามอย่างงุนงง

“เพราะเหตุใด”

บุคคลในกระโจมตอบกึ่งตำหนิกึ่งขุ่นเคือง

“ที่ข้าต้องการคือคนนำทางที่หลักแหลมมีความสามารถ หนักเอาเบาสู้ มิใช่เด็กขี้เกียจที่ในสมองเพ้อฝันแต่จะฝึกฌาน ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะจับไก่ ทำได้แค่ถือไก่ย่างแกว่งไปแกว่งมาเท่านั้น”
หม่าซื่อเซียงไอขลุกขลักในลำคอสองครา ก่อนอธิบายว่า

“ตามที่ข้าน้อยทราบ หนิงเชวียแม้จะยังอายุน้อย แต่สองปีมานี้ได้ตัดศีรษะชนเผ่าอนารยะไปมากมาย ถ้าหาก…พูดถึงการจับไก่ไม่กี่ตัว ข้าน้อยคิดว่ามันน่าจะทำได้โดยไม่มีปัญหาขอรับ”

ต้าถังสถาปนาแผ่นดินขึ้นด้วยกำลังทหาร ให้ความสำคัญกับความดีความชอบทางการทหารเป็นลำดับแรก บุคคลในกระโจมแม้จะมีฐานะสูงส่ง แต่เมื่อมากล่าววาจาหยามเกียรติและศักดิ์ศรีอันเป็นสิ่งสำคัญสูงสุดของกองทัพ หม่าซื่อเซียงก็ไม่ลังเลที่จะโต้แย้ง น้ำเสียงคล้ายกำลังอธิบาย แต่ลึกๆ แล้วกลับแฝงไว้ด้วยเจตนาเหน็บแนม

น้ำเสียงเย็นยะเยียบจากในกระโจมอ่อนลง แต่ก็ยังโต้แย้งอย่างไม่เห็นด้วย