ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 1

ตอนนั้นคนทั้งเมืองตัดสินใจแล้วว่าจะตอบแทนเจ้าเป็นอย่างดี คิดกระทั่งว่าต่อให้เจ้าเอ่ยปากว่าอยากเสียหนุ่มครั้งแรกกับคณิกาที่ชื่อเสียงโด่งดังที่สุดของเมืองหลวง พวกเราก็จะรวบรวมเงินกันจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จลุล่วงอย่างสวยงาม”

แม่ทัพหม่าซึ่งผมเผ้ากลายเป็นสีดอกเลาแล้วกล่าวเสียงขมขื่น

“แต่ไม่มีใครเคยคิดว่าเจ้าถึงกับอยากเรียนวิชาที่อยู่เหนือโลกพวกนั้น พวกเราจนปัญญาจริงๆ คนทั้งเมืองหรือต่อให้เป็นค่ายทหารชายแดนทั้งเจ็ดเมืองล้วนไม่มีปัญญาหาอาจารย์ให้เจ้าสักคน พวกเราได้แต่มองเจ้าพลิก ‘คัมภีร์สนองตอบธรรมชาติ’ เล่มนั้นจนขาดติดมือ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่ตอนนี้มีโอกาสแล้ว!”

แววตาหม่าซื่อเซียงเปลี่ยนเป็นคมกริบ

“ไม่ว่าจะเป็นสถานศึกษาหรือว่าผู้เฒ่าหลี่ว์คนนั้น เจ้าจะต้องไขว่คว้าเอาไว้ให้ได้”

หนิงเชวียขบคิดอยู่นาน สุดท้ายก้มหน้าถอนใจเบาๆ

“ที่จริง…ข้ายังรู้สึกอาลัยอาวรณ์อยู่บ้าง”

ดาวดารดาษฟ้าส่องแสงลงมาอย่างอ่อนโรย หม่าซื่อเซียงมองหนุ่มน้อยขณะกล่าว

“เมืองเว่ย…เล็กเกินไป เจ้าสมควรจะไปเมืองหลวง ไปเปิดหูเปิดตามองโลกอันกว้างใหญ่ สถานที่เหล่านั้นอาจมีมังกรดุพยัคฆ์ร้ายอยู่มากมาย แต่ลูกวัวแรกเกิดอย่างเจ้าเคยกลัวใครด้วยรึ อย่างน้อย…สถานที่เหล่านั้นคงไม่มีแค่ ‘คัมภีร์สนองตอบธรรมชาติ’ เก่าๆ อยู่เพียงเล่มเดียวหรอก”

ทางทิศใต้ของเมืองเว่ยมีธารน้ำเล็กๆ จนแทบไม่อาจเรียกว่าธารน้ำอยู่สายหนึ่ง ข้างๆ ธารน้ำมีเนินเขาที่เล็กเตี้ยจนไม่อาจเรียกว่าเนินเขาอยู่แห่งหนึ่ง และที่เนินเขานั้นก็มีกระท่อมหญ้าคาที่มีลานหินล้อมรั้วเล็กๆ จนกระดากปากที่จะเรียกว่าลานบ้านอยู่หย่อมหนึ่ง กลางดึกพยับเมฆสลายตัวไป เปิดทางให้แสงดาวเจิดจรัสสาดส่องลงมายังธารน้ำ เนินเขา และกระท่อมหญ้าคา จนคล้ายมีประกายสีเงินยวงอาบไล้อยู่ชั้นหนึ่ง

หนิงเชวียสาวเท้าเดินช้าๆ ใต้แสงดาว เมื่อเห็นกระท่อมซึ่งตนกับซังซังอยู่อาศัยมาเป็นเวลานานปรากฏขึ้นตรงหน้า ฝีเท้าก็ยิ่งผ่อนช้าลงอย่างไม่รู้ตัว แต่ขอเพียงยังก้าวเดินอยู่ ไม่ว่าจะเชื่องช้าสักเพียงไรก็ต้องมีวันที่ถึงจุดหมาย มันผลักรั้วที่กันได้เพียงสุนัขแต่มิอาจกันคนให้เปิด เดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตูที่มีแสงตะเกียงลอดผ่านช่องโหว่ออกมา ยกมือปิดปากกระแอมแล้วกล่าวเปรยๆ ว่า

“ถ้าหากต้องไปเมืองหลวงจะว่าอย่างไร”

ประตูถูกเปิดออกจากด้านใน เสียงเอี๊ยดอ๊าดระคายหูทำลายความเงียบของราตรี

ซังซังนั่งลงตรงหน้าประตู ร่างผอมเล็กถูกตะเกียงส่องจนเกิดเงาทอดยาว นางใช้นิ้วจิ้มไปที่ข้างประตูพลางตอบ

“ท่านอยากไปเมืองหลวงมาโดยตลอดมิใช่หรือ จริงสิหนิงเชวีย เมื่อไรจะไปเอาน้ำมันจากคลังเก็บอาวุธมาสักที ประตูดังเอี๊ยดอ๊าดมาตั้งสองสามเดือนแล้ว เสียงระคายหูสุดจะทน”

“พรุ่งนี้ข้าจะไปถามที่คลังรถ…”

หนิงเชวียรับปากอย่างเคยชิน แต่แล้วพลันนึกขึ้นได้

“อ๊ะ! ข้าไม่ได้ต้องการจะคุยกับเจ้าเรื่องนี้สักหน่อย ถ้าหากต้องไปเมืองหลวงจริงๆ ยังจะสนใจประตูผุพังบานนี้อีกทำไม”