ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

หนุ่มน้อยสะพายกระบี่ไม้ได้ยินเช่นนั้นก็เลิกคิ้วพลางตอกกลับ

“ข้าไม่เข้าใจจริงๆ คนที่ไม่มีวันบรรลุถึงขั้นไร้ห่วงไร้อาวรณ์อย่างเจ้ามีคุณสมบัติอะไรเป็นตัวแทนของวัดเสวียนคง (กลางเวหา) ออกจาริกไปทั่วแผ่นดิน”

หลวงจีนน้อยมิได้ตอบโต้ แต่กลับย้อนไปวิพากษ์วิจารณ์เรื่องมดต่อ

“มิผิด มดบินได้ก็ร่วงตกลงมาได้เช่นกัน แต่ที่พวกมันเชี่ยวชาญกลับเป็นการปีนป่าย สามารถเสียสละตัวเองเป็นฐานให้พวกพ้อง เมื่อพวกมันปีนซ้อนกันทีละตัว ขอเพียงมีจำนวนมากพอ ย่อมก่อตัวเป็นกองสูงพอที่จะสัมผัสท้องนภาได้”

ท่ามกลางแสงตะวันรอน เสียงแหลมเล็กของเหยี่ยวดังขึ้นคราหนึ่ง ฟังออกชัดว่าตื่นตระหนก ไม่ทราบว่าเป็นเพราะกลัวคนสามคนท่าทางแปลกๆ นี้ หรือว่ากลัวกองมดขนาดใหญ่มหึมาสูงจนสามารถสัมผัสท้องนภาซึ่งไม่น่าจะเกิดขึ้นได้จริง

“ข้ากลัวยิ่ง”

หนุ่มน้อยที่สะพายกระบี่ไม้พลันโพล่งขึ้น ห่อไหล่ผอมซูบเล็กน้อย

หลวงจีนน้อยแม้ยังคงท่าทีสงบนิ่งแต่ก็พยักหน้าตามไปด้วย หนุ่มน้อยอีกคนที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆ มีรูปร่างแข็งแรงกำยำ สวมเสื้อผ้าที่คล้ายจะทำจากหนังสัตว์ ขาที่เปลือยเปล่าทั้งสองข้างดูแข็งแกร่งราวกับแท่งศิลา ใต้ผิวหนังหยาบกร้านสามารถมองเห็นถึงกล้ามเนื้อที่สะสมพลังเอาไว้มากมายจนดูเหมือนว่าใช้อย่างไรก็ไม่มีวันหมด ตั้งแต่เริ่มต้นจนบัดนี้ยังไม่เอื้อนเอ่ยวาจาสักคำ แต่ทว่าอาการขนลุกขนพองจนผิวหนังเห่อนูนขึ้นเป็นตุ่มไตบอกได้เป็นอย่างดีถึงความรู้สึกของมันในขณะนี้

หนุ่มน้อยทั้งสามนี้มาจากสถานที่ลึกลับสุดยอดสามแห่งในโลก รับคำสั่งอาจารย์ให้จาริกไปทั่วแผ่นดิน มีความสามารถโดดเด่นดุจดาวสามดวงทอแสงเจิดจรัสโคจรไปมาบนโลก แต่ต่อให้เก่งกาจเพียงไร วันนี้ยังมิอาจระงับความรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึงได้

เหยี่ยวไม่เคยหวาดกลัวมด เพราะในสายตาพวกมัน บรรดามดเหล่านี้เป็นเพียงแค่จุดสีดำเล็กๆ เท่านั้น มดก็ไม่เคยครั่นคร้ามเหยี่ยว เพราะพวกมันไม่มีแม้แต่คุณสมบัติพอที่จะเป็นอาหารเหยี่ยว ในโลกของพวกมันไม่เคยมีสิ่งมีชีวิตที่ใหญ่โตเช่นเหยี่ยวดำรงอยู่ ทั้งมองไม่เห็นและจับต้องไม่ได้

แต่ผ่านไปพันปีหมื่นปี เชื่อว่าในฝูงมดทั้งหลายจะต้องมีอยู่หลายตัวที่แยกตัวโดดเดี่ยวแสวงหาอิสระ และด้วยเหตุผลบางอย่างจึงตัดสินใจที่จะละสายตาจากเปลือกหอยหรือใบไม้เน่าๆ แหงนขึ้นมองท้องฟ้า และนับจากนั้นโลกของพวกมันก็จะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

เพราะได้เห็น…จึงรู้สึกกลัว

หนุ่มน้อยทั้งสามเงยหน้ามองร่องตื้นๆ ที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบจั้ง* ในเมื่อเป็นร่องตื้น ดังนั้นย่อมไม่ลึก ภายในร่องนอกจากเงามืดตะคุ่มๆ ก็มองไม่เห็นสิ่งใดอีก ดูสะดุดตายิ่งเมื่ออยู่ท่ามกลางทุ่งร้างที่มีสีกระดำกระด่างผืนนี้

* จั้ง หน่วยมาตราวัดของจีน แต่ละยุคสมัยอาจมีระยะแตกต่างกัน โดยทั่วไป 1 จั้งเทียบได้ประมาณ 3 เมตร