ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

“ฆ่าคนได้ก็ถือว่าเป็นคนนำทางที่ดีรึ”

หม่าซื่อเซียงตอบอย่างนอบน้อมกว่าเดิม

“ในบรรดาทหารสามร้อยนายที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของข้าน้อย แน่นอนว่าหนิงเชวียมิใช่คนที่ฆ่าศัตรูได้มากที่สุด แต่ข้าน้อยกล้าเอาศีรษะตัวเองเป็นประกัน ไม่ว่าสมรภูมิรบจะดุเดือดอันตรายเพียงใด ผู้ที่เหลือรอดเป็นคนสุดท้าย…จะต้องเป็นมันอย่างแน่นอน”

จากนั้นเงยหน้ากล่าวต่ออย่างยิ้มแย้ม

“และเนื่องจากหนิงเชวียสะสมความดีความชอบทางการทหารเอาไว้มาก จึงได้รับจดหมายแนะนำตัวจากกรมทหาร เจ้าเด็กน้อยนี้ก็มุมานะบากบั่นเอาเรื่อง เมื่อครึ่งปีก่อนถึงกับผ่านการพิจารณารอบแรกไปแล้ว จึงถือโอกาสไปเมืองหลวงในคราวนี้เข้ารายงานตัวที่สถานศึกษาด้วยเลย”

พอได้ยินคำว่าสถานศึกษา ภายในกระโจมก็เงียบกริบ คนผู้นั้นมิได้เอ่ยวาจาใดอีกเลย

คล้อยหลังหม่าซื่อเซียง ชายชราในชุดเสื้อคลุมเก่าลืมตาขึ้นช้าๆ นัยน์ตานิ่งสงบสาดประกายสนใจขึ้นวูบ มันมองม่านกระโจมยิ้มๆ ก่อนกล่าวเสียงอ่อนโยน

“พลทหารในเมืองชายแดนเล็กๆ ถึงกับผ่านการพิจารณารอบแรกให้เข้าสอบในสถานศึกษา เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริงๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าเจ้าหนุ่มนั่นจะมีพฤติกรรมเป็นอย่างไร คิดว่าจะต้องมีความสามารถโดดเด่นเหนือคนอื่นอยู่บ้าง ให้มันนำทางพวกเราก็ไม่เลว”

“จากบ้านเกิดไปแค่ปีสองปี คิดไม่ถึงว่าสถานที่ศักดิ์สิทธิ์อย่างสถานศึกษาถึงกับเริ่มรับพลทหารแบบนี้เข้าเรียนแล้ว”

น้ำเสียงแม้จะยังหยามเหยียด แต่ท่าทีของบุคคลในกระโจมกลับเปลี่ยนไปแล้ว อย่างน้อยก็มิได้คัดค้านเรื่องให้หนิงเชวียเป็นคนนำทางอีก อาศัยเพียงชื่อเดียวก็สามารถทำให้บุคคลสำคัญระดับนี้เปลี่ยนความคิดได้ คิดว่าสถานที่ที่เรียกว่า ‘สถานศึกษา’ นั้นจะต้องมีความพิเศษสุดอย่างแน่นอน

ชายชราเอ่ยถึงอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมา สีหน้าแววตาดูฉงนฉงายอย่างเห็นได้ชัด

“เมื่อครู่ข้าได้ไปดูมาแล้ว เนื้อหาที่เด็กหนุ่มนั้นเขียนบนพื้นคือบทที่สามของ ‘คัมภีร์สนองตอบธรรมชาติ’ ตัวอักษรกะทัดรัด ลายเส้นดูมีชีวิตชีวา เห็นๆ อยู่ว่าใช้กิ่งไม้เขียน แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนคมมีดกรีดลงบนแม่พิมพ์ดินเหนียว ตัวอักษรลายพู่กันของพลทหารนายนี้ได้เข้าสู่แนวทางที่ถูกต้องแล้ว…ไม่ทราบว่ามันฝึกถึงขั้นนี้ได้อย่างไร และอาจารย์มันคือใคร”

“เจ้าหนุ่มนั่นก็แค่มีความสามารถด้านการขีดเขียน ปราดแรกที่เห็นอาจรู้สึกตื่นตะลึงไปเพราะความแปลกใหม่ แต่พอนึกทบทวนดูมันก็เป็นเพียงแค่ศิลปะการตวัดพู่กันอันยอดเยี่ยมเท่านั้น เกี่ยวอันใดกับแนวทางที่ถูกต้อง อนาคตอย่างมากก็เป็นได้แค่คนขายลายอักษรหน้าร้านขายธูปในเมืองหลวงเท่านั้น”

ผู้สูงศักดิ์กล่าวเสียงเฉื่อยชา

ชายชราส่ายหน้าไม่เห็นด้วย

“ที่ท่านพูดว่าแปลกใหม่นั้นคือหัวใจสำคัญ ข้าไม่เข้าใจการเขียนอักษรลายพู่กันอย่างถ่องแท้นัก แต่จากจุดที่พลทหารนายนั้นจรดกิ่งไม้ลงกับพื้นสามารถสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งดุจเหล็กศิลา พลังและความมีชีวิตชีวาในตัวอักษรแบบนี้ยากที่จะพบเห็นได้ คล้ายคลึงกับทักษะของผู้ที่ช่ำชองด้านยันต์คาถาในพลับพลาบวงสรวงอยู่บ้าง”