ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

เคยผิดหวังถึงขั้นหมดหวังมาแล้ว ต่อมาพอรู้ว่าคนเกือบทั้งโลกไม่สามารถสัมผัสรับรู้ถึงพลังปฐมแห่งฟ้าดิน จิตใจที่ท้อแท้จึงค่อยชืดชาสงบลง ใช่แล้ว ยอดคนในตำนานเหล่านั้นล้วนมิใช่คนธรรมดา หากแต่เป็นคนที่ผิดเพี้ยนไปจากคนธรรมดา เพราะมีแต่คนที่ผิดเพี้ยนไปจากคนธรรมดาอย่างรุนแรงเท่านั้นจึงจะสามารถสัมผัสรับรู้พลังปฐมแห่งฟ้าดิน มิเช่นนั้นมี ‘คัมภีร์สนองตอบธรรมชาติ’ วางขายอยู่กลาดเกลื่อน แต่ไฉนจึงไม่เคยได้เห็นหรือได้ยินว่าบนท้องนภามีกระบี่หรือผู้ฝึกฌานบินฉวัดเฉวียนไปมากันให้ว่อน

ส่วนมันหนิงเชวียเป็นคนปกติ พูดได้ว่าเป็นคนปกติที่ธรรมดาสามัญยิ่ง เพียงแต่หากจู่ๆ พบว่ามีขุมทรัพย์ล้ำค่ารออยู่ตรงหน้า แต่จนใจต้องกลับมามือเปล่า หากจู่ๆ ค้นพบว่าในธรรมชาติเต็มไปด้วยสิ่งมหัศจรรย์ที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นอย่างพลังปฐม แต่จนปัญญาที่จะสัมผัสหรือไขว่คว้าเอาไว้ได้ จะอย่างไรก็ต้องรู้สึกทำใจไม่ได้อยู่บ้างใช่หรือไม่

“เมืองเว่ยยากจนข้นแค้น เผ่าอนารยะจากดินแดนแห่งทุ่งหญ้าก็ถูกจักรพรรดิยกทัพปราบปรามจนกลัวหัวหด หลายปีแล้วที่ไม่กล้าบุกเข้ามาตอแย ดังนั้นหนทางที่จะสะสมความดีความชอบทางการทหารจึงคับแคบขรุขระไม่ราบเรียบเหมือนแต่ก่อน สามารถกลับไปเมืองหลวงได้ย่อมเป็นเรื่องดี ข้าไหนเลยจะไม่เต็มใจ”

ภายใต้แสงตะเกียงริบหรี่ในโรงนอน หนิงเชวียคารวะแม่ทัพตรงหน้าด้วยความเคารพ กล่าวอธิบายประหนึ่งมาจากใจจริงว่า

“เพียงแต่ตอนนี้ยังอยู่ห่างจากวันรับสมัครของสถานศึกษาอีกระยะหนึ่ง ข้าเห็นว่าไม่จำเป็นต้องรีบเร่งเดินทาง หลายปีที่ผ่านมาได้อยู่ใต้บังคับบัญชาของท่านแม่ทัพ แม้จะไม่ก้าวหน้าถึงขั้นอนาคตโชติช่วงชัชวาล แต่ก็ถูกท่านชี้แนะสั่งสอนจนเป็นผู้เป็นคน มิเช่นนั้นข้าคงไม่มีปัญญาผ่านการคัดเลือกให้เข้าสอบในสถานศึกษา ข้าจึงอยากอยู่เมืองเว่ย อยู่ข้างๆ ตัวท่านอีกสักหลายวัน จะได้ฟังท่านชี้แนะให้มากๆ…แม้จะเป็นการนั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระก็ยังดี”

หม่าซื่อเซียงจ้องหน้าเด็กหนุ่มเขม็ง หนวดเคราตรงคางไหวระริก มิทราบว่าเป็นเพราะถูกลมพัดหรือเพราะเดือดจัดกันแน่ สุดท้ายก็ก่นด่าออกมาอย่างขุ่นเคือง

“หนิงเชวียเอยหนิงเชวีย ไม่ทันไรเจ้าก็กลายเป็นคนหน้าด้านถึงเพียงนี้แล้ว”

หนิงเชวียตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

“ขอเพียงท่านแม่ทัพต้องการ ข้าน้อยสามารถหน้าด้านแบบนี้ได้ทุกเมื่อ”

“บอกมาตามตรงเถอะ”

สีหน้าหม่าซื่อเซียงผ่อนคลายลง ถามเสียงเคร่งขรึม

“ทำไมถึงไม่อยากทำหน้าที่คนนำทางในครั้งนี้”

หนิงเชวียเงียบไปนาน ก่อนเปรยเสียงเบา

“ท่านแม่ทัพ ผู้สูงศักดิ์คนนั้นสงสัยจะเกลียดชังข้ายิ่ง”

“เกลียดชังเจ้ารึ”

หม่าซื่อเซียงตวาดเสียงดุ